در این گزارش ۴۶ صفحه‌ای که با عنوان “رژیم ایران با ممانعت از دسترسی زندانیان سیاسی به امکانات پزشکی زندگی آنها را در خطر قرار میدهد «منتشر شده، آمده است: «مأموران زندان بی‌رحمانه جان زندانیان عقیدتی و سیاسی را به بازی می‌گیرند و آنها را در معرض خطر مرگ، معلولیت یا دیگر آسیب‌های غیر‌قابل برگشت قرار می‌دهند».
به گزارش عفو بین الملل قوه قضاییه رژیم و به طور مشخص، دادستانی رژیم و سازمان زندان‌ها عمدا از دسترسی زندانیان بیمار به مراقبتهای پزشکی کافی و مورد نیاز جلوگیری می‌کنند.
بنا به این گزارش در بسیاری از موارد این اقدام در قالب ارعاب، مجازات یا تحقیر زندانیان سیاسی صورت می گیرد. در مواردی نیز از دسترسی زندانی بیمار به خدمات درمانی به عنوان ابزاری برای گرفتن اعتراف یا ابراز توبه و پشیمانی استفاده می‌شود.
به گزارش عفو بین‌الملل سلامت زندانیان در ایران به طور معمول توسط مأموران زندان به گروگان گرفته می‌شود و یا منکر بیماری می شوند.
فیلیپ لوتر مسئول بخش خاورمیانه و شمال آفریقای سازمان عفو بین‌الملل در این‌باره گفت: «منکر شدن نیاز زندانی بیمار به مراقبتهای پزشکی، اقدامی بی‌رحمانه و کاملا غیر‌قابل دفاع است».
وی افزود: «دسترسی زندانیان به خدمات پزشکی و درمانی، از جمله حقوق به رسمیت شناخته شده برای زندانی، هم در قوانین داخلی ایران و هم در معاهده‌های بین‌المللی‌ست. محروم شدن یک زندانی از این حق، درد و رنج مضاعفی به او تحمیل می‌کند که هدف از آن معمولا مجازات کردن زندانی، ارعاب یا گرفتن اعتراف اجباری‌ست که همه این موارد، مصداق شکنجه هستند.»
گزارش عفو بین‌الملل ۱۸ مورد از محرومیت‌های سخت زندانیان از مراقبتهای پزشکی را جمع آوری کرده که در آنها به اشکال مختلف از ارائه خدمات پزشکی به زندانی بیمار جلوگیری شده و به این ترتیب زندانی در معرض خطر آسیب‌دیدگی دائمی قرار گرفته است.
به گزارش عفو بین الملل دادستان‌ها اغلب اجازه نمی‌دهند زندانیان بیمار به بیمارستان منتقل شوند و این مساله حتی در مورد زندانیانی که امکان دسترسی به نیازهای درمانی آنها در زندان فراهم نیست هم می‌شود. دادستانی‌های رژیم حتی از دادن مرخصی درمانی به زندانیان بیمار به درخواست پزشکان بهداری زندان هم سر باز می‌زنند.
تحقیقات سازمان عفو بین‌الملل نشان میدهد که در بعضی موارد مقامهای زندان هم حقوق زندانی بیمار را برای دسترسی به درمان نقض کرده‌اند یا در مورد شکنجه و بدرفتاری با زندانیان مسئول بوده‌اند.
آنها در چندین مورد، امکان دریافت دارو را برای زندانیان سیاسی فراهم نکرده‌اند یا روند درمان زندانی را با دستبد و پابند پیش برده‌اند که باعث ناراحتی، کبودی دست و پا و تحقیر زندانی شده است.
زندانیانی که امکان گفت‌و‌گو با سازمان عفو بین‌الملل برای‌شان فراهم شده، گفته‌اند گاهی اوقات پزشکان زندان نیز با مأموران زندان در آزار زندانیان همراه شده‌اند. آنها گفته‌اند برخی از پزشکان زندان به طور پیوسته مشکلات سلامت زندانیان را کم‌اهمیت جلوه می‌دهند یا برای از بین بردن نشانه‌ها و درد بیماری زندانی، تنها مسکن و آرام‌بخش تجویز می‌کنند.
در این گزارش از زندانیان سیاسی زینب جلالیان، امید کوکبی، افشین سهراب‌زاده، عفیف نعیمی به عنوان زندانیانی که چنین تجربه‌هایی داشته‌اند نام برده شده است.
از علی‌رضا رسولی هم به عنوان زندانی در اعتصاب غذایی که به دلیل این اعتصاب مورد خشونت قرار گرفته و از خدمات پزشکی محروم مانده، نام برده شده است.
