وی در این رابطه به وجود چندین مانع اصلی برای حصول توافق اعتراف کرده است.
عبداللهیان ازجمله می‌گوید: «پیشنهاد طرف‌های مقابل در مذاکرات وین، رفع تحریم‌هایی است که به برجم لطمه وارد می‌کند نه همه تحریم‌های ترامپ».
همچنین وزیر خارجه رژیم آخوندی به عقب‌نشینی‌های رژیم از مواضع قبلی و به زبان ساده «به سه بار, نه بار» غلط‌گویی‌های ولی‌فقیه اذعان کرده و می‌افزاید: «ما وقتی از لغو تحریم‌ها یا برطرف شدن تحریم‌ها صحبت می‌کنیم، منظورمان بازگشت کامل به سند برجم است».
بدین‌سان مشخص می‌شود که موضوع لغو تمامی تحریم‌ها که خامنه‌ای پیشتر برای روحیه دادن به نیروهای زهوار دررفته رژیم بیان کرده بود, اساساً منتفی گردیده است. همچنین درخواست تضمین از آمریکا, عذرخواهی و پرداخت غرامت برای تحریم‌ها نیز, به دلیل پافشاری طرف‌های مقابل, به فراموشی سپرده شده است.
عبداللهیان در این رابطه می‌گوید: «اسنپ بک هم یکی از موضوعاتی است که در درون برجم ایجاد تعارض کرده است. همچنین این مکانیزم فرصتی را برای طرف‌های مقابل فراهم کرده که هر وقت مایل باشند، با یک تصمیم سیاسی از تعهدات خود خارج شوند». (سایت حکومتی دنیای اقتصاد ۲۲دی‌ماه ۱۴۰۰)
آن‌چه که برای رژیم آخوندی در وهله نخست اوجب واجبات است, همان امکان «فروش نفت» و بدست آوردن «دلارهای نفتی» در راستای ادامه سیاست‌های مخرب خود در داخل و منطقه می‌باشد. بر این اساس، خامنه‌ای امید بسته تا طرف‌های مقابل به دیکتاتوری وی این امکان را بدهند که درآمدهای حاصله از صادرات نفت و مراودات مالی در سطح بین‌المللی به‌طور مستقیم به جیب آخوندها سرازیر شوند.
پاسدار عبداللهیان ضمن اعتراف به این واقعیت می‌افزاید: «حداقل آن این است که فروش نفت ایران و واردات ارز در سیستم بانکی کشور ما بدون هیچ مشکلی انجام شود. این‌یک نمونه از تضمینی است که طرف‌های مقابل در عمل باید نشان دهند».
ترجمان این جملات بدان معنا است که در صورت دستیابی رژیم آخوندی به منابع مالی هیچ‌گونه تضمینی برای این واقعیت که دلارهای نفتی صرف چه اهدافی می‌گردند, وجود ندارد.
یک نمونه این حقیقت را می‌توان در خیز خامنه‌ای برای خریده‌ای تسلیحاتی از همسایه شمالی و یا صبر و انتظار چین برای باز شدن منابع مالی برای تجاری و صادرات و یا خریده‌ای موشکی از کره شمالی جستجو نمود.
در این رابطه خبرگزاری حکومتی ایلنا (۲۰ دی‌ماه ۱۴۰۰) در گزارشی از خیز خامنه‌ای برای خریده‌ای تسلیحاتی می‌نویسد: «تهران قصد دارد حداقل ۲۴ فروند از سوخو۳۵های چندمنظوره فوق مانورپذیر را بخرد تا بتواند نیروی هوایی خود را مدرن کند. مهم‌تر از آن، گفته می‌شود که سیاست‌گذاران روسیه از این بیم دارند که ایران که همچنان تحت تحریم‌های غرب قرار دارد، نتواند هزینه تمام قراردادهای دفاعی را به‌طور کامل پرداخت کند».
به‌یقین این بخشی از مجموعه معضلاتی است که اکنون کاخ سفید و اتحادیه اروپا را برای دادن هرگونه «امتیاز» به رژیم آخوندی به‌جانب احتیاط کشانده است.
