جمشید پیمان: دررثای دکتر صمد فتح‌پور، آزادی خواه و میهن پرستِ مبارز، هموند شورای ملّی مقاومت ایران!

 

بزرگ بودی
بزرگ زیستی
بزرگ مُردی.


قرار نیست زندگی ما را بخنداند
ما باید اخم زندگی را وا کنیم
تو 
کوشیدی اندکی از اخم وُ بد قلقی هایش
بکاهی!
وَ برای این کار هزینه ای بس گزاف پرداختی.
پرداختی،
اما از صمیم جان و با کرامتی غرور آفرین،
پرداختی،
امّا بی گشودن دفتر حسابی وُ
بی‌کشیدن ستون های بدهکار و بستانکار 
بر صحیفه‌ی ذهنت!


شاید جهان جای زیبایی نباشد
ــ باور دارم که زیبا نیست،
دست کم تا اکنون چنین بوده ــ
امّا تو خوشنود بودی، 
وَ زهر جاری در زمانه‌ی بی سر و پا،
دلت را به تلخی نیالایید!


در برابر توفانهای سهم و هراس
قد افراشتی وُ 
تا آخر
پناهی امن و امین ماندی
برایِ چراغ آرمانت 
ــ که پر از فروغ بهی و فرهی برای انسان بود،
که پر از فروغ بهی و فرهی برای انسان هست ــ

 


فاصله ی میان آمدن و رفتن ات را 
تو
شگفتانه کردی 
آنگاه که بسیار بسیار آمدند و رفتند وُ 
موجی بر برکه ی زندگی شان
حتا برای لحظه‌ای نلرزید.


امروز تن به خاک می سپاری
و خاک با در آغوش کشیدنت
متبرک می شود
مقدس می شود
دوست داشتنی می شود.


بدرود، رفیق
بدرود که تا آخرین گام
نه لغزیدی ، 
نه به پشت سر نگریستی
نه وسوسه ی خنّاس پشیمانی وُ بریدن
در دل و جانت ریشه کرد.


سلام به روزی که با نخستین گریه ات
دَرد از رخسار مادر برچیدی
و سلام به امروز
که در لحظه‌ی رفتن ات
غم را ارزش وُ اعتبار بخشیدی!