به یاد شاعر انسان  «  م . آزاد »

با چراغ

میان  ویرانه های دل می گردم

در پای هردیوار فروریخته

خاطره یی سرگردان

به نـُدبه

نشسته است .

با چراغ

میان  ویرانه های گل می گردم

سایه ٌ له شده نسترن

هنوز معطر است .

با چراغ  

گمگشتگان  نجیبم را

در غوغای زخم های آتشزا

و بلوای مردگان پیش از مرگ می جویم

و نمی یابم 

مگر در پرغرورترین  انزوای ناگزیر زیستن .

با چراغ

پشت  درهای بسته می گردم

صدای زنان  و مردانی را می شنوم

که رونق نام  را با ننگ برنمی تابند .

اگر شمشیرشان در کف نیست

اما

تیرآور و مظلمهٌ  ظلم هم نیستند .

با چراغ

میان  پریشان روزگاری واژگان می گردم

کلمه یی  درخور برای ستودن رنج انسان

نمی یابم  .

با چراغ

میان  گورستان های بی مرده خوار می گردم

تا تو را بجویم 

ای  جویندهٌ  طلای ناب .