امروز جمهوری اسلامی توسط کسی هدایت می‌شود که مانند شاه (در آخرین روزهای حیات رژیمش) لرزان شده است. خامنه‌ای هم مانند شاه، از اینکه دست به سرکوب و اعدامهای گسترده معترضین بزند می ترسد
سرکوب نمی تواند تظاهرات را آرام کند بلکه بیش از پیش نیروهای امنیتی را فرسوده میکند در این میان که جنبش اپوزیسیون به مخالفت با مقامات، ادامه میدهد محتمل است که رادیکالتر شود. علائم چنین رادیکالیزمی پیشاپیش واضح است یعنی شعارهای تظاهرات از مطالبه حفظ حرمت آرای انتخاباتی، به نفی تمامیت نظام اسلامی تبدیل شده است.
واشنگتن پست می نویسد: کاندیداهایی که ریاست جمهوری احمدی‌نژاد را به چالش گرفتند یعنی میرحسین موسوی و مهدی کروبی ناظرانی گیج و مبهوت بنظر می‌رسند تا اینکه خود، صاحب عله‌ی وقایع اخیر باشند. با اینحال چنین چیزی دل خوش‌کُنکی بیشتر برای این رژیم نخواهد بود چرا که هرچه این جنبش بیشتر ادامه یابد و حفظ شود محتمل‌تر است که؛ رهبران خاص خودش را هم پیدا کند.
مقاله واشنگتن پست ضمن بررسی مسیر اعتلاء یابنده جنبش مقاومت طی شش ماه گذشته، به راههای عملی پیش روی اوباما می پردازد و می نویسد
دولت اوباما باید برای خود رهنمودی از رونالد ریگان بگیرد و بطور مستمر مشروعیت دولت تئوکراتیک را به چالش بگیرد و نقض حقوق بشر آن را برجسته سازد. این ایده که لحن تند به ضرر یک توافق اتمی کار میکند اشتباه است.
حتی اگر این رژیم نگرانیهای بین‌المللی راجع به برنامه اتمی‌اش را هم مد نظر قرار بدهد، آمریکا بایستی در حمایت از حقوق بشر و درعینحال فشارهای اقتصادی علیه سپاه پاسداران و سایر ارگانهای سرکوب، قاطعانه بایستد و این را هم؛ حکام آخوندی تهران باید به‌وضوح بدانند…
روزنامه های فرانسوی فیگارو و لیبراسیون (10دی88) راه اندازی نمایشهای خیابانی دیکتاتوری آخوندی در وحشت از قیام قهرمانانه مردم ایران را مورد توجه قرار دادند و آن را با تظاهرات نمایشی روزهای پایانی شاه مقایسه کردند.
لیبراسیون بعد از اشاره به شرکت اجباری برخی از مردم مثل کارمندان و دانش آموزان در تظاهرات ترتیب داده شده از سوی رژیم دیکتاتوری، آن را با تظاهرات نمایشی روزهای پایانی شاه مقایسه کرده و مینویسد تظاهرات از ساعت 15 یعنی همزمان با تعطیلی ادارات شروع شد و این بار هم مانند زمان شاه در میان جمعیت غذا توزیع شد. امری که به بیشتر کردن جمعیت کمک میکرد.
لیبراسیون آنگاه ترفندهای رژیم، برای آنکه کمبود تظاهرکنندگان را بپوشاند، رو کرده و می نویسد: در تهران تظاهرات در میدان انقلاب برگزار شد، نه در میدان عظیم آزادی که معنی اش این است شرکت کنندگان آنقدرها هم که رژیم میخواهد بباوراند، زیاد نبودند.
لیبراسیون می افزاید: از آنجایی که این تظاهرات در دو روز متفاوت یعنی چهارشنبه در شهرستانها و پنجشنبه در تهران برگزار شد این احتمال می رود که تعداد زیادی از مردم دوبار تظاهرات کرده باشند.
فیگارو با اشاره به اینکه تظاهرات نه تنها توسط دولت بلکه توسط ادارات و مدارس نیز سازماندهی شده بود از قول یک کارمند شرکت دولتی نوشت: از سوی مدیریت به او و همکارانش دستور داده شد که در این تظاهرات شرکت کنند. او با ناراحتی گفت: این هیچ چیزی بیش از یک صحنه سازی بزرگ نیست.
فیگارو نیز می افزاید یک ویدئو در یوتیوب هم نشان میدهد که از یک ماشین آبی ساندویچهای مجانی میان جمعیت توزیع میکنند.
