صفحه اول روزنامه
تیتر: زمانی که پدرم اعدام شد.
در روز جهانی علیه حکم اعدام، چندین ایرانی سرنوشت تلخ در خانواده هایشان را بیان کردند.
در میانشان امینه قرائی 36 ساله نیز حضور داشت.

عکس: سرنوشت خانواده:
احسان 30 ساله و امینه 36 ساله خبر را دریافت کردند که پدرشان، همسر عزت حبیب نژاد 58 ساله در زندان اعدام شده است.
تیتر: جای زخم پس از اعدامها در ایران
چندین نفر دیگر با سرنوشتهای مشابه از ایران نیز داستانهای زندگیشان را در آخر هفته مقابل پارک شهرداری تعریف کردند.
حقوق بشر: به گفته دیلی تلگراف، در سال 1988 بیش از 30.000 زندانی سیاسی در ایران تحت حاکمیت خمینی درفاصله زمانی چند ماه اعدام شدند. در میان آنها پدر احسان و امینه و همسر عزت نیز حضور داشت. این خانواده در آخر هفته در پارک شهرداری حضور داشتند و یک نمایشگاه عکس از زندانیان سیاسی را با همکاری عفو بین الملل برگزار کردند. آنها به همراه چندین نفر دیگر میخواهند در رابطه با قتل عامی که در زندانهای کشورشان صورت گرفته صحبت کنند. و آنها می خواهند عاملین این جنایات را به پای میز محاکمه بکشانند. آنها بر علیه رژیم امضا جمع می کنند و داستانهایشان را تعریف می کنند.
خبر: امینه امروز در کریستیان ساند زندگی می کند در حالیکه برادرش احسان و مادرشان در لینگدال زندگی می کنند و پیش از این نیز داستانشان را برای لینگدال آویس تعریف کرده اند.
امینه تعریف می کند: تابستان سال 1988 ما همچون همیشه در مسیر زندان برای ملاقات پدرم بودیم. ما میتوانستیم از پشت شیشه به مدت 5 دقیقه با او صحبت کنیم. این بار اما به ما گفتند که نمیتوانیم او را ملاقات کنیم و این موضوع هفته ها ادامه داشت .تا اینکه بعد از 3 ماه به ما خبر دادند که پدرم اعدام شده است.
امینه ادامه می دهد که وضعیت حقوق بشر در ایران کماکان بحرانی است:روزانه (به طور میانگین) 3 اعدام در ایران اتفاق می افتد .ما میخواهیم که جامعه جهانی مانع وقوع اعدامها در ایران شود. همچنین مسئولین اعدام در سال 1988نیز باید در یک دادگاه بین المللی محاکمه شوند.
روابط اقتصادی با ایران: احسان می گوید که شنبه اول اکتبر( 10 اکتبر) روز جهانی علیه حکم اعدام است .
ایران بیشترین آمار اعدام را به نسبت جمعیت در جهان داراست .
ما امیدواریم که کشورهای غربی روابط اقتصادیشان با ایران را به توقف اعدام و رعایت حقوق بشر مشروط کنند.
سرنوشت های مشابه: در روز شنبه و در پارک شهرداری، ما افراد دیگری را با سرنوشت های مشابه می یابیم.
بهروز 24ساله. در مورد اعضای خانواده اش که اعدام شده اند می گوید:
اعضای خانواده او همچنان در ایران به سر می برند و به جهت امنیت آنها، او نمیخواهد که نام خانوادگی اش را اعلام کند. او میگوید که اعضای خانواده اش تنها به خاطر اینکه به حقوق بشر اعتقاد داشته اند و معتقد بودند که رویه حکومت در رابطه با مردم اشتباه است دستگیر شده اند.
فرد دیگری که ما ملاقات می کنیم مهران پارسایی 54 ساله است که 5 سال را در زندان به سر برده .
او می گوید که شرایط بسیار سخت بوده و آنها مورد شکنجه قرار می گرفتند و تمام مدت در بلاتکلیفی به سر می برده اند.
شقایق رجبی 19 ساله نیز در این برنامه حضور دارد.
او در حال حاضر در اسلو زندگی می کند و چندین نفر از اعضای خانواده اش، از جمله پدر و خواهرش را در اعدامها از دست داده است. شنبه او مشغول جمع کردن امضا علیه رژیم ایران بود. او میگوید که پدرش را به این علت از دست داده که او برای آزادی مبارزه می کرده. و اینکه خواهرش بهترین خواهر بوده است.
نزدیکی با داستانها:
آستری مادﻻند و کامیلا کلونگلاند اوسدال از طرف عفو بین الملل لینگدال نیز دراین مکان حضور دارند و برای برپایی این برنامه همکاری کرده اند. آستری مادﻻند می گوید این پرونده ای ست که امنستی به طور قطع از آن حمایت می کند. این نقض حقوق بشر است و بسیار مهم است که کسانی که مرتکب این جنایات شده اند مورد بازخواست قرار گیرند.
 اوسدال می گوید که از آنجا که امینه را میشناسد با این پرونده بیشتر احساس نزدیکی میکند.
امنستی برنامه دارد که یک آکسیون مجدد در هاندلسپارکن لینگدال بر گزار کند و به شرح این سرنوشت ها در ایران ادامه دهد.