سخنرانان در این کنفرانس، اعدامهای فزاینده در ایران توسط رژیم آخوندی بعنوان رژیم رکورددار اعدام در جهان را محکوم کردند و دولت آلمان را فراخواندند تا روابط با این رژیم را به توقف اعدامها در ایران مشروط کند.
سخنرانان همچنین بر ضرورت یک تحقیقات بین المللی در مورد قتل عام ۶۷ به منظور روشن شدن ابعاد این جنایت و برای محاکمه عاملان و امران این قتل عام تاکید کردند.

سخنرانان در این کنفرانس عبارت بودند از: اوتو برنهارد Otto Bernhard رئیس کمیته همبستگی برای ایران آزاد در آلمان و عضو هیئت رئیسه بنیاد کنراد آدنائر
مارتین پاتسلت نماینده مجلس فدرال آلمان از حزب حاکم دمکرات مسیحی
کلاوس دیتر گروهلر نماینده مجلس فدرال از حزب حاکم دمکرات مسیحی
لئو داوتسنبرگ عضو سابق رهبری فراکسیون دمکرات مسیحیان در مجلس فدرال آلمان
برند هویزلر، وکیل برجسته برلین
کریستیان سیمرمن، رئیس دفتر حقوق بشر برلین
و دکتر معصومه بلورچی نماینده شورای ملی مقاومت ایران در آلمان
در این کنفرانس شماری از زندانیان سیاسی، شاهدان و خانواده های شهیدان، به ادای شهادت در مورد جنایات رژیم در قتل عام ۶۷ پرداختند.

اوتو برنهارد Otto Bernhard رئیس کمیته همبستگی برای ایران آزاد و عضو هیئت رئیسه بنیاد کنراد آدنائر در سخنرانی خود پس از اشاره کوتاهی به پیروزی بزرگ مقاومت ایران در انتقال جمعی مجاهدین از لیبرتی و شکست توطئه های رژیم برای نابودی جمعی مجاهدین، منجمله گفت: ما باید همواره در باره اتفاقاتی که درسال ۱۳۶۷ (۱۹۸۸) افتاد، فکر کنیم. نباید فراموش کنیم، که دراین سال ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی مخالف در زندانها، اعدام شدند. هدف اصلی ما باید این باشد که این بی عدالتی وچنین نقض فاحش حقوق بشر به دادگاه بین المللی ارجاع شود. تنها دراین صورت است که می توان اطمینان داشت که مسولین ودست اندکاران این جنایات وحشیانه که امروز در رده های بالای حکومت قرار دارند، به جوابگوی جنایاتشان باشند.
این بسیار طبیعی است که آنها از تحقیقات بترسند، تا زمانی که پرونده این جنایات توسط دادگاه بین المللی مورد بررسی و مسببین این جنایات مورد بازخواست قرارنگیرند، هرگزساکت نخواهیم ماند.

مارتین پاتسلت نماینده مجلس فدرال آلمان از حزب حاکم دمکرات مسیحی در سخنانش با یادآوری جلسات آتی سازمان ملل برای بررسی وضعیت حقوق بشر، خواستار توجه به وضعیت حقوق بشر در ایران بویژه قتل عام ۶۷ شد.
وی سپس با اشاره به ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی که در سال ۶۷ توسط جلادان ولایت فقیه قتل عام شدند گفت:
همه آنها تنها به این دلیل که فقط عضو گروهی از انسانها بودند که می خواستند یک ایران نو بنا کنند؛ و یا اینکه فقط از این گروه حمایت می کردند، جانشان را از دست دادند
مارتین پاتسلت با یادآوری محاکمه جنایتکاران در جریان جنگ جهانی دوم که تا سالهای اخیر هم ادامه داشته است خواستار تشکیل یک کمیته تحقیق بین المللی درباره قتل عام ۶۷ شد.

لئو داوتسنبرگ عضو سابق رهبری فراکسیون دمکرات مسیحیان در مجلس فدرال آلمان سخنران دیگر این کنفرانس بود . وی گفت: با توجه به روز جهانی علیه اعدام و فعالیتی که توسط رئیس جمهوری منتخب شورای ملی مقاومت ایران، برای دادخواهی قتل عام سال ۱۹۸۸ آغاز شده و گسترش یافته است، و هم چنین در شرایطی که اکنون موضوع حقوق بشر در ایران یکبار دیگر در اجلاس آتی سازمان ملل مطرح میشود، باید گذشته جمهوری اسلامی با سی هزار اعدام که در سال ۶۷ و بر طبق فتوای خمینی صورت گرفت، موضوع بحث قرار بگیرد. بارها تاکید شده است که یک ظلم و بیعدالتی رخ داده و عدالت باید اجرا شود. بررسی این موضوع توسط سازمان ملل بخشی از روشنگری و حقیقت یابی حول این رویداد است این موضوع باید در سطح بین المللی مطرح و پیگیری شود و عاملان آن که هنوز در مناصب مسئول قرار دارند مورد حسابرسی قرار بگیرند، این سنگ بنائی برای یک ایران آزاد و دموکراتیک است
لئوداوتسنبرگ در ادامه افزود: آنچه در گذشته در ایران رخ داده و اعدامهایی که هم اکنون توسط رژیم ایران صورت میگیرند، قابل تحمل نیست. اعدام فعالان سیاسی ابزاری برای جلوگیری از تلاشهایی است که توسط مردم ایران برای محقق کردن آزادی صورت میگیرند.

کلاوس دیتر گروهلر نماینده مجلس فدرال از حزب حاکم دمکرات مسیحی در سخنان خود گفت: توضیحاتی که داده شد ما را به یاد تاریکترین فصل تاریخ آلمان که تنها در کتابهای تاریخ خوانده ایم می اندازد و همچنین این موضوع برجسته می شود که جنایاتی که در مورد آن صحبت شد توسط رژیمی صورت گرفته که هم اکنون در فاصله کمی از ما همچنان در ایران در قدرت است.
کلاوس دیتر گروهلر مماشات دولتهای غربی با رژیم آخوندی و چشم بستن بر نقض حقوق بشر و اعدامهای روزمره در ایران را محکوم کرد و بر ضرورت اقدامات افشاگرانه علیه جنایات رژیم حاکم بر ایران تاکید کرد.

برند هویزلر حقوقدان و وکیل برجسته برلین در سخنان خود درباره قتل عام ۶۷ با اشاره به پیشرفت جنبش دادخواهی در ایران گفت: حقیقت‌یابی حول بی‌عدالتی در ایران شکست نمی خورد. نه تنها بایستی عاملان مستقیم قتل عام زندانیان سیاسی و جلادها به پای میز عدالت کشیده شوند، بلکه همچنین افراد پشت پرده و اشخاصی را که ۱۶ عضو کمیسیونهای مرگ در سراسر ایران بودند را نیز به محاکمه کشاند.
برند هویزلر سپس به معرفی شماری از سران رژیم که در آن مقطع در مناصب بالای رژیم قرار داشته و از جزئیات این قتل عام با خبر بودند پرداخت و آنها را مجرمانی معرفی کرد که باید در دادگاههای عادلانه محاکمه شوند.

کریستیان سیمرمن، رئیس دفتر حقوق بشر برلین ضمن بررسی اقدامات مجامع بین المللی از جمله دادگاه نورنبرگ و داداگاه ویژه یوگسلاوی برای از بین بردن معافیت از مجازات جنایتکاران گفت این اقدامات نشان می دهد که میتوان بعنوان جامعه جهانی با عاملان و متهمان برخورد کرد. به این دلیل نمیتوان قبول کرد که در مورد قتل عام ۶۷ هیچ اقدامی صورت نگیرد،
کریستیان سیمرمان در ادامه تاکید کرد که رژیم حاکم بر ایران تنها از جنایتکاران تشکیل شده و برای اولین بار در جهان بعنوان تروریسم دولتی در جریان دادگاه میکونوس محکوم شد، وی سپس به بررسی راههای ارجاع پرونده قتل عام ۶۷ به دادگاههای بین المللی برای محاکمه سران رژیم و عاملان و آمران قتل عام ۳۰۰۰۰ زندانی سیاسی پرداخت و به دولت آلمان فراخوان داد تا در اجلاس آتی مجمع عمومی سازمان ملل موضوع قتل عام زندانیان سیاسی در ایران را در قطعنامه مربوط به رژیم ایران وارد کند.

دکتر معصومه بلورچی نماینده شورای ملی مقاومت ایران در آلمان گفت: ما امروز اینجا جمع شده ایم که زیباترین پاسخ را به قهرمانی کسانی بدهیم که در دفاع آنها از آزادی قیمت سنگینی برای ایستادن روی مواضع خود برای حفظ آزادی و دمکراسی برای مردم ایران و نسلهای بعد دادند. زیباترین پاسخ، شرکت در جنبش دادخواهی خون آنها و محاکمه قاتلین آنهاست که طی نزدیک به سه دهه همچنان درراس حکومت و درپست های حساس وزارت همچون وزیر دادگستری به اعدام و کشتار زندانیان ادامه داده اند.
معصومه بلورچی با اشاره به استمرار و افزایش سرکوب مخالفان توسط رژیم و دستگیریهای روزانه مردم و جوانان بخاطر آزادیخواهی و افزایش اعدام ها در شهرهای مختلف در امتداد قتل عام ۶۷ برای حفظ رژیم آخوندی خواستار حمایت هرچه بیشتر از جنبش دادخواهی در روزهای سرنوشت سازی که میهن ما در پیش دارد گردید

در این کنفرانس شاهدانی که خود جزو زندانیان در دوره قتل عام زندانیان سیاسی در سال ۶۷ بودند، و همچنین خانواده های قتل عام شدگان مشاهدات خود را از آنچه که در زندانهای رژیم در آن مقطع گذشته را تشریح کردند