مقاله استرون استیونسون، رئیس هیأت رابطه با عراق در پارلمان اروپا در روزنامه اسکاتسمن (روزنامه اصلی اسکاتلند)

تاکنون بیش از 2000 پناهنده داوطلبانه اشرف را ترک کرده و به لیبرتی رفته اند، جاییکه بلافاصله دریافتند حقوقشان پایمال شده و براثر  نیرنگ نماینده سازمان ملل، و برخلاف عکسهای دستکاری شده یی که به آنها نشان داده شده بود، با یک خرابه کثیف با بنگالهای فرسوده و بدون آب مواجه هستند و فرمانده کمپ لیبرتی سرهنگ صادق بدنام ، یکی از سر دسته های دو حمله وحشیانه قبلی به اشرف است.
 این پناهنده ها در روند انتقال بشدت مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند و درخواست ها برای داروهای حیاتی و لوازم پایه ای سهولت حرکت برای افراد بیمار رد شده است.
 با نقض کامل احکام و قوانین سازمان ملل  درخصوص کمپهای پناهندگی، این افراد زندانی شده اند، نمی توانند از محدوده این کمپ خارج شوند و حتی نمی توانند با وکلا ، سیاستمداران، اقوام یا دوستانشان دیدار کنند.
این رفتار شقاوت بار و ضد انسانی در حضور هیأت سازمان ملل که تحت نظارت مارتین کوبلر نماینده هستند، ادامه دارد.
تا آنجا که به نوری مالکی، نخست وزیر عراق، مربوط میشود، او حاضر است راه را برای پاسداران رژیم ایران هموار کند. اما مارتین کوبلر، به ستودن”صبر و بردباری“ مالکی پرداخته و با چنین اظهاراتی در شورای امنیت ، به مالکی و اراذل و اوباش او برای تشدید فشارهای ضد انسانی عملا جواز می دهد .
خوشبختانه قانونگذاران آمریکا معقتدند که کشورشان هنوز یک وظیفه اخلاقی دارد تا دخالت کند و اخیرا 79 نماینده کنگره در نامه ای به وزیر کلینتون نوشتند:«آمریکا مسئولیت دارد و باید تضمین کند حفاظتهای انساندوستانه در اشرف و لیبرتی تامین شود».
آمریکاکه درمورد حفاظت از ساکنان اشرف و لیبرتی تعهد دارد، باید دولت عراق را وادار کند حقوق آنها را محترم بشمارد. در غیر این صورت، ملاهای تهران از این وضعیت خوشحال خواهند شد. متأسفانه مالکی چیزی بیش از یک آلت دست رژیم تهران نیست و این رژیم نیز خواستار ازمیان برداشتن اعضای مجاهدین، نیروی  اصلی اپوزیسیون درایران است.
 با توجه به بی ثبات تر شدن سوریه، ملاها از سرنوشت خود بشدت وحشت دارند و تلاش میکنند دشمن اصلی خود را ازمیان بردارند. آمریکا باید در مقابل این تجاوزکاران بایستد وگرنه تاریخ او را نخواهد بخشید.
  بیش از 2000 پناهنده داوطلبانه اشرف را ترک کردند و به لیبرتی رفتند جاییکه بلافاصله کشف کردند که قربانیان یک نیرنگ بیرحم بودند. بجای تسهیلات درجه یک در این پایگاه نظامی سابق آمریکا که عکسهای دستکاری شده آن توسط سازمان ملل به آنها نشان داده شده بود، آنها خود را در یک خرابه کثیف، با بنگالهای فرسوده و درب و داغان برای استقرار، لوله های شکسته فاضلاب، برق موقت و بدون آب آشامیدنی یافتند.
اما این 2000 نفر، که حدود نیمی از آنها زن هستند، اکنون تماما در دست ارتش عراق هستند، که فرمانده آن سرهنگ صادق بدنام است، کسی که گفته شده یکی از سر دسته های دو قتل عام وحشیانه قبلی بود. این پناهنده ها تحقیر شده اند و بشدت مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند. درخواست ها برای داروهای حیاتی و لوازم اساسی سهولت حرکت برای افراد معلول رد شده است. تلاشها برای وصل به شبکه آب اصلی بخرج خود پناهنده ها مکررا با مانع روبرو شده است. حتی با سایه بان برای حفاظت ساکنان از آفتاب سوزاننده دمای 55 درجه مخالفت شده است. ارتش و پلیس دور تا دور تا دور و قطعه به قطعه این کمپ زندان را گشت می زنند.. در نقض کامل احکام و قوانین خود سازمان ملل در مورد کمپ های پناهندگی، این افراد زندانی شده اند، نمی توانند از محدوده این کمپ خارج شوند و نمی توانند حتی با وکلا ، سیاستمداران، اقوام یا دوستانشان دیدار کنند . در یک اقدام پست و زبون، صادق به کامیونهای حامل مواد غذایی اساسی دستور داده برای بازرسی تخلیه شوند، این غذاها را برای بازرسی توسط نگهبانان ساعتها زیر آفتاب رها می کنند تا گندیده شوند.
و با این وجود تمام این رفتارهای بیرحم و ضد انسانی درست زیر دماغ یک هیئت بزرگ از ناظران سازمان ملل ادامه می یابد، که مستقیما تحت نظارت مارتین کوبلر نماینده ویژه سازمان ملل هستند، اگر دست نوری مالکی، نخست وزیر عراق، بود، به پاسدارها و نیروهای نظامی چراغ سبز داده می شد تا کشتار دیگری را شروع کنند. او به درخواست مستقیم حامیان اصلی اش در کشور همسایه ایران دستور دو قتل عام قبلی را داد. اما سازمان ملل قبلا نشان داده که حاضر نیست باردیگر دخالت کند. مارتین کوبلر، حتی ”صبر و بردباری“ مالکی را ستوده و بطور حیرت آوری مدعی شده که کمپ لیبرتی برای مسکن دادن بقیه کمی بیش از 1000 ساکنی که اکنون حاضر نیستند از کمپ اشرف منتقل شوند تا اینکه حداقل نیازهای انساندوستانه آنها برآورده شود، مناسب است. اظهارات کوبلر، در شورای امنیت سازمان ملل، برابر با دادن جواز به مالکی و اراذل و اوباشش برای قتل عام است. خوشبختانه، برخی از قانونگذاران آمریکا معقتدند که کشورشان هنوز یک وظیفه اخلاقی دارد تا دخالت کند. هفتاد و نه نماینده کنگره کمی پیشتر این ماه نامه ای به وزیر کلینتون نوشتند خواستار شدندد که واشینگتن به حرفش عمل کند. آنها نوشتند، ”با نظر گرفتن نقش آمریکا در تأمین تضمینات برای حفاظت از ساکنان کمپ اشرف و کمک به تسهیل یادداشت تفاهم نهایی بین سازمان ملل و دولت عراق، آمریکا مسئولیت دارد - و باید تضمین کند - که حفاظت انساندوستانه از ساکنان کمپ اشرف و کمپ لیبرتی حفظ شود.“
اکنون این نه تنها مسئولیت دولت آمریکا است که از این جمعیت را از قتل عام دیگری حفاظت کند، آمریکا باید روی دولت عراق فشار آورد تا مطمئن شود افراد در کمپ لیبرتی در شرایط مناسب و شایسته نگه داشته شده اند. بدون مداخله آمریکا، این تنها مالکی و مزدورانش نیستند که به خواستشان خواهند رسید. این ملاهای تهران هستند که بیشتر از همه خوشحال خواهند شد این رژیم یاغی خلاء قدرت ناشی از خروج ارتش آمریکا از عراق را پرکرده است، یعنی اینکه مالکی متأسفانه چیزی بیش از یک آلت دست تهران نیست (چیزی بیش از یک مترسک آویزان به نخ در دست تهران نیست-م). و تهران چیزی بیش از انهدام کامل (فنای) پناهنده های اشرف را نمی خواهد زیرا آنها اعضای مجاهدین خلق ایران، اپوزیسیون اصلی ایران، هستند. با بی ثبات تر شدن روز به روز سوریه، متحدان تهران بسیار معدود شده اند. ملاها از سرنوشت خود بشدت وحشت دارند و هرکاری در قدرتشان باشد خواهند کرد تا دشمن خود را نابود کنند. آیا دولت آمریکا افرادی را که پس از آزاد سازی عراق بدست نیروهایش قول حفاظتشان را داد رها می کند؟ ضعف در مقابل تعرضات عراق از سال 2009 دولت مالکی را جسور کرده است، که  احساس می کند می تواند با دست باز عمل کند. آمریکا باید در مقابل این تجاوزکاران بایستد وگرنه تاریخ او را نخواهد بخشید.