نامه حمایت زندانی سیاسی علی معزی از زندانیان سیاسی اعتصابی در زندان گوهردشت

اسفند ماه بود؛ نزدیک عید ۵۸. مرتضی ( امامی)‌ که درود خدا و فرشتگان بر او باد را دیدم که با قد و قامت رشیدش رو به ما می آید.

جلو رفتم و گفتم از اینکه امروز دیر می بینمت احساس کم و کسری میکنم. گفت چیزی نیست به بازدید از زندان گوهردشت رفته بودم،‌ گفتم چطور بود؟ گفت تقریبا تکمیل شده و بعد اضافه کرد که به ساواک وصال نداد،‌ اما دو سه سال دیگر جای خودمان است. گفتم چی؟! مگر انقلاب نشده؟ یعنی باید بعد از انقلاب باز هم به زندان بروید؟! جملاتی به این مضمون گفت که تو نمیدانی ارتجاع خیلی کثیف است. انقلابیون واقعی و آزادیخواهان را اصلا تحمل نخواهد کرد!

حدود سه سال بعد،‌ در حالی که یکسال از شهادت مرتضی از بالای تپه های اوین میگذشت،‌ خودم را در یکی از سلولهای انفرادی زندان گوهردشت دیدم. در تنهایی خویش یادش را گرامی و بر صدق گفتار و کردارش درود فرستادم. فضای زندان گوهردشت کرج آمیخته با عطر روح و روان شهدای دهه شصت و چند هزار تن از شهدای قتل عام تابستان ۶۷است.
در سالهای اخیر نیز شهدایی همچون حجت زمانی،‌ علی صارمی،‌ ولی الله فیض مهدوی،‌ عبدالرضا رجبی،‌ محسن دگمه چی،‌ منصور رادپور و شاهرخ زمانی و برخی دیگر و نیز چند تن از زندانیان اهل تسنن،‌ از همین زندان جان خود بدادند. از دیدگاه یک عنصر آگاه، تن دادن به سیستمهای ظالمانه و زندگی توأم با بی عملی، چیزی جز حیات خوار و خفیف خائنانه نیست. حیات واقعی؛ در پاسخ دادن به نیاز زمانه و فراخوان به پایداری و ایستادگی است.

اکنون چه چیزی دستگاه سرکوب نظام را واداشته تا سه سال بعد از هجوم خونین به بند سیاسی ۳۵۰ اوین و پراکنده ساختن زندانیان آنجا و حالا اعمال فشارهای شدید بر بند سیاسی زندان گوهردشت اقدام کند؟! جز تکثیر کانونهای پایداری و مقاومت ؟! زندانیان بند سیاسی زندان گوهردشت کرج رضا اکبری منفرد،‌ جعفر اقدامی،‌ خالد حردانی،‌ (نوید)خانجانی،‌ حسن صادقی،‌ ابوالقاسم فولادوند و سعید ماسوری،‌ که پس از گذران حبسهای طولانی،‌ که بعضا نیمه دهه دوم حبس های طولانی شان را میگذرانند، روزهاست که در اعتراض به جابجایی اجباری بند سیاسی و تضییقات وارده در اعتصاب غذا به سر می برند. آنچه این زندانیان اعتصابی را علیرغم دیدگاههای متفاوت،‌ متحد و همبسته ساخته است؛‌ ”اعتقاد انها به پایداری و ایستادگی شان” است.

اعتصاب غذاهای طولانی آنهم پس از سالها حبس عوارض جسمانی برگشت ناپذیری دارد. بر شرف همه آنها درود می فرستم و توجه زندانیان سیاسی سابق و فعلی و همه خانواده ها و بستگان آنها و سایر هموطنان شریف را به اعلام حمایت از آنان جلب میکنم. هستی جاودان از آن بهترین انسانهاست که با اقدامات شایسته و بایسته، خشنودی خدا و مردم را بدست میآورند و به پایداری و حق طلبی فراخوان میدهند.
زندان تهران بزرگ -علی معزی - ۲۳مرداد ۱۳۹۶