نه تنها میهن خود را جهان را شاد میخواهم

نفس را دیده را اندیشه را آزاد میخواهم

به هر جا گر نظامی ضد انسان گشته پا برجا

به نام نامی انسان ز بن برباد میخواهم

ز جو تیغ و داغ و تاول چرکین گریزانم

فضای رویش و گل دادن و میلاد میخواهم

خداوند بهار و عشق و نور و زنبق و گندم

فراتر از شب و ویرانی و بیداد میخواهم

درین آمیزه سیمان و آهن قسمت خود را

کنار پنجره گلدانکی آباد میخواهم

چه شیرین است و روح افزا تبسم بر لب مردم

کویر تشنه را آکنده از شمشاد میخواهم

میان قمری و شاهین و طوفان و گل نسرین

نظامی دادگر پاینده چون پولاد میخواهم

نه تنها میهن خود را جهان را شاد میخواهم

نفس را دیده را اندیشه را آزاد میخواهم