بـا ران  بـلنـــد  شبـــا نــه 

                                                     رحمان کریمی 

آنکه را  پای رفتن نیست 
تکرار این وحشت شبانه را 
                          چه حاصل ؟ 

آنکه را  توان دیدن  نیست 
خیره‌گی مضطرب چشم ها را

                          تا اعماق 
                            چه سود ؟ 

این روح من است 
روح  سرگردان‌تر از سرگردان من است 
که در واژه یی از آنسوی این هول 
به دیداری  غمگنانه  

                       می‌گرید . 

مگر این عبور را 
احتمال  توطئه یی  نیست 
که بدینگونه ناخرسند

                   اما دلیر 
سطر سطر خیابان را  
تا پاسی  از انفجار 
                 تا باران  
                    تکرار می‌کنم؟

هیچ کس را غم  این باران نیست 
گیرم ببارد دیری . 
هیچ کس باران بلند شبانه را 
به  خشکسالی تمام  روز 
تدبیری نیست. 

من  شانه به شانه نیستم،

 اما 
شانه‌هایم  می‌لرزد . 
من سایه به  سایه  نیستم

اما 
سایه ام  باران است . 
صدای خیس شبانه ام  
در امتداد تهی  
چه طنینی دارد!

با خود می گویم ، با تو 
ای همراه تر از گام هایم با من 
با خود می گویم، با تو !
این برزگران را غم بارانی نیست 
کشت شان،

کشت هزاران ساله است 
بام شان،

اندوده به صد اطمینان.
این منم ، این تو 
با تنی خسته، فرومانده ز راه . 
ورنه  اینان ، 
به هر توطئه یی  خرسندند 
ورنه اینان ، 
سبکبالانند! . 

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

• شعری از زنده یاد استاد رحمان کریمی که در کتاب اولش « به موازات توقف »  در سال ۱۳۴۸ شمسی چاپ شده بود

این شعر در سال  ۱۳۴۷سروده شده  و در سال ۱۳۴۸ در فصلنامه «  فصل های سبز »  بچاپ رسید که  فصلنامه  مذکور به علت داشتن  مطالب انقلابی  و ضد رژیم شاهی، از جمله از زنده یادان «  امیر پرویز پویان » و «  سعید سلطانپور »  و... توسط  مأموران و سانسورچیان  در چاپخانه  جمع آوری شد.  این شماره که آخرین شماره «  فصل های سبز »  بود در اواخر انقلاب ۵۷ ،  باهمان مطالب  انتشار یافت که  شعر فوق هم  درآن آمده بود. بعدها دوستان  خاصه بند دوم این  شعر را نوعی  پیشگویی ناخودآگاه  مبنی  برظهور خمینی در صحنه سیاسی  ایران، تعبیر و تفسیر کردند . استناد آنها  به سطر «  ... که در واژه یی  در آنسوی این هول /  به دیداری  غمگنانه  می گرید »