این اعتراضات که اکنون وارد سومین هفته خود گردیده، ریشه در واقعیتی بنام بحران معیشت، شغل و حیات برای قریب دو میلیون معلم و کادرهای فرهنگی در ایران آخوند زده را دارد که قرار است تا در سخن ترین شرائط، تحصیل و باروری فرهنگی و علمی برای ۱۴ میلیون دانش آموز را فراهم نمایند.

دراین راستا اعتراضات بحق معلمان در حالی براه افتاده است که مجلس حکومتی به مانند همیشه، تلاش نمود تا موضوع طرح رتبه بندی و همسان سازی حقوق برای معلمان شاغل و بازنشستگان فرهنگی را به مانند تمامی دیگر طرح ها «ماستمالی» کرده وبدین بر ادامه سیاست فشارعامدانه بر اقشار ضربه پذیر تاکید نمود.

این وضعیت در حالی است که دولت آخوند جلاد ابراهیم رئیسی ضمن حذف بودجه سال آینده برای بخش های عمرانی، آموزشی و فرهنگی، بودجه دوایر سرکوبگر مانند سپاه ضد مردمی و یا بسیج سرکوبگر، صدا و سیما و یا حوزه های جهل و جنایت را چندین برابر کرده است. 

مضافا براین خواسته های بحق، باید به شرائط نا امن شغلی، سرکوب، دستگیری، ضرب و شتم و یا صدور احکام ضد انسانی علیه معلمان معترض اشاره نمود که در بواقع امری بی سابقه در جهان می باشد.
 شعار «معلم زندانی آزاد باید گردد، معلم بپا خیز برای رفع تبعیض، زندانی سیاسی آزاد باید گردد» نیز تبلور واقعیتی بنام سرکوب سیستماتیک از سوی دیکتاتوری ولی فقیه علیه کادرهای فرهنگی و فرهیخته کشور می باشد که خود را در آمار بسیار بالا برای معلمان و اساتید زندانی به نمایش می گذارد.

همچنین باید به شرائط بسیار سخت در محیط های کاری و بویژه مدارس کشور اشاره نمود.
 وجود بافت های بسیار فرسوده برای حجم بزرگی از مدارس کشور و یا نبود امکانات زیربنایی و خدماتی ، عدم اختصاص بودجه های عمرانی برای بهینه سازی مدارس تماما در چارچوب سیاست های ضد فرهنگی و ضد علم و دانش از سوی آخوندهای مرتجع صورت می گیرند.

برای نمونه یک گزارش حکومتی ضمن اعتراف به اینکه تنها در تهران «۸۲۷ » مدرسه در شرائط نامن بسر می برند ، از جمله می نویسد: «۲۵۰۰ مدرسه دولتی داریم و اگر ۱۲ کلاسه در نظر بگیریم، ۳۰ هزار کلاس داریم که اگر هر کدام ۸ نفر مازاد داشته باشند، روی کیفیت آموزشی تأثیر دارد به عبارت دیگر ۲۴۰ هزار نفر بار مازاد روی کلاس‌ها داریم» (خبرگزاری حکومتی پانا ۳۰ آذر ۱۴۰۰) 
این گزارش در ادامه می افزاید: « بر اساس گزارش آتش‌نشانی، ۸۲۷ مدرسه ناایمن در تهران وجود دارد؛ به عبارت دیگر یک سوم فضاهای آموزشی شهر تهران از نظر سازه‌ای سست و ناایمن است».

براین منطق نیز باید به فریادهای بحق معلمان نه تنها برای «رتبه بندی و همسان سازی» حقوق پایه ای ، بلکه برای وضعیت و شرائط وخیم آموزشی کشور، نظر افکند.