اعترافات تکاندهنده رئیس بخش ویژه بیمارستان شیراز: «الان که دارم با شما صحبت میکنم دقیقا یک ساعت پیش یکی از پرسنل بیمارستان شهید بهشتی علی‌رغم تمام تلاشی که کردیم متأسفانه فوت کردند. جناب استاندار، هر فوتی یا مرگ و میری که توی این شهر و استان بوده، زیر دست من بوده. و من مطمئن هستم تا چهار پنج روز دیگه حداقل ما روزی ده تا فوتی داریم. این بیماری درمان نداره. پس آقای دکتر میگن ترس بیجا، هیچ اشکالی نداره، شما به مردم ترس باجا بگین. من پیشنهادم اینه، شهر باید پرچم‌هاش نیمه برافراشته بشه، نیمه تاریک بشه، رفت و آمدها کنترل بشه تا ما عصبانیتمون را بتونیم به شما منتقل کنیم.
جناب دکترشما هم نمی دونین، نمی فهمید، هیچکس از اهالی اینجا نمیفهمه که این استان داره مردمش میمیرن. دارن می‌میرند. مسائل سیاسی را بگذارید کنار. آخه این چه مدیریتیه، مردمش از مدیرانش جلوترند. اگر استان شما خوبه بخاطر این که مردمش خوبند، نه شماها. نه من. مردمند که دارند سیستم را کنترل میکنن. مردمند که دارند کمک مالی میکنند، مردمند که دارند ماسک میخرند. الان تمامی محدودیتهای بیمارستان علی اصغر را مردم دارند جمع میکنند. تاکی قراره این اتفاق بیفته. آخه چرا من باید صبح از خواب پا میشم، مریضی را که چهار روزه، پنج روزه درگیرشم،‌ بمن بگن مرد. آخه روز من دیگه روزه؟ شمافقط یک آمار میشنوید. این قیافه‌اش تا ابدالآباد تو چشم من هست. توی چشم پرسنل من هست. توی چشم رئیس بیمارستان، تمامی اونهایی که به بیمارستان مراجعه میکنن. تا کی میخواهید خودداری کنید. آخه بسه دیگه. دیگه خسته شدیم از این همه کوتاه آمدن‌ها، که حالا فلانی نفهمه، حالا زشت میشه، اصلا زشت نمیشه. آخه از مردن دیگه بدتر هم داریم توی کشور، که زشت بشه، فلانی ناراحت نشه، بهمانی بهش برنخوره. فلان کشور بی‌آبرو نشیم. آخه ما بی‌آبرو هستیم وقتی که مردممون می‌میرند. ترا خدا کنترل کنید. اسمش را هم هرچی میخواهید بگذارید. تو طول روز بیرون نیایید. دیگه تمام نظراتشون را گفتن. یعنی من فکر می کنم تو دنیا از این نظرات مهمتر، کاملتر و دقیقتر وجود ندارد. ولی وقتی اجرا نمیشه، یعنی چی. حالا من هم هی به شما بگم.
خواهشم اینه، شهر را نیمه تاریک کنید خیابونهاش رو. پرچم‌ها رو نیمه برافراشته کنین و ترس را به مردمتون منتقل کنید. ترس باجا را».