ایرانیان و آزادی خواهان از 5 قاره جهان به گرد هم آمدند تا در فاز پایانی ولایت زهر خورده ای خامنه ای از برنامه 10 ماده ای مریم رجوی، رئیس جمهور برگزیده مقاومت ایران حمایت کرده و به دخالت های دیکتاتور خون ریز حاکم در تهران در کشورهای منطقه و بویژه در دو کشور برادر عراق  وسوریه دست رد بزنند. امواج خروشان ایرانیان با پرچم های ملی شیر و خورشید به پاریس سرازیر شدند تا به ”بمب اتم و صدور تروریسم“ قاطعانه ”نه“ بگویند و از جامعه بین المللی بخواهند تا ” مقاومت مردم ایران “ را به رسمیت بشناسند. به واقع زبان از توصیف اینهمه وفاداری به آرمان و ثبات قدم و عقیده قاصر است. ایرانیان، به ویژه نسل جوان و آگاه که از اقصی نقاط جهان به این صحنه ی پرشکوه ملی و میهنی آمده بودند، پرشور و پرخروش صحنه های زیبائی از ”می توان و باید“ را برای به زیر کشیدن دیکتاتوری آخوندی به نمایش کشیدند.

صحنه هائی که آینه ی تمام قد ایران دمکراتیک فردا را با نیروی پیشتاز آن ”مجاهدین خلق“ برای  جهانیان به زیباترین وجه تصویر کشیدند. پیام این گردهمائی ” هزار اشرف می سازیم “ تیری بود بر قلب حاکمان زر و زور ومرحمی بر زخم های ناشی از ”خیانت به امید و اعتماد“ مردم و جا مانده از بربریت و جباریت رژیم آخوندی. نقلی و شیرینی بود برای زندانیان مقاوم سیاسی مجاهد و مبارز و موشکی بر قلب خامنه ای طلسم شکسته و زهر خورده با تمامی لباس شخصی های درون و بیرون از کشور.

قیام ویلپنت پیامی از همبستگی آحاد کشوری زیبا، اما اسیر که دختران و پسرانش با عواطف عمیق انسانی و مبارزاتی  که با جزء جزء خود روح و روان مخاطبان و افراد حاضر در صحنه را به اعماق  اقیانوس خلقی بیکران وتحت ستم، اما مصمم برای پیروزی و ایرانی بهتر، می برد.
 
هموطنان آزاده و یاران مقاومت در این گردهمائی عظیم جمع شدند تا یکبار دیگر بر ”ضرورت حفاظت و امنیت“ از یاران و خواهران و برادرانشان در زندان لیبرتی تاکید نمایند. همان حفاظت و امنیتی که اکنون در سایه بی عملی و نبود یک سیاست قاطع نه تنها عراق را در سبد طلائی دو دستی تقدیم خامنه ای جنایتکار کرده است، بلکه زمینه ساز کشتارها و بمباران های مکرر در اشرف قهرمان و زندان لیبرتی شده است. فریاد به حق خانواده بزرگ مقاومت و انسان های آزاده برای ”عدالت“ و کشاندن آمران و عاملان قتل عاما های ناجوانمردانه در اشرف، برگ دیگری از خواسته های بحق ایرانیان را به نمایش گذاشت.

سخن از به چالش کشیدن سیاستی است که نه تنها تبعات آن گریبان گیر مردم ایران، بلکه فراتر از تصور هر انسانی، به سرتاسر منطقه بحرانی خاورمیانه سرایت کرده و موجب خسران و خسارات بسیاری برای کشورهای منطقه شده است.    
گردهمائی بزرگ ویلپنت به سخن ”دوست و دشمن“ نمایشی از قدرت و صلابت مقاومت ایران را در پیشتازی و سکانداری مبارزه با بیناد گرائی را به نماش گذاشت و چراغی شد برای مردم رنج دیده و تحت ستم از دریای مدیترانه تا خلیج فارس در مبارزه علیه استبداد مذهبی، جنگ و برادر کشی و همچنین برای  آزادی، برابری و حسن همجواری وبشارت دهنده سازندگی و پویایی.

مقاومتی که سکاندارش مریم رجوی، زنی مسلمان و با صلابت و آزاده که پرچم این پیکار تاریخی را شهر به شهر و کشور به کشور بردوش می کشد و به حکم تاریخ و خواست مردم ایران و مردم تحت ستم و دیکتاتوری در سوریه عراق و جای جای این منطقه بحرانی، آینده ای روشن را رقم خواهد زد.
آینده ای عاری از هرگونه اعدام، شلاق، شکنجه، ترور و جنگ. آینده ای مملو از زیبائی و آبادانی که در آن هیج زنی تن فروشی نکند، هیچ کودکی گرسنه شب را به صبح نرساند و هیچ پدری بدلیل فقر و بیکاری شرمنده روی خانواده اش نباشد. آینده ای که در آن به یقین از زندانی سیاسی، جوخه های اعدام، ستم ملی و قومی و سرکوب هموطنان امان با ادیان و تفکرات مختلف، خبری نباشد. آینده ای که در آن زنان نه تنها دارای حقوق برابر، بلکه به یقین ”نیروی تغییر“ خواهند بود و رهبری و مدیریت ارکان کشور را بر عهده خواهند داشت. آینده ای با افقی روشن، به روشنی جنگلی از ستارگان و سیل عظیم شهیدان سرافراز مردم در ظلمات شب تیره و تار خرافات جهالت و سرکوب رژیم آخوندی.

و چه زیبا گفت خواهر مریم:

میهنی می‌سازیم
که در آن قانونی
برتر از خواستة مردم نیست
میهنی میسازیم
که در آن چوبة دار،
نیست جز خاطرهیی تلخ و فراموش شده
هیبت جراثقال
می‌دهد باز
ز سازندگی شهر پیام ........

این پیام و جوهر آن ” آن آینده “ ای است که مقاومت ایران برای رسیدن به آن دست یاری، همیاری و همکاری به سوی همه دراز کرده است.
و چنین باد
8 تیر 1393