در این رابطه پاسدار باقری، مسئول تیم مذاکره‌کننده رژیم در وین از قبول شروط طرفهای مقابل مبنی بر ادامه مذاکرات در خرداد ماه گذشته خبر داده است.
به یقین این«دنده عقب زدن» خامنه‌ای مبین این واقعیت است که نظام آخوندی نسبت به ادامه روند خطرناکی که در پیش گرفته، واقف گردیده و راه‌کار را اجالتا در عقب‌نشینی جستجو م یکند.
حجم بزرگی از مواضع و تهدیدات برای راه‌انداختن نقشه‌مسیر موسوم به «ب»، فشارهای دیپلماتیک و سیاسی و هم‌چنین آزمایشات و تهدیدات نظامی در آبهای جنوبی کشور، ترجمان مجموعه فشارهای فوق می‌باشند.
خاطرمان هست که خامنه‌ای پیش و در خلال مذاکرات اتمی چندین شرط غیرعملی را برای رسیدن به هر گونه توافقی اعلام کرده بود. از جمله این پیش‌شرط ها باید به« فع تحریم‌های مربوط به توافق هسته‌یی، راستی‌آزمایی درباره رفع تحریم‌ها، کسب ضمانت عدم خروج آمریکا، جبران خسارت‌های ایران و بازگشت تمامی طرف‌ها به تعهدات ذیل توافق برجام» و هم‌چنین«عدم ادامه مذاکرات از نقطه پایانی در خردادماه» اشاره نمود.
بدین سان رژیم آخوندی تلاش داشت تا ضمن آزمایش طرفهای مقابل، با حداکثر خواسته‌ها به پای مذاکرات برگردد، اما عقب‌نشینی اخیر نشان داد که به چه میزان دستان خامنه‌ای در این میان خالی می‌باشند.
در این رابطه یک رسانه حکومتی با اشاره به بی‌بضاعتی ولی‌فقیه اعتراف کرده است: «این شروط از دو حال خارج نیست؛ یا این‌که قطعی است یا قابل تعدیل است. اگر قطعی است، می‌توان گفت به‌معنای پایان مذاکرات است».
این مطلب سپس ادامه می‌دهد: «ولی اگر این شروط قابل مذاکره و تعدیل است، مشکلی را ایجاد می‌کند که زیان آن قابل چشم‌پوشی نیست. تعدیل تا کجا؟» (سایت حکومتی اقتصاد نیوز ۱۹آذر ۱۴۰۰).
واقعیت در این میان آن است که خامنه‌ای در هر صورت، چه به توافق اتمی دست یابد و یا مذاکرات به شکست بیانجامد، بازی را به طرفهای مقابل باخته است. رسیدن به هر گونه توافقی به‌معنای باز شدن سرکلاف جام های زهر بعدی مانند منطقه‌یی، تروریسم و موشکی می‌باشند و عدم دستیابی نیز در وهله نخست به‌مثابه تشدید تحریم‌ها و النهایه رویارویی نظامی راه خواهند برد، امی که اساساً در توان مالی، نیرویی، نظامی و تسلیحاتی رژیم آخوندی نمی‌گنجد.
در رابطه با افتضاح اخیر خامنه‌ای، یک نماینده توسری خورده در باند اصلاح‌طلب قلابی و از نظریه‌پردازان دوایر اطلاعاتی رژیم اذعان کرده است:« اگر آن (شروط) را مصداق سنگ بزرگ علامت نزدن بدانیم، طبعاً کوتاه‌آمدن از این شروط به‌نحوی که موارد اصلی آن از جمله تضمین و جبران خسارت و تقدم رفع تحریم‌ها پیش از انجام تعهدات برجامی ایران، از سوی طرف مقابل پذیرفته نشود، به منزله عقب‌نشینی و شکست تلقی خواهد شد».
