میهمان برنامه: بهنام کریمی
۱۳۷سال از نخستین فراخوان کارگران در اول ماه مه۱۸۸۶ می‌گذرد. آن زمان مطالبهٔ اصلی کارگران در آمریکا کاهش زمان کار از ۱۴ساعت به ۸ساعت بود. چند روز پس از تظاهرات چند ده‌هزار نفره کارگران، در شامگاه ۴مه ۱۸۸۶ پلیس شیکاگو به سمت کارگران شلیک کرد و چند کارگر کشته شدند. خونی که به‌سرعت راه پیشروی کارگران را گشود و قانون ۸ساعت کار برای کارگران تثبیت شد.
اما در ایران صورت مسأله، نه فقط چند ساعت کار اضافی، بلکه یک رژیم قرون وسطایی است که جان و مال و ناموس و حیات کارگران را یک‌جا مصادره کرده است.
۶۲سال پس از نخستین فراخوان کارگران، در ۱۰دسامبر۱۹۴۸ اعلامیه جهانی حقوق‌بشر با تصویب مواد ۳۰گانه، حق برخورداری از امنیت اجتماعی، سلامت، مسکن، آزادی بیان، محافظت در برابر شکنجه و هر نوع تبعیض را بشارت داد اما هم‌چنان موضوع و مسأله ایران، حاکمیت هیولایی‌ست که به‌قول رسانه‌ها و مهره‌هایش نه فقط کارگران بلکه بخش عظیمی از مردم «محتاج نان شب و در جستجوی قوت در سطل زباله‌ها» (حسین راغفر ـ ۳۰فروردین ۱۴۰۲) دست و پا می‌زنند.
اگر چه آن روزها کارگران در شیکاگو یا سایر نقاط جهان مشکلات و محدودیتهای بسیار داشتند اما هرگز مسالهٔ اصلی و اولویت‌شان «نان» و «جان» و زنده ماندن نبود، دچار گرسنگی و بیکاری و بیماری و بی‌سرپناهی نبودند.
ساعت وصل ـ روز جهانی کارگر و مبارزات کارگران ایران ـ قسمت دوم
تماس هموطنان از شهرهای مختلف میهن
ساعت وصل ـ روز جهانی کارگر و مبارزات کارگران ایران ـ قسمت سوم
تماس هموطنان از داخل کشور
