سخن از تولید و صنعتی بنام «فقر» در رژیم آخوندی می‌باشد که ابعاد چهره کریه آن را در آشغالگردی، خیل عظیم کودکان کار، کارتون خواب‌ها و یا لشکر بیکاران در معابر عمومی به‌خوبی می‌توان تخمین زد.
در این رابطه یک گزارش حکومتی تحت عنوان «ریخت‌وپاش‌های ۱۲ برابری ثروتمندان» ضمن اعتراف به وجود فقر گسترده در ایران، ازجمله می‌نویسد: «رئیس گروه آمارهای اقتصادی خانوار دفتر آمارهای جمعیت، نیروی کار و سرشماری مرکز آمار ایران، در گزارشی با عنوان «نابرابری در ایران در دوره ١٣٨٠-٩٢» به بررسی وضعیت فقر مطلق و نسبی در کشور پرداخت. بر اساس این گزارش، ٠,٠١ درصد کل جمعیت کشور، در فقر مطلق زندگی می‌کنند که این رقم در استان سیستان‌وبلوچستان ٠.٠٦ درصد است. بر اساس تعاریف، فقر مطلق دسترسی نداشتن به سه نیاز اصلی خوراک، پوشاک و مسکن است و بر اساس معیارهای درآمدی روزانه یک دلار و ٩٠ سنت یا سه‌دلار‌و ١٠ سنت در سطح جهان تعریف می‌شود».
(سایت حکومتی اقتصاد آنلاین ۱۹ مهر ۱۳۹۵)
ترجمان این جملات به معنای وجود قریب یک میلیون انسان دردمند و زیر خط فقر مطلق در حاکمیت غارتگر آخوندی می‌باشد که محتاج «نان شب» هستند. همچنین باید به این موضوع نیز اشاره شود که بر اساس تعاریف شناخته شده بین‌المللی فقر به دو دسته «مطلق و نسبی» تقسیم می‌گردد و در این راستا داده‌های حکومتی از میانگین ۷۰ درصدی نرخ فقر در ایران سخن می‌گویند.
زیرا فقر نسبی که اکنون به‌طور خزنده روبه رشد گذاشته است و بردارهای اقتصادی و اجتماعی آن روبه فقر مطلق روبه افزایش است به معنای: «نداشتن سطحی معمول یا اجتماعاً پذیرفته از منابع یا درآمد در مقایسه با سایر افراد آن جامعه یا کشور» می‌باشد.
این گزارش در ادامه با اعتراف به این واقعیت می‌افزاید: «بر اساس گزارش مرکز آمار ایران، نسبت متوسط هزینه خانوار در دهک دهم به دهک اول (سهم ١٠ درصد ثروتمندترین به ١٠ درصد فقیرترین خانوارها) از ١٢,٣٣ در سال ١٣٩٣، به ١٢.٦٥ در سال ١٣٩٤ افزایش یافته است که حکایت از بدتر شدن توزیع درآمد است. سهم ٢٠ درصد ثروتمندترین به ٢٠ درصد فقیرترین خانوارها (دو دهک اول به دو دهک آخر) از ٧.٢٦ در سال ١٣٩٣ به ٧.٤٠ در سال ١٣٩٤ افزایش یافته است. سهم ٤٠ درصد ثروتمندترین به ٤٠ درصد فقیرترین خانوارها (دهک اول تا چهارم به دهک هفتم تا دهم) هم با افزایش ٠٨/٠ واحد درصدی از ٣.٩٣ در سال ١٣٩٣ به ٤.٠١ درصد در سال ١٣٩٤ رسید».
با نیم‌نگاهی به این آمار و ارقام می‌توان به‌خوبی نتیجه گرفت که در دستگاه فاسد آخوندی شکاف طبقاتی در جمع جوان و پویای ایران نه‌تنها هرچه عمیق‌تر گردیده است، بلکه به‌موازات آن این شکاف نه به نفع رفاه و آسایش مردمی و افت نرخ فقر، بلکه دقیقاً برعکس در راستای افزایش فقر و فلاکت روبه رشد گذاشته است.
