فرانس لیبرته (بنیاد دانیل میتران)
جنبش علیه نژاد پرستی و برای دوستی خلقها (مراپ)
توسعة آموزش بین ‌المللی
حزب رادیکال غیرخشونت گرا ـ فرا ملی
انجمن بین‌ المللی حقوق بشر زنان
برنارد کوشنر
وزیر خارجه فرانسه در دولت سارکوزی

پروفسور ژان زیگلر
عضو کمیتة مشورتی شورای حقوق بشر ملل متحد

لیندا چاوز
مدیر پیشین روابط عمومی کاخ سفید

نجات بوبکر
نمایندة پارلمان فلسطین

پروفسور آلفرد زایاس
متخصص مستقل ملل متحد در مورد ارتقای نظم بین‌ المللی دموکراتیک و برابر
مشاور حقوقی ارشد کمیسرعالی حقوق بشر به مدت 22 سال

دکتر ژان شارل ری ال
عضو سابق پارلمان فدرال و عضو پارلمان و شورای شهر ژنو

کریستین پره‌گو
رئیس مشترک شورای قانونگذاری در ژنو

آنتونیو استانگو
رئیس هلسینکی واچ ایتالیا

و طاهر بومدرا
مسئول پروندة اشرف در سازمان ملل

لیندا چاوز، مدیر پیشین روابط عمومی کاخ سفید
من لیندا چاوز هستم و برنامه امروز را مدیریت می کنم. این کنفرانس بسیار مهمی است. من آشنایی زیادی به این ارگان دارم چرا که به مدت 4 سال به عنوان متخصص آمریکا در زیر کمیتة حقوق بشر سازمان ملل انجام وظیفه کردم و آن ارگان فاصله کمی با این سالن دارد. امروز ما در اینجا حاضر شدیم تا در مورد قتل عام اول سپتامبر 2013 صحبت کنیم. بیش از 6 ماه میگذرد که 46 مرد و 6 زن به طور سیستماتیک و به طور خودسرانه در اشرف قتل عام شدند. ما شهادتهای بسیاری را از شهود حاضر در صحنه در مورد این حمله، شنیدیم. حمله یی که توسط بیش از 120 نظامی یونیفرم پوش صورت گرفت که وارد کمپ اشرف شدند و به طور سیستماتیک خانه به خانه میرفتند و ساکنان را به محوطة بیرون میکشیدند، آنها را دستبند میزدند و با شلیک به سر و گردن آنها را اعدام میکردند. ما عکس و فیلم از این حمله داریم. ما همچنین شهودی داریم که شاهد این حمله بودند. به رغم این همه سند و مدرک، جامعة بینالمللی اغلب در سکوت بوده است. البته که برخی از دولتها، از جمله دولت آمریکا این حمله را محکوم کردند و سازمان ملل انزجار خود را از وقوع چنین حمله یی ابراز داشت، اما هیچ فراخوان سیستماتیکی برای انجام تحقیقات توسط گروه مستقلی داده نشده تا اینکه بتواند تعیین کند چه کسی مرتکب چنین جنایتی شده و برای کسانی که مردان و زنان بیگناه را به قتل رساندند، مجازاتی تعیین کند. این یک تراژدی و قتل عام جدید بوده است. دولت عراق که مسئول سلامت و امنیت افراد در لیبرتی و اشرف بوده است، ابتدا در مورد وقایع صورت گرفته دست به فریبکاری زده و بعد لاپوشانی کرده و دست آخر دروغ گفته است. آنها در ابتدا مدعی شدند که این قتلها ناشی از انفجاراتی در درون کمپ بوده است، نوعی حادثه طبیعی در درون کمپ. بعد آنها مدعی شدند که این قتل عام نوعی انتقام گیری از طرف ساکنینی بوده که هنوز در کمپ باقی مانده بودند. آنها حاضر نبودند قبول کنند که بدون همدستی و کمک مستقیم آنها این قتل عامها قابل اجرا نبود. برای آن دسته از شما که با  وضعیت موجود در عراق و وضعیت در اطراف کمپ اشرف آشنا هستید، میدانید که در حقیقت این کمپ توسط ارتش عراق محاصره شده است. هیچ کس بدون اطلاع و اجازة ارتش و دولت عراق وارد و خارج آنجا نمیشود. بنابراین پذیرش این ادعا که که دولت عراق از آن وقایع اطلاع نداشته، ساده لوحی است. هدف کنفرانس امروز افشای این دروغپردازیها و تأکید بر مسئولیت کسانی است که برای حقوق بشر اهمیت قائل هستند تا قدم جلو بگذارند و خواهان آن شوند که سازمان ملل به منشور خود عمل کند و کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل باید کاری را که از آن انتظار میرود، انجام دهد، و در مورد قتل 52 زن و مرد بیگناه عدالت را برقرار کند. تا به حال حملات متعددی صورت گرفته و بیش از 100 نفر در این حملات کشته شدند. حملات موشکی از بیرون علیه کمپ لیبرتی صورت گرفته است. کسانی که در داخل حصار لیبرتی مستقر هستند، در معرض تهدیدهای روزانه قرار دارند. حتی پایه یی ترین حقوق بشر از آنها دریغ میشود. ما همین امروز صبح از طریق نفراتی که در لیبرتی زندگی میکنند مطلع شدیم که ظرف 2 هفته اخیر حتی ورود پایه یی ترین مواد غذایی به درون لیبرتی متوقف شده است. کسانی که در داخل این کمپ هستند، به شدت به کمک ما نیاز دارند. ما باید تضمین کنیم که شرایط انسانی در کمپ لیبرتی محقق شوند تحقیقات مستقلی باید در مورد وقایع صورت گرفته در کمپ اشرف و کمپ لیبرتی انجام شود. دفتر کمیسیر عالی حقوق بشر به انجام تحقیقات فراخوان داده، اما هیچ اقدامی صورت نگرفته است. تحت هیچ شرایطی دولت عراق نمیتواند ارگانی باشد که تحقیقات در مورد این قتل عام را انجام میدهد. همانطور که گفتهام، ما شواهد کافی داریم این منطقه یی است که تماماً توسط ارتش عراق کنترل میشد و هیچ اتفاقی در اشرف و امروز در لیبرتی نمیتواند بدون دخالت دولت عراق بیفتد. بنابراین، دولت عراق نمیتواند ارگانی باشد که این وقایع را مورد تحقیق قرار میدهد. هیچ تحقیقاتی در مورد حملات ژوئیه 2009 یا آوریل 2011 صورت نگرفته است. شکست در انجام تحقیقات در مورد آن حملات یکی از عوامل اصلی حمله در اول سپتامبر 2013 بود. همه اینها در شرایطی است که نقض حقوق بشر در ایران به طور مستمر ادامه دارد. بنابراین ما امروز متخصصان برجسته یی را خواهیم شنید و آنها با جزئیات برای شما توضیح خواهند داد که چه اتفاقی رخ داده است. چرا که بدون کمک شما و بدون اعتراض شما حضار در این سالن که اعتقاد دارید به اصول حقوق بشر و اصولی که طبق آن حقوق هر انسانی باید مورد حفاظت قرار گیرد و رعایت شود، هیچ عدالتی نمیتواند برقرار شود و خونریزی بیشتری صورت خواهد گرفت. اکنون میخواهم اولین سخنرانمان را معرفی کنم: زنی که نیاز به معرفی ندارد زیرا کسی است که سالها مردم ایران و مبارزه آنها را برای آزادی بنیادین و دموکراسی و حقوق بشر نمایندگی کرده است. 

پروفسور ژان زیگلر، عضو کمیتة مشورتی شورای حقوق بشر ملل متحد
خانم رئیس، خانم رئیس جمهور منتخب شورای ملی مقاومت، آقای وزیر، عالیجناب، خانمها و آقایان،
به خاطر افتخاری که به من داده شده که در مقابل شما سخنرانی کنم تشکر می کنم،
من فقط به یک موضوع خواهم پرداخت، موضوعی که شاخص تغییر استراتژی بنیادی در سرکوب ساکنان است. یا دقیقتر بگویم افراد زندانی شده در لیبرتی را هدف قرار می دهد: محروم کردن آنها از مواد غذایی که توسط سرویسهای مخفی عراق اجرا می شود.
می دانید که از 15 روز پیش، در مقابل در شماره 4، که محل ورود کامیونها از منطقة فرودگاه است، فرماندهان عراقی مانع ورود کامیونها شدند. تن ها و تن ها مواد غذایی که برای 2800 نفر در زندان لیبرتی ارسال شده است، زیر آفتاب فاسد میشود. میوه ها، سبزیجات، ...
یک مشکل دیگر هم وجود دارد، در لیبرتی ـ بر عکس اشرف ـ یخچالهای نگهداشتن مواد غذایی وجود ندارد و لذا نمی شود مواد غذایی را انبار کرد. غذا فاسد می شود و افراد نیاز به غذا دارند. من از این موضوع صحبت می کنم، چون در سطح بین المللی یک تغییر کیفی است که ما شاهد آن هستیم.
یک ماه پیش، در طبقة پنجم این ساختمان، کنفرانس ژنو 2 برگزار شد. یعنی کنفرانس دوم در مورد جنگ در سوریه بین دولت سوریه و مخالفان. و اخضر ابراهیمی که توسط سازمان ملل و اتحادیه عرب مسئول پیشبرد این کنفرانس شده بود، کارش را فقط به باز کردن راهروهای کمکهای انسانی و مذاکره بر سر عبور کامیونهای برنامه تغذیه جهانی محدود کرد.
چون همین چیزی که در جنگ سوریه مشاهده می کنیم و چیزی که رایج شده است، یک سلاح جدید، سلاح گرسنگی دادن است.
حمص، ادلب، یرموک و شهرهای دیگر... محله های کامل، به مدت ماهها (از ماه اوت در مورد یرموک) از جهان بیرون قطع شده اند، بچه ها می میرند، دولت جنایتکار سوریه، همراه با سپاه پاسداران ایران، با حزب الله این محله ها را محاصره کرده اند و شهروندان درون آن جان خود را از دست می دهند.
حتماً قلب آقای کوشنر به درد آمده است، چون او از نادر کسانی است که در سطح بین المللی باعث پیشرفت حقوق انساندوستانه بین‌المللی شد. چون یکی از پیشرویهای حقوق انساندوستانه بین المللی این بود که از شهروندان در مقابل قحطی حفاظت کند.
قانون 54 کنوانسیون چهارم ژنو می گوید که گرسنگی دادن شهروندان به عنوان یک اقدام جنگی ممنوع است. لذا، حمله، نابود کردن و ربودن یا از دور خارج کردن امکانات ضروری برای زنده ماندن شهروندان ممنوع است. برای مثال مواد غذایی یا منابع و زیر ساختهای آب آشامیدنی.
و بیانیة 98 رم، که پایة دادگاه جنایی بین المللی عدالت است، می گوید: اقدام عامدانه برای گرسنگی دادن شهروندان به عنوان روش جنگی، با محروم کردن آنها از اقلامی که برای زنده ماندن آنها ضروری است، یک جنایت جنگی است.
این جنایت جنگی امروز در لیبرتی صورت می‌ گیرد. و بدتر از این، که بدتر از این نمی شود، این است که به نظر می رسد این موضوع رایج شده است. دریغ مواد غذایی به عنوان روش جنگی، همانند استراتژی سوریه، مجدداً تبدیل به سلاحی شده است که به شکل رایج استفاده می شود. در حالیکه این یک جنایت جنگی است که در بیانیة 98 رم، بنیانگذار دادگاه جنایی بین المللی، تعریف شده است.
شارل تیلر، فرمانده جنگ لیبریا در سال 2003 سرنگون و به نیجریه پناهنده شد. پس از آن به دادگاه ویژة ملل متحد در مورد لیبریا منتقل گردید. در سال 2008 محکوم و در سال 2011 محکومیتش به خاطر جنایت جنگی در گرسنگی دادن 4 شهر در لیبریا طی جنگ داخلی تأیید شد.
در این جنایت جنگی که ظاهراً به دست سران کشورهای منطقه رواج پیدا کرده، جنایتکاران تمام عیار، مثل رژیم بشار اسد، مثل رژیم ایران، مثل رژیم مالکی باید در مورد لیبرتی الان افشا بشوند. الان موقعیتی است که باید بیدار شد و یکبار دیگر این مجاهدین هستند که پیشتاز این نبردند. آنها همزمان برای آزادی ما و آزادی خودشان می جنگند.
شورای حقوق بشر، امروز بیست و ششمین جلسه اش پس از بنیانگذاریش در سال 2006 را برگذار می کند. چه چیزی می شنوم؟
می گویند کاری از دست ما بر نمی آید، لیبرتی وحشتناک است، درست است، کشتار اشرف وحشتناک است، ولی ما قدرتی نداریم. در حالیکه این یک دروغ است. چیزی که سازمان ملل و کمیساریای عالی شورا را فلج کرده، ضعف نیست، بی تفاوتی است، بی تفاوتی! نه ضعف.
خانم رجوی با صراحت و دقت تمام، خواستهایش برای حفظ این پناهجویان را ـ که دارای استاتوی بین المللی هستند ـ برشمرد. برای اینکه جلوی حملات دیگری گرفته شود:
- ایجاد یک گردان کلاه آبی. در جهان 171 هزار کلاه آبی هست، نمی توانید به من بگویید که نمی توان 100 کلاه آبی به لیبرتی فرستاد. موضوع ضعف نیست، بی تفاوتی است.
- دوم، اینکه یک تیم نظارت دائمی کمیساریای عالی حقوق بشر در لیبرتی مستقر شود.
این درخواستهایی است که خانم رجوی به عنوان نماینده مشروع مردم ایران می کند و خواستهای بسیار ساده یی است، بسیار طبیعی و قابل انجام همین فردا صبح.
موضوع آخری که می خواستم به عنوان شهروند ژنو بگویم این است که متعجب هستم. تناقض! از طرفی ملاها مذاکره می کنند، می خواهند خودشان را متمدن نشان بدهند و وارد جامعه بین المللی بشوند و همزمان ساکنان لیبرتی را می کشند و گرسنگی می دهند، این یک تناقض است. ولی این تناقض قابل توضیح است. به عنوان جامعه شناس توضیح می دهم: یک رژیم مستبد، در هر کجای دنیا، با هر میزان مخالف، نمی تواند مردان و زنان لیبرتی را تحمل کند. نمی تواند، حتی اگر فقط 3 مجاهد وفادار به اصول دموکراسی، جدایی دین از دولت، یک اسلام انسانی، یک همبستگی جهانی باقی مانده باشد. حتی اگر فقط 3 نفر می ماندند، ملاها آنها را آن طرف کرة زمین سرکوب می کردند. چون برایشان غیر قابل تحمل است.
ولی این ناشی از طبیعت یک رژیم مستبد است. نمی تواند صدای آزادی را تحمل کند، این صدا امروز، صدای خانم رجوی و ساکنان لیبرتی است. تحسینهای ما، همبستگی کامل ما و عشق مبارزاتی ما متعلق به زندانیان پناهجویی است، که در لیبرتی با خطر جانی رو به رو هستند. آنها  برای ما مبارزه می کنند. آنها برای تمدن مبارزه می کنند. آنها برای اصول پایه یی ملل متحد مبارزه می کنند. ما از آنها قدردانی می کنیم. بدهکاری عمیقمان را ابراز می کنیم و آنها را تحسین می کنیم. چون آنها فردا پیشتازان انقلاب ایران خواهند بود.
14 مارس 2014 (23 اسفند 92)