غزل در نگاهت، لبانت سرود
به تو ای فروزان به جانم، درود

بجز با تو بودن، تو ای جان پناه
به دل هرگزم آرزوئی نبود

به شب های غربت،خموش و پریش
غم از سینه ام یاد تو می زدود

ستایتده ی تو نه تنها منم
خدا هم تو را در کلامش ستود

تو اینجا و جانم پُـر از روشنی
و بی تو جهانم سراسر کبود

پریشانم و دل ندارد قرار
گسسته به جانم همه تار و پود

من و خانه ای سر به سر غم زده
و یادت که بر حسرتم می فزود

من و انتظار و دلی پر امید
که پایان رسد دوریت، دیر و زود

چو پَر می گشائی در اندیشه ام
شوم فارغ از هر چه گفت و شنود!