رژیم آخوندی - شمارش معکوس برای دریاچه ارومیه

اوجگیری بحران محیط زیست در حاکمیت غارتگر آخوندی به یقین بازتاب منطقی سیاست های مخرب رژیمی است که همواره به موضوع محیط زیست با دید طمع گرایانه و مفنعت طلبانه نگاه کرده است.

به موازات این واقعیت باید به سوء مدیریت، تخریب زیربناهای آبی در کشور، غارت، چپاول و بویژه بازگذاشتن دستان مافیای آب، راه اندازی پروژه های غیر استاندارد مانند سد سازی، زدن فله ای قنات و چاه ها، پل کشی و یا منحرف نمودن منابع آبی، در حاکمیت ولی فقیه اشاره نمود تا گوشه ای از دلائل بروز بحران در زمینه محیط زیست بهتر روشن گردد.

یکی از نمونه های مصادیق بالا، همان خشکسالی گسترده در دریاچه تاریخی ارومیه می باشد که اکنون بنابر داده های حکومتی به روندی غیرقابل برگشت راه برده است. شمارش معکوس برای دریاچه ارومیه را یک ارزیابی جدید رژیم با اعتراف به ابعاد این روند مخرب و بی توجهی و بی عملی حکومتی می نویسد: « نبض دریاچه ارومیه به شماره افتاده است، شمارش معکوس برای کوچک شدن آن از دهه ۸۰ آغاز شده و این هشداری است که محققان پژوهشکده علوم زمین از سال‌ها قبل به مسئولان گوشزد کرده‌اند». (خبرگزاری حکومتی ایسنا ۲۲ شهریور ۱۳۹۶)

روند خشک شدن دریاچه ارومیه

بحران خشکسالی در دریاچه ارومیه که با ورود پروژه های مخرب سپاه پاسداران و زیر شبکه های غارتگر آن آغاز گردید، اکنون بحدی پیشرفت کرده است که بنا براین ارزیابی « به کابوس خشک شدن بزرگترین دریاچه نمکی با وسعت ۵۶۰۰ کیلومتر مربع، نگرانی از طوفان نمکی نیز اضافه شده است».
براین منطق اکنون اهالی دردمند این خطه و همچنین کشاورزان با بروز طوفان های نمک روبرو هستند، بطوریکه در روند خود به بروز انواع و اقسام بیماری ها مانند بیماریهای پوستی، گوارشی و تنفسی از قبیل آسم و آلرژی و بیماری های قلبی و یا بروز عارضه شدید چشمی و بینایی و سرطان راه خواهد برد.
به یقین خشکسالی دریاچه ارومیه اگر بسیاری از کشاورزان را خانه نشین و یا آنان را محبور به کوچ اجباری می نماید، اما میلیاردها دلار از درآمد های « طلای سفید» را برای متولیان فاسد و دزد آخوندی به ارمغان خواهد آورد. براین منطق است که اکنون شاهد بی عملی عامدانه خشکسالی دریاچه ارومیه یا دریاچه های نمک مشابه آن، با برداشت میادین نمک هستیم.

همچنین این گزارش در ادامه به چشم انداز شکست طرح های رژیم برای انتقال آب به دریاچه ارومیه اشاره کرده و می افزاید: « هر منطقه از کشور که دچار بی‌آبی می‌شود، به جای طرح مدیریت منابع آب موضوع انتقال آب مطرح می‌شود، انتقال آب از جایی به جای دیگر تنها مشکلات زیست محیطی را ایجاد خواهد کرد؛ ‌چراکه آب هر منطقه برای همان منطقه است و هیچ جایی آب اضافه ندارد و هر آبی که در هر منطقه وجود دارد، اکوسیستم منطقه را نگه خواهد داشت و آن اکوسیستم به آن میزان آب نیاز دارد».