شب که آسمان میهنم 
از شرارت شروریان اهریمنیِ مال و جانخوار 
تاریک است و بدهوا 
من با اشک هایم آب می دهم 
سبزینه نونهالان تشنه را . 

شب که آسمان میهنم 
از لئامت اهریمنان فاسد پلید 
نفس به سختی می کشد در لجنزارها 
من با نفس مهربانان ایثارگر وطنم 
می دمم بر خفتگان اسیر کابوس ها . 

شب که آسمان میهنم 
از جنایت اهریمنان خونخوار 
ستارگان در محاق ابرهای سترونند 
من با ستارگان شهید و شهیدان زنده 
می بارم بر فلات ایران . 

شب که آسمان میهنم 
بی تاب از منجمان نجوم ناخوانده است 
من با دانش اندکم 
زمین را رصد می کنم و می بینم 
لرزه های پر از هرزه شیخ  را 
و بی غیرتی های جهان سود و سرمایه 
به هر طریق ظالمانه یی . 

شب که آسمان میهنم 
از مدح مداحان ولی فقیه اهریمنان 
به آشوب دل و سرگیچه افتاده است 
من دیگر نه شاعر نوپردازم ، نه کهن سُرا 
تُک زبانی هستم بازگوی 
درد دل دردمندان ستمدیده 
ساده گویی هستم بی علم بدیع 
نو یا کهنه 
شاعری ارزانی هرکس که شاعر است . 

در کلام ما اما 
بداعتی ست پنهان از مقلدان و ظاهربینان .