دسامبر ۲۰۰۷ بود که به دعوت کنگرۀ حزبی، تورنتو را به مقصد برلین ترک کردم. مسافرتی که با توقف در آمستردام همراه شد و البته آشنایی با پیرمردی که تا آن روز چهره‌اش را ندیده بودم تا به یاد آورم، ذهن زیبای دیروز و امروزش را که سراسر فرهیختگی بود و این فرزانگی در کلامش موج می‌زد.
طراحان اطلاعاتی – امنیتی رژیم فاشیستی آدمکش که از شورای عالی امنیت ملی و خامنه‌یی فرمان اجرا گرفته بودند، آنقدر در نشئه عملیات تروریستی سال‌های پیشین غرق و مطمئن بودند که نتوانستند به عواقب چنان عملیات عظیم هولناکی، بیاندیشند.
با لهجه خاص تهرانى یا بهتر بگویم شمیرانى‌اش و با شوخ طبعى و بذله‌گویی‌هاى فراوان او را براى اولین بار در مسجد هدایت دیدم.
