امروز سیزدهمین روز از آغاز بهار و بقول ایرانی ها همان «سیزده بدر»، روزی از روزهای اعیاد نورزی است.

سخن از سنتی به قدمت تاریخ و فلات بزرگ ایران است که با فراز و نشیب ها، پیروزی و شکست ها، شادی و غم ها و بویژه با وجود پادشاهان و یا آخوند های سرکوبگر، دست به دست و از نسلی به نسل دیگر به امانت سپرده شده است.

روایت است که تاریخچه سیزده بدر به دوران ایران باستان و عصر آتشکده ها بر می گردد. آخوند های مرتجع نیز در ضدیت با تمامی اعیاد باستانی در میهن مان ، بویژه اعیاد نوروز که با جشن چهاراشنبه سوری آغاز می شود، از بکارگیری واژه سیزده بدر خودداری می کنند و بدین سان در آزمایشگاه ولایت معجونی بنام «روز طبیعت» را اختراع کرده اند.

به یقین دلیل این امر در طینت و فطرت ضد ایرانی ولی فقیه و عناد مرتجعین مذهبی با تمامی سنن و آداب میهن مان نهفته است. این واقعیت را می توان بخوبی در انواع و اقسام فتواها، دستور العمل ها و یا بی اعتنائی عامدانه سران حکومت، رسانه ها و رادیو تلویزیون تحت امر خامنه ای به ارزش های فرهنگی و ملی در ایران رویت نمود.

اما گذشته از این واقعیات تلخ باید اضافه نمود که به گفته بسیاری از باستان شناسان «سیزده بدر» ریشه در واژه هایی مانند «بادخواران» و یا «بادگیران» نیز دارد که ترجمان رسم تاب بازی و تاب خواری در آغوش طبیعت و بدر نمودن نحوست عدد «سیزده» در فرهنگ عوام می باشد.

همچنین پاره ای از تاریخ نگاران نیز براین باور هستند که این جشن ملی به دران ساسانیان بر می گردد که ایرانیان آن دوران و در این روز به عنوان «یک سنت مذهبی» به صحرا و طبیعت رفته و سبزه های نوروزی به آب می دادند.

در دیگر روایت ها نیز گفته می شود که در تقویم ایران باستان ، روز سیزدهم فرودین، روز «تیر» نام دارد که متعلق به ستاره «تیشتر » یا همان ستاره «باران آور» می باشد. براساس این نظریه و از فردای سیزده فروردین ، نیم سال دوم زراعی در ایران آغاز شده و کشاورزان با امید به سالی «نیک »، نحوست این روز را از خود بدور می کردند.

بهرحال هرکدام از این روایت ها واقعیت داشته باشند ، اما در جوهر و ضمیر این روز ملی تفاوت چندانی نیست ، چراکه در این روز سخن از آغاز «روئیدن» «سرسبزی ، شکفتگی » و شادی است که در دستگاه فکری ولایت فقیه هیچ جایگاهی برای آن متصور نیست.

به یقین بر طرف کردن بزرگترین نحوست و ابتلا در تاریخ میهن مان یعنی نحوست دار و دسته ولی فقیه از وطن زیبای مان ایران، آروزی تمامی آزادی خواهان و عاشقان این کهن سرزمین می باشد.

در این راستا نیز هر سبزه ای به «جوی» انداخته شود و یا هر سرود و شعری و ترانه ای بر لب آید ، ترجمان قاصدی برای بهار آزادی ایران، رهایی، خرمی ، سرسبزی و رسیدن به ارزش های ملی و مردمی در فردای سرنگونی ولایت فقیهه می باشد.