کشورهای ثروتمند و از لحاظ علمی پیشرفته که از سالها به طراحی پروتکل های مختلف برای مقابله با خطر بروز و شیوع میکرو ارگانیسم‌های مضر و عفونی پرداخته اند امروز به ناتوانی خود اذعان دارند. در حقیقت تمایل به صرفه جویی و بحران‌های اقتصادی دو دهه گذشته کاهش مخارج متفرقه را از طرف دولت‌ها شتاب بخشید. کاهش ۵،۹درصدی تعداد تخت های بیمارستانی در اروپا از سال ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۴ عدد آنها را از ۲.۸۱۰.۰۰۰ به ۲.۶۵۰.۰۰۰ تقلیل داده است. در حال حاضر میانگین تخت های بیمارستانی در اروپا به ازای هر ۱۰۰.۰۰۰ نفر ۵۲۱ عدد است. در سال ۲۰۱۴ سه چهارم تخت‌ها یعنی بیش از ۷۶% آنها برای مقابله با بیماری‌های حاد، ۱۴% برای احیای حرکت بیماران بعد از عمل جراحی و یا بستری دراز مدت و۱۰%شان برای درمان بیماری‌های مزمن بکار کرفته شده است. البته این رقم در کشورهای مختلف دچار نوسان می‌شود.
به منظور داشتن تصویری روشن از آنچه بر بشریت حادث شده به تشریح قیاسی بهترین سیستمهای بهداشتی جهان بزعم سازمان جهانی بهداشت یعنی فرانسه، ایتالیا و دیگر کشورهای اروپایی که عمدتا در زمینه بهداشت خود را با این دو تنطیم می‌کنند پرداخت شده.
منابع اخذ ارقام اروپا سایت Quotidianasalute. It ۲۳.۰۳.۲۰۲۰ /۱۰.۱۱.۲۰۱۹
ایران آواب:دستورالعمل و راهنمای سامانه آمار و اطلاعات بیمارستانی-بازنگری سال ۱۳۹۶، جمهوری اسلامی ایران وزارت بهداشت و درمان آ موزش پزشکی.
قاعدتا بر طبق استانداردهای سازمان جهانی بهداشت رقمی معادل ۱۰% تخت های بیمارستانی باید به تخت های مراقبت های ویژه اختصاص داشته باشد. شاخص یک هر مجتمع پزشکی بخش مراقبت های ویژه سی سی یو و آی سی یو و میزان کارآمدی این قسمت است. بطور مشخص در این روزها آنچه سیستمهای بهداشتی کشورهای مختلف را به زبونی کشانده نداشتن تعداد تخت های مکفی، تجهیزات لازم و پرسنل آموزش یافته ی این بخش میباشد.جدول دوم:
منبع اخذ ارقام در اروپا Euronews ۲۰.۰۳. ۲۰۲۰
ایران – آواب
در این رابطه دکتر محد مهدی قیامت رئیس انجمن بیهوشی و مراقبت های ویژه میگوید: در ایران ۱۰۰ هزار تخت بیمارستانی فعال داریم، باید ۱۰% آن ویژه باشد اما به ۵ هزار هم نمی‌رسد و ۸۰%آنها باید استاندارد سازی شوند. مبحث مهمتر ومشکلَ مربوط به نیروی متخصص و تربیت آن میباشد که فعلا موجود نیست. وی همچنان اضافه میکند:سالیانه ۲ تا ۲.۵ میلیون بیمار دچار حادثه می‌شود. ۲۰ تا ۳۰ درصد این افراد احتیاج به مراقبت های ویژه دارند. خبرگزاری حکومتی مهر – شهریور ۱۳۹۷
در عمل اوضاع به ترتیب زیر خواهد بود:
به تعدادمذکور بایستی بیماران قلبی و مصدومان سوانح را نیز بیفزاییم. در شرائط فعلی بر شمار این تعداد محتاجان مراقبت های ویژه ناشی از کرونا ویروس هم اضافه می‌شود. در ضمن باید در نظر داشت که از ۵۰۰۰ تخت موجود ۲۸۹ عدد آن متعلق به بیمارستان‌های نیروی های مسلح، ۳۰۰ تا منحصر به بیمارستان‌های خیریه و ۱.۱۰۰ عدد آن وابسته به بخش خصوصی است یعنی عملا ما راجع به ۴۰۱۸ تخت صحبت میکنیم.
حال به نیروی کاری که باید این دستگاه را به کار بگیرد بپردازیم یعنی گروه پزشکان و پرستاران. شاخص را همچنان کشورهای اروپایی میگیریم.
قائم مقام وزیر بهداشت رژیم دکتر ایرج حریرچی در گفت و گو با ایسنا (خبرگزاری حکومتی دانشجویان ایران)، پنجشنبه ۲۶ بهمن ۱۳۹۶ گفت:در حال حاضر ۴۲،۸۲۲ پزشک عمومی-۳۹،۸۹۲ متخصص-۱۴،۳۱۴ رزیدنت و ۲۰۰۵۱ دندان پزشک داریم. در حقیقت دستیابی به ارقام مستند حتی در مدارک رسمی جمهوری اسلامی هم کار ساده ای نیست، هر مسئول اعداد خویش را عنوان میکند. بعنوان مثال محمد شریفی مقدم دبیر کل خانه پرستار به سایت آفتاب آنلاین میگوید در ایران ۵۳ هزار پرستار شاغل در ایران بازای ۷۰ هزار پزشک داریم. حریرچی ادامه میدهد:از نزدیک ۴۰ هزار پزشک متخصص و فوق متخصص ۲۴۸۰ نفرشان در مراکز عمومی غیر دولتی(نظامی) کار می‌کنند.
و اما پرستاران:
در این رابطه بایست به چند پارامتر اشاره کرد:
بر طبق استانداردهای بین المللی بازای هر پزشک احتیاج به ۳ پرستار میباشد و از طرفی هر پرستار بایستی حداکثر به ۴ تا ۶ مریض رسیدگی کند. در ایران تحت حاکمیت آخوندی تقریبا به ازای هر دکتر ۱ پرستار و برای هر پرستار ۱۲ مریض موجود است.
بنا بر راهکارهای آواب برای کاهش ۲۰% در صدی آمار مرگ و میر هر پرستار بایستی حد اکثر از ۶ مریض مراقبت کند.
مریم حضرتی معاون پرستاری وزارت بهداشت به ایسنا-خبرگزاری دانشجویان جمهوری اسلامی اعلام کرد که در جامعه ازای هر ۱۰ هزار نفر می بایست ۵۰ پرستار فعال باشند. حریرچی در نشست خبری سخنگوی وزارت بهداشت-سایت سرپوش ۴ فروردین ۱۳۹۹ تعداد پرستاران شاغل اکنون را ۱۲۵،۳۶۹ هزار نفر اعلام کرد، در جدول بالا هم همین رفم وارد شده حتی اگر مسئولین دیگر از جمله دبیر کل خانه پرستار از ۵۰ هزار پرستار صحبت کرده است.
با استناد به ارقام فوق الذکر به قیاس سیستم بهداشتی آلمان با ایران بخاطر تشابه تعداد جمعیت کشوری و الگویی خوب برای تقلید می‌پردازیم، نتیجه به شرح زیر است:
در ایران نسبت به آلمان ما با کمبود ۲۴۷.۰۰۰ دکتر، ۷۶۷.۰۰۰ پرستار، ۲۳.۰۰۰ تخت مراقبت های ویژه و ۵۵۰.۰۰۰ تخت معمولی بیمارستانی روبرو هستیم. طبیعتٱ برای بکارگیری این منبع عظیم کار انسانی احتیاج عاجل ما تاسیسات و درمانگاه و تجهیزات و ........ خوهد بود. از طرف دیگر باید در نظر گرفت که تربیت و تولید این کادر تخصصی حداقل به ۴ سال برای هر پرستار، ۷سال برای هر پزشک عمومی و ۱۱ سال برای پزشکان متخصص بدون احتساب سال‌های لازم برای تقریبا ۱۳۰.۰۰۰ کادر تحصیلکرده در سایر زمینه های پزشکی از قبیل فیزیوتراپی، لابراتوریستها، داروسازان و.... احتیاج به زمان است. مسلماً حساس ترین بخش بوجود آوردن یک سیستم بهداشتی بعد از مدیریت حاذق و و کادرهای زبده قسمت مالی آن میباشد. با نگاهی به هزینه برخی از تاسیسات که در ایران احداث شده به تخمینی در این زمینه می توان رسید.
مثال ۱- در سال ۱۳۷۵ در شهر مشهد بیمارستانی با گنجایش ۳۲۰ تخت معمولی و ۱۴ تخت ویژه با هزینه ای معادل ۳۰۰۰ میلیارد ریال برابر با۱۹.۲۰۰.۰۰۰ میلیون دلار آمریکا با ارز ۱۵ سال پیش ساخته شده است. منبع خبر:سایت بیمارستان آستان قدس رضوی
مثال ۲-بیمارستان میلاد اصفهان با گنجایش ۲۴۰ تخت فعال، ۴۰ تخت آی سی یو، ۵۵ تخت إن آی سی یو، ۴۰ تخت شیمی درمانی، ۳۰ تخت اورژانس، ۲۷ تخت اتاق عمل، ۲۰تخت إدمیت اتاق عمل و ۴۸ تخت بالینی با تعداد کل ۴۸۸ تخت و با هزینه ۶۰۰ میلیارد تومان تقریبا معادل ۳۸.۴۰۰.۰۰۰ میلیون دلار ساخته شده است.
در رابطه با مسئله مالی لازم میبینم به برخی از مخارج برون مرزی سپاه قدس اشاره کنم، رژیم جهنمی خامنه ای سالانه جهت تامین اهداف جنگ طلبانه خویش در خاور میانه:
۱-به حزب الله لبنان ۳۰۰ میلیون دلاریعنی رقمی معادل هزینه ساخت ۹ بیمارستان با گنجایش و تجهیزات میلاد اصفهان
۲-به حزب الله سوریه ۱۰۰ میلیون دلار معادل ۳ بیمارستان.
۳-به جهاد در فلسطین ۷۰ میلیون دلار
۴-به ۱۴ گروه شبه نظامی عراقی ۴۰۰ میلیون دلار
۵-به گروه حماس در فلسطین ۱۰۰ میلیون دلار
۶-به حوثی ها در یمن ۶۰ میلیون دلار.
۷-هزینه خارج از خاور میانه ۵۰ تا ۱۰۰ میلیون دلار
این ارقام هزینه سلاحها ی اهدایی را در بر نمی‌گیرد و فقط مربوط به کمک‌های نقدینه میباشد. خارج از قاعده نیست اگر به کمک‌های این رژیم به کشورهای آمریکای لاتین نیز اشاره ای شود. وام ۲۸۰میلیون دلاری به اکوآدر(منبع:روزنامه دنیای اقتصاد) – وام ۱۵۰ میلیون یوروئی به نیکاراگوئه (خبرگزاری مهر) – ۲۰۰میلیون دلار به کوبا(روزنامه عصر ایران) – ۲۲۵ میلیون دلار به بولیوی علاوه بر ساختن درمانگاه و سرمایه گذاری ۱ میلیارد دلاری در این کشور(سایت فردا نیوز و رادیو فردا)
البته وقتی صحبت از خدمات پزشکی می‌شود نمی‌توان از خوش خدمتی های رژیم در کشورهای آفریقایی غافل ماند:
در طی این سالها در اوگاندا یک مرکز پزشکی(خبرگزاری مهر)، در شرق آفریقا بیمارستان(سایت تحلیلی خبری عصر ایران)،ساخت بیمارستان شیعیان در کنیا(خبرگزاری مهر) و احداث بیمارستان در نیجریه(عصر ایران)توسط رژیم ساخته شده است. با این ابزار هرچه بیشتر و بهتر به دلایل ناتوانی سیستم بهداشتی کشور در زنجیرمان و هموطنان محرومان پی می‌بریم. قیمت هر دستگاه تنفسی مصنوعی ۱۵.۰۰۰ یورو و هر تخت سی سی یو ۳۲.۰۰۰ یورو میباشد، با استفاده از ارقام مذکور براحتی می‌توان فهمید با صرف این ثروتها جهت تامین امکانات بهداشتی جان چند هموطنان تا حال نجات یافته بود؟
اگر نحوه عکس العمل ایتالیا را منهای کرختی دولت در ۴ روز ابتدای کشف اولین مبتلایان یعنی مدت زمانی که سیاسیون سعی در کارگردانی مشکل داشتند و بعد از فهم عجز خویش اداره امور را به متخصصین سپردند با عملکرد ملاها مقایسه کنیم، آنچه بارز می‌شود عمد کشتار مردم توسط آخوندها بارز می‌شود یعنی جنایت، جنایتی که خود را از مجازات آن مصون می‌بینند و یا حداقل این آنچه است که تا حال در ایران شاهدش بوده ایم. در جریان وقوع اپیدمیها و پاندمیها که به اختلال دستگاه تنفسی می انجامند دو اصل مهم همیشه وجود دارند:۱-نداشتن دارو و واکسن ۲-اجتناب ناپذیربودن توسل به امکانات مراقبت های ویژه و دستگاه‌های مصنوعی تنفسی. بدلیل کمبود این امکانات است که صدها نفر در ایتالیا علیرغم تلاش‌های زیاد جان خود را از دست می‌دهند. در این مرحله تنها راه حل تاخیردر همه گیر شدن ویروس و کند کردن حرکت آن در سطح جامعه است بهمین دلیل صحبت از:شناخت مبتلایان، ردگیری ارتباطاتشان با بقیه ی افراد جامعه و تدوین نقشه حرکات آنها به منظور شناخت دقیق افراد مشکوک به ابتلا، قرنطینه و از همه مهمتر تعبیه فاصله بین افراد در اماکن و ممنوعیت اجتماعات جهت جلوگیری از حرکت ویروس و انجام تست به منظور حصول اطمینان و اخذ نتیجه عملکردها می‌شود. تمامی این تدابیر به دو منظور اتخاذ میشوند:
۱-جلو گیری از هجوم بیمارن وخیم به تاسیساتی که عملا گنجایش برای پذیرش تعداد کثیر بیمار را ندارند،
۲-کسب زمان برای تطبیق تاسیسات با شرایط و فراهم آوردن امکانات لازم برای پذیرش و درمان مبتلایان. یعنی کل قضیه حول فاکتور زمان می‌چرخد، از آنجا دستیابی به واکسن در پرتوی خوشبینانه ترین پیش بینی ها زودتر از پاییز آینده میسر نخواهد بود.
در آخر نتیجه گیری را به خواننده واگذار میکنم: چگونه می‌توان در یک مملکتی سرشاراز ثروت و منابع مالی با جمعیتی بیش از ۸۰ میلیون شهروند برای مقابله با یک چنین بحرانی فقط ۹۰ هزار دکتر، ۹۰ هزار پرستار و ۱۱۰ هزار تخت بالینی و ۵۰۰۰ تخت مراقبت های ویژه بدون امکانات و وسایل ایمنی کادرپزشکی در اختیار داشت؟.
نریمان اردلان پزشک متخصص
Igiene e Medicina Preventiva e delle Comunità
