آقای صفوی به این ترتیب روشن ساخته است که سیاست به کار بُردن مُشت آهنین علیه اعتراضهای مردُمی که رهبران و پایوران باند ولی فقیه در دو ماه اخیر به گونه شدت یافته تری از آن داد سُخن داده و خواستارش گردیده اند، به یک نقشه و راهکار مُشخص فراروییده و در بارگاه ولی فقیه مورد بحث و تصمیم گیری قرار دارد. اعدام خیابانی آقای علی حبیبی موسوی توسُط جوخه های ترور، حمله به دفترهای شُماری از روحانیون مُنتقد، تیراندازی به سوی آقای کروبی و نیز قتل انفجاری آقای مسعود علیمُحمدی به خوبی می تواند در چارچوب مورد اشاره آقای صفوی یعنی "تُند روی زیاده از حد" جای بگیرد. 
اگرچه به ظاهر چنین می نماید که انگیزه وی از طرح این موضوع، اشاره به اعتدال آقای خامنه ای و "خارج" نشُدن او از "عدالت" است اما پیام اصلی این سُخنان را در بین سطرها می توان خواند. پاسدار صفوی با بالقوه نشان دادن گُزینه "تُندروی" یا به بیان روشن تر، سرکوب افسارگُسیخته ی رسمی و غیر رسمی، جبهه ی مُنتقدان و مُخالفان را در برابر انتخاب سناریوهای تصویر شُده از جانب خود گُذاشته است. او به طور مُستقیم آنها را دعوت به تسلیم یا روبرو شُدن با وضعیت قرمز و فوق العاده ای می کُند که به گونه مادی و نقد روی میز قرار دارد و گویا تاکُنون فقط به دلیل "رافت رهبری" اجرایی نشُده است.
آقای صفوی با بازی ناشیانه "پُلیس خوب، پُلیس بد"، مُشت باند نظامی – امنیتی و طرحهای جُنون آمیز و تبهکارانه آن را برای نجات خود باز کرده است. او به روشنی توضیح داده است که چگونه ارابه جنگی اسقاط شُده آیت الله خامنه ای در سرازیری پرتگاه، شتاب گرفته و گرد وخاک به پا می کُند.