گاردین – ۹تیر۱۴۰۰- مقاله یی به قلم سر جفری رابرتسون قاضی دادگاه ویژه ملل متحد برای سیرالئون- گزارش شده که ابراهیم رئیسی در یک سخنرانی در سال۲۰۱۸ از اعدامهای جمعی به‌عنوان «یکی از دستاوردهای افتخارآمیز نظام» یاد کرده است. بستگان قربانیان و جهان حق دارند بدانند که رئیسی در این دوره وحشتناک دقیقاً چه کاری انجام داده است. 
من با بیش از ۴۰ بازمانده‌ که در سال۱۳۶۷در زندان‌ها بوده اند مصاحبه کردم و روزنامه‌های حکومت ایران را مورد مطالعه قرار دادم. دستور قتل‌عام زندانیان توسط خمینی صادر شد. زندانیان از مقابل هیأت مرگ با مجموعه ای از سؤالات برای آزمایش تن دادن آنها به خواست رژیم عبورکردند. سپس هزاران نفر از آنها چشم‌بسته به‌سمت چوبه دار هدایت شدند. آنها را از جراثقال، هر بار ۴نفر یا به‌صورت دسته ۶نفره از طناب‌های آویزان از صحنه سالن اجتماعات زندان، به‌دار آویختند. بدن آنها با مواد ضد عفونی‌کننده پوشانده شد و شبانه در گورهای جمعی به‌خاک سپرده شدند. هزاران هزار نفر در زندان‌های سراسر ایران کشته شدند: بدون محاکمه، بدون تجدید نظر و بدون هیچ‌گونه ترحم. اگرچه این دستور از سوی خمینی، (صادر شد)، اما اجرای آن به‌عهده هیأت مرگ بود - یک قاضی، یک مقام اطلاعاتی و یک دادستان. داستان نقشی بود که رئیسی و فرد مافوق او برعهده داشتند. این قتل‌عام به‌شدت بر وجدان سازمان ملل سنگینی می‌کند. آنها در آن زمان از از این کشتار مطلع بودند اما هیچ تحقیقاتی در این‌رابطه انجام نشد. اکنون که حقیقت در مورد نابود سازی وحشیانه هزاران زندانی در حال آشکار شدن است، شورای حقوق بشر ملل متحد وظیفه دارد یک تحقیق درست را ترتیب بدهد.
با روی کار آمدن رئیسی قتل عام زندانیان در سال۶۷ در کانون توجهات قرار می گیرد چیزی که مدت‌هاست انتظارش می رفت.