لوموند نوشت: برای نخستین بار حضور و مداخلات رژیم ایران در کشورهای منطقه مورد اعتراض و مخالفت قرار گرفته و صدای اعتراض و شورش در کشورها به گوش می‌رسد. در عراق و لبنان و حتی در سوریه، رژیم ایران که به دلیل تحریمهای آمریکا در داخل کشور تضعیف شده، حال در خارج از مرزهای خود نیز به دلیل "مداخله درامور همسایگان" هدف قرار می‌گیرد. یکی از شعارهای اصلی که طی جنبش اعتراضی در عراق از دو ماه پیش شنیده می شود "ایران اخراج" است. شمار زیادی از لبنانیها نیز که در تظاهرات اعتراضی مردمی از شمال تا جنوب کشور شرکت دارند، موافقت خود با این شعار را پنهان نمی‌کنند.

لوموند می‌افزاید: اوضاع به‌وضوح چرخیده است: تا همین چندی پیش رژیم تهران با مباهات اعلام می‌کرد قدرتی است که از خلیج‌فارس تا دریای مدیترانه به حساب می آید. رژیم ایران به مدد پشتیبانان محلی خود "بزرگراه تهران-بغداد-دمشق-بیروت ایجاد کرده که خود ایرانیها در آن حق ورود یا تردد نمی پردازند... (اما) در طغیان جاری در عراق به نظر می‌رسد همبستگی خود به خودی از نوع مذهبی دیگر جائی ندارد. محلات و شهرهای شیعه‌نشین بیش از سایرین برای زیر سؤال بردن دولت مرکزی و نفوذ رژیم ایران بسیج شده اند. همین سناریو در لبنان رخ داده است.
(از سوی دیگر) در سوریه بین سه قدرت خارجی متحد در کنار بشار اسد – روسیه، رژیم ایران و ترکیه – رفاقت واقعی وجود ندارد... (و)گفتمان "مقاومت" عمر خود را کرده و اثر خود را از دست داده است... علت اینکه حکومت ایران تا این حد بر حفظ حیاط خلوت عربی، (اصرار می‌ورزد این است) که حفظ این موقعیت تنها علت وجودی – و بقای – دار و دسته سخت‌سر و خشنی است که قدرت واقعی را در تهران در دست دارند. اما تا چه وقت؟».