بدین سان ولی فقیه نشان داده است که اساسا طرف «مورد اعتمادی» برای هرگونه مذاکره و به تبع آن دادن امتیاز به رژیم آخوندی نمی باشد. وی با تکرار عهدشکنی و نقض آشکار برجام اکنون بی دنده و ترمز بسوی ساخت بمب هسته ای می رود. 

طرف های مقابل نیز در حالی از برجام و ادامه مذاکرات وین سخن می گویند که با نیم نگاهی به تشدید فعالیت های اتمی رژیم، به یقین می توان گفت که از «برجام» و روح غالب برآن که قرار بود تا از اتمی شدن آخوندها جلوگیری بعمل آورد، دیگر هیچ اثری باقی نمانده است. 

در رابطه با نقض برجام اکنون دیکتاتوری ولی فقیه حداقل ۸ قدم مخرب طی دو سال گذشته و بویژه از فردای تعویض قدرت در کاخ سفید در ژانویه گذشته، برداشته است. انباشت اورانیم غنی شده تا سقف ۶ هزار کیلو و استفاده از سانتریفیوژ های مدل آی آر ۶ و ۸ و همچنین غنی سازی بالای ۲۰ درصد و رفتن بسوی ۶۰ درصدی ، تماما در راستای اهدافی بغیر از «صلح آمیز» می باشند که در روح توافق اتمی ۲۰۱۵ نهفته بوده است.

برای نمونه در ماه گذشته روزنامه نیویورک تایمز گزارش کرد که رژیم آخوندی به طور بالقوه طی یک ماه آینده امکان دستیابی به مواد کافی برای ساخت سلاح هسته‌ای را دارا می باشد. 
اگر این پیش بینی ها را ملاک قرار دهیم، در آنصورت به شکست سیاست استمالت از رژیم آخوندی و مشارکت غیر مسئولانه در بازی «خرید وقت» برای خامنه ای خواهیم رسید.

در سایه این سیاست است که ولی فقیه زهر خورده ضمن بازی دادن طرف های مقابل پروژه ساخت سلاح اتمی را شدت داده است. وی قبل از نمایش انتخابات در خرداد ماه گذشته عامدانه از رسیدن به هرگونه توافقی در مذاکرات وین خودداری نمود. 
در این راستا شیخ حسن روحانی بکرات در سخنان خود اعتراف کرده بود که زمان کوتاهی بیشتر به حصول توافق دوباره نمانده است، اما میدانیم که چرا عده ای – بخوانیم خامنه ای - نمی گذارند تا این توافق حاصل شود.
 
وی پیش از خانه نشین شدن اعتراف کرده بود: «ما گام اصلی و بزرگ را برداشتیم توافق اصلی انجام شده است.». (خبرگزاری نیروی تروریستی قدس، تسنیم ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۰) 

واقعیت در این میان آن است که خامنه ای بدلیل مجموعه بحران های داخلی و بویژه وجود نارضایتی و عمق تنفر اجتماعی که خود را در مجموعه قیام ها و اعتراضات به نمایش می گذارند، میدانی برای مانور و رفتن بسوی هرگونه توافقی را ندارد. 
وی بخوبی می داند که باز شدن سرکلافی بنام «برجام ۲۰۲۱» به معنای رفتن بسوی جام های زهر بعدی مانند موشکی و منطقه ای می باشد. در فرای تمامی این واقعیت ها نیز باید به اصلی ترین و مهم ترین جام زهر یعنی «حقوق بشر» اشاره نمود که همچنان از سوی مردم و مقاومت ایران در انتظار دیکتاتوری می باشد.