به‌یقین بی‌ثباتی سیاسی و مجموعه بحران‌های اجتماعی، اقتصادی، نبود آزادی‌های اجتماعی، فردی و شهروندی و به‌ویژه سرکوب گسترده در ایران آخوند زده، ازجمله دلایل اصلی برای افزایش آمار مهاجرت می‌باشند.
بدین‌سان شاهد هستیم که بسیاری از ایرانیان با صرف هزینه‌های کلان و خریدن مجموعه مشکلات و مصائب ناشی از مهاجرت، دل به دریازده و بارها کردن خانه و کاشانه و فروش آخرین تتمه‌های زندگی و با امید به آینده‌ای بهتر راهی کشورهای مهاجرت‌پذیر می‌شوند.
بخش دیگری نیز که از چنین امکاناتی برخوردار نبوده، تلاش می‌کنند تا از طریق کوه و کمر و دریا و با ریسک جان و مال به‌سوی کشورهای همسایه سرازیر شده تا شاید از این طریق بتوانند خود را به کشوری امن و پناهنده‌پذیر برسانند.
ابعاد این واقعیت اکنون به حدی است که رصدخانه مهاجرت در حکومت آخوندی با به صدا درآوردن زنگ‌های خطر، به گوشه‌ای از ابعاد این بحران انسانی پرداخته است.
برای نمونه سایت حکومتی خبر آنلاین (۱۷ تیر ۱۴۰۱) در گزارشی از افزایش مهاجرت ایرانیان ازجمله اعتراف کرده است: «نتایج این بررسی‌ها نشان می‌دهد، ۵۰ درصد از فعالین حوزه استارتاپ، ۴۰ درصد از پزشکان، پرستاران، محققان و اساتید دانشگاهی و ۴۴ درصد از دانشجویان و فارغ‌التحصیلان دانشگاه‌ها تصمیم به مهاجرت دارند».
این حجم عظیم برای فرار از جهنم آخوندی که در نوع خود در جهان بی‌سابقه است، مبین این واقعیت است که جامعه دردمند ایران اکنون چشم‌اندازی برای آینده خود و فرزندانشان در این حاکمیت فاسد، سرکوبگر و پلید نمی‌بینند.
همچنین ابعاد فشار بر مردم دردمند ایران، به‌ویژه نقض فاحش اولیه‌ترین حقوق انسانی، بگیروببندهای خیابانی، حضور گسترده دوایر اطلاعاتی، بسیج و مراکز قدرت، گشت‌های خیابانی، نبود قوانین در حمایت از حقوق شهروندی، رکود اقتصادی، بحران مالی و یا سرکوب در بسیاری از مراکز علمی، فرهنگی، اجتماعی و درمانی، اکنون در منطق خود به بروز نارضایتی عمومی و تنفر اجتماعی از دیکتاتوری ولی‌فقیه راه برده است. بدین‌سان بسیاری از فرهیختگان، دانشجویان، اساتید، معلمان، کادرهای ورزشی، هنری، علمی، پزشکی، درمانی و نیروهای ممتاز کشور، راهکار را تنها در مقوله‌ای بنام «مهاجرت» جستجو می‌کنند.
گزارش فوق سپس قدری به عمق فاجعه رفته و در ادامه می‌افزاید: «در بررسی‌های رصدخانه مهاجرت ایران نشان می‌دهد ۵۵ درصد فعالین حوزه استارتاپ‌ها معتقدند بعد از مهاجرت قطعاً به کشور برنمی‌گردند، ۳۷ درصد دانشجویان و فارغ‌التحصیلان دانشگاهی در کنار ۳۳ درصد پزشکان و پرستاران هم با پاسخی مشابه احتمال بازگشت به کشور را صفر می‌دانند، بااین‌وجود ۳۹ درصد پزشکان و پرستاران و همچنین ۳۰ درصد دانشجویان شرکت‌کننده در این پژوهش معتقدند بازگشت آن‌ها به کشور بعد از مهاجرت، بستگی به شرایط آتی ایران دارد».
این داده‌های در حالی است که عطف به فرهنگ غنی ما ایرانیان و وجود عشق و علاقه مردم به آب‌وخاک، خانه و خانواده، تاکنون چنین ابعادی برای عدم تمایل به بازگشت به سرزمین مادری در تاریخ ایران وجود نداشته است.
سخن از بحرانی عظیم می‌باشد که صدالبته دیکتاتوری مذهبی با زیرساخت‌های به‌غایت سرکوبگرانه و قرون‌وسطایی و با قوانین ضد بشری خود، تنها عامل برای بروز آن است.
این رصدخانه حکومتی در پایان به مجموعه دلایل فوق اعتراف کرده و ادامه داده است: «ناامیدی از اصلاح امور کشور، آینده مبهم و عدم امکان برنامه‌ریزی بلندمدت (بخوانیم بی‌ثباتی رژیم)، شیوه حکمرانی و مملکت‌داری، تأمین وضعیت رفاهی و معیشتی» ازجمله دلایل اصلی برای مهاجرت ایرانیان می‌باشند.
