ادامه می دهد که مدعی است برای استفاده در برنامه هسته ای غیرنظامی می باشد (اگرچه او هیچ راکتور اتمی ندارد که بتواند از این مواد استفاده کند)، ولی می تواند با این اورانیوم غنی شده بمب بسازد.
روسیه و فرانسه به محمود احمدی نژاد، معامله ای را پیشنهاد کردند که ذخائر اورانیوم کم غنی شده اش را می برد و آنرا – به صورت امنی در خارج کشور- به سوخت مخصوص غنی شده به درجات بالا برای یک راکتور تحقیقاتی در تهران تبدیل می کرد. با کاهش شدید ذخایر ایران، حتی فقط برای چند ماه، این معامله می توانست درب را برای مذاکرات جلب اعتماد با شش کشور باز کند. اما مهلت برای قبول این پیشنهاد پایان سال 2009 بود و در نتیجه دستی که باراک اوباما به سوی ایران دراز کرده بود پس زده شده است».
اکونومیست می افزاید: «این موضوع آزمایش سختی برای پیمان منع گسترش اتمی (ان پی تی) است. این پیمان کشورها را قادر می سازد با شکافتن هسته اتم برق تولید کنند، ولی نه سلاح. امسال این پیمان قرارست بازبینی شود. اگر این چند ماه به این شکل بگذرد که ایران به تمام جهان نشان دهد چقدر راحت می شود قوانین این پیمان را بدون هیچ مجازاتی نقض کرد،  این به منزله پایان عمر پیمان ان پی تی خواهد بود. بنابراین زمان اقدامات سخت تر رسیده است. تنها دو گزینه برای شش کشور وجود دارد: تحریم های شدیدتر و یا اقدام نظامی».
سرمقاله اکونومیست ضمن رد مؤثر بودن یک اقدام نظامی نتیجه می گیرد:
«تنها آلترناتیو در برابر باز گذاشتن دست ایران به غنی سازی تا رسیدن به نقطه خطرناک اعلام بمب اتمی اینست که تحریمات سخت تری اعمال شود».