برگزاری پرشکوه اجلاس بین‌المللی روز جهانی زن در روز ۱۴ اسفند که در آن خانم مریم رجوی به همراه بسیاری از شخصیت های سیاسی و مدافع حقوق زنان از کشورهای مختلف جهان شرکت نمودند، به یقین بینه ای برای عمق آگاهی، همبستگی و اتحاد برای نیمی از آحاد این کره خاکی و بویژه نسبت به ظلم و ستم مضاعفی اسمی باشد که اکنون دیکتاتوری ولی فقیه علیه زنان میهن مان پدیدار کرده است.
دراین رابطه خانم رجوی تصریح کرده اند: «روز جهانی زن، عید آن‌هایی است که از اغلب فرصت‌ها برای کسب توانایی محروم شده‌اند، اما مبشر توانایی و مسئولیت‌پذیری در جهان امروزاند».
سخن از یک روز جهانی برای زنان مبارز و قیام آفرین است که با الهام از پیشتازان خود در اشرف ۳ اکنون برای احقاق حقوق حقه زنان پباخاسته و ضمن به چالش کشیدن نظام کهن مردسالاری ، چشم انداز ایرانی را برای سرنگونی رژیم آخوندی و رسیدن به رهبری سیاسی ترسیم نموده اند.
دراین راستا باید تاکید نمود که بدلیل وجود مردسالاری و رشد و نمو فاشیسم ، استثمار و ستم مضاعف، بسیاری از جنبش های آزادی خواهانه از سوی زنان بویژه در ایران سرکوب خونین شده اند. یک سد و مناع اصلی برای بروز این پدیده شوم همان «بنیادگرایی مذهبی» با هدف تقسیم جامعه به عنصر برتر یعنی «مردان» و به اسارت کشاندن بخش دیگری بنام «بانوان» می باشد.
وجود ساختار بغایت ارتجاعی که خود را در قوانین قوانین قرن وسطایی مانند حجاب اجباری، حذف حقوق شهروندی برای زنان و یا موضوعات مهمی مانند ارث، وراثت، حضانت، حق سفر، حق انتخاب شغل، تبعیض و نگاه استثمار گرایانه و جنسیتی و همچنین انواع و اقسام شبکه ها و نیروهای سرکوبگر، به نمایش گذاشته است، مهر تائیدی بر ساختار فاسد و زن ستیز آخوندی می باشد.
همچنین براین منطق است که اکنون در ایران تحت دیکتاتوری خامنه ای و با وجود تمامی تمهیدات، سرکوب، اعدم، شکنجه، تحقیر و توهین و اسید پاشی و چماق کشی، زنان فقط برای طلب نمودن چیزی از دیکتاتوری خامنه ای به خیابان ها نیامده اند، بلکه آمده اند تا کلیت «نظام آخوندی را از میان بردارند».
بیاد داریم که دردهه ۷۰ مقاومت ایران بویژه شخص خانم رجوی، با شناختی اصولی از این پدیده شوم ، موضوع «رهبری سیاسی زنان» در جامعه را در دستور کار خود قرار داد.
براین منطق این زنان پیشتاز مجاهد بودند که نبردی سهمگین را با عنصر جنسیت و استثمار برای رسیدن به برابری آغاز نموده و خود چراغی شدند برای روشنایی فکری، سیاسی و فرهنگی در جامعه استبداد زده ایران.
ایشان در این رابطه می گوید: «زنان به خود و توانمندی‌های خود باور کردند و توانستند غول ناباوری که مانع بزرگ آن‌ها بود را کنار بزنند، خود را از اسارت تفکر و نگاه کالایی رها کنند، به جای کنش‌پذیری و مسئولیت‌گریزی، مسئولیت‌پذیر شدند، ترس از شکست، و ضعف نشان‌دادن در مقابل هجوم سختی‌ها را از خود دور کردند». (کنفرانس به مناسبت روز جهانی زن – آلبانی اسفند ۱۳۹۶)
براساس این راه حل بود که نه تنها زنان ایران، بلکه زنان منطقه نیز، یکی پس از دیگری بپا خاسته و هیولایی بنام «بنیادگرایی مذهبی» را نخست شناخته و تحلیل نمودند و النهایه آن را به چالشی فراملی کشاندند.
