تا آنجا که به خداوندی خدا برمی‌گردد، هدف اعزام رسولان که همانا هدایت و رحمت آفرینی خداوند است، یک نعمت جاری و همیشگی و ذاتی خداوند مهربان است.

و البته، که برخورداری از این نعمت توسط مخاطب بشری، بدین برمی‌گردد که چه کسی و در چه هنگامی در شمار اهل تقوی و شایسته خطاب وحی و راهنمایی خداوند باشد. چیزی که نسبت به امر مبنایی، یعنی رحمت خداوند، چونان «شرط لازم» است و باید فراهم باشد تا رحمت خداوند محقق شود. این شرط، گویی گوش فرزند انسان بسته است و بدهکار هزار وحی هم که بر وی نازل کنی، نخواهد بود.

متناسب با شرایط اجتماعی و تاریخی خودش، چنان‌چه شرط یاد شده را محقق کرده، درجاتی از تقوی را ایجاد کرده و پیموده باشد که خود را در ردیف مخاطبان قرآن قرار بدهد، مصداق تازه‌یی از نزول قرآن بر قلبی برخوردار از «تقوی» را محقق کرده است.