وقتی که در 9 فوریه دهها راکت به زندانی نزدیک بغداد که با تمسخر نام آنرا «کمپ لیبرتی» گذاشته اند اصابت کرد, حدود صد زن و مرد مخالف رژیم ایران زخمی شدند و تعدادی گشته شدند. علاوه جسدها بایستی در میان قربانیان این حمله اعتبار سازمان ملل را نیز برشمرد.

راکتها بنگالهایی را که مخالفین ایرانی مجبور شده اند در آنجا مستقر شوند سوراخ کردند و همچنین افسانه ای را که میگفت نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل در عراق مارتین کوبلر فرد مؤثری است را نیز منهدم نمودند. بعد از این کشتار فجیع بطور بی رحمانه ای مشخص است که هیچ امنیتی در لیبرتی وجود ندارد.

من طی سه سال گذشته سرنوشت این مخالفین ایرانی را دنبال کردم. حدود 3000 ساکن لیبرتی عضو سازمان مجاهدین خلق ایران اصلی ترین جنبش اپوزیسیون هستند. آنها جزئی از ائتلافی هستند که خانم رجوی که از حق ایرانیان برای زندگی در یک دولت لائیک و دمکراتیک دفاع میکند, رهبری میکند.
یک گروه شبه نظامی در خدمت رژیم ایران مسئولیت حمله را به عهده گرفته است. اما این عملیات نمی توانست بدون همکاری بغداد صورت بگیرد.

در ابتدای سال 2012 مخالفین وادار شدند, زیر تهدید, اشرف, شهر مدرنی را که طی بیست و شش سال ساخته بودند, ترک کنند. آنها به کمپ لیبرتی جابجای شدند, یک پایگاه آمریکایی ویران شده. گروه کار سازمان ملل برای بازداشتهای خودسرانه این کمپ را یک زندان توصیف کرده است.

کوبلر با امضای یک توافقنامه به نام سازمان ملل به این جابجایی ضد انسانی یک استاتوی قضایی داده است. دلیل ارائه شده از سوی کوبلر این بود که این امر امنیت را تضمین خواهد کرد و سازمان ملل آنرا تضمین خواهد کرد. این در جریان حمله 9 فوریه وقتی که کوبلر حاضر نشد به محل برود و گفت که امنیت برقرار نیست, تبدیل به یک مزاح شرورانه شده است.

مخالفین هشدار داده بودند که کمپ فاقد ساختار لازم است. مسئله این است که سازمان ملل از مرض کوری رنج میبرد. حمله علیه یک گروه غیر نظامی بدون سلاح که خواستار پناهندگی سیاسی است علامت روشن نا امیدی ملاها است که بیانگر دوران پایان حکومت آنها است. آنها از قدرت اعضای سازمان مجاهدین خلق غیر مسلح که در کمپ لیبرتی جا داده شده اند میترسند چرا که مجاهدین خلق در سراسر ایران گسترش می یابند. لیبرتی تبدیل به یک کشتارگاه شده است. ما نمی توانیم سکوت کنیم و شاهد این باشیم که طرح کشتاری که دولت ایران علیه این بیگناهان با همدستی متحد عراقی اش ریخته است اجرا شود.

به عنوان نماینده سازمان ملل, کوبلر به اعتمادی که به او شد خیانت کرده است و مایه شرم مأموریتش شده است. زمان آن رسیده است که سازمان ملل تصمیمات درست را اتخاذ کند: کوبلر باید برکنار شود و یک تحقیق گشوده شود. پناهندگان باید به اشرف بازگردند, کمیسیاریا بواسطه مأموریتش باید در رأس تلاشها برای تضمین امنیت ساکنان قرار گیرد و جامعه بین المللی بایستی به رنجهای آنان پایان بخشد.  
انگرید بتانکور سناتور سابق کلومبیا