گزارش تلویزیون برلین از تظاهرات و راهپیمایی در سالگرد انقلاب ضدسلطنتی
در اول فوریه ۱۹۷۹ خمینی از پاریس جایی که در تبعید به‌سر می‌برد به تهران بازگشت. جمهوری اسلامی این روز را روز آزادی می‌نامد. حکومت ولایت فقیه را برپا کرد و از آن زمان به زحمت رژیم اجازه داد که دوره‌ای پیدا شود که نتوان به آن حاکمیت ترور گفت. از توسعه تسلیحاتی اتمی تا جنگ‌افروزی و ایجاد یک نظام پلیسی وحشی تا اعدامهای روزانه. اینها همه دلایل مکفی برای ایرانیان از سراسر آلمان می‌باشد که امروز در برلین خواستار اتخاذ یک سیاست قاطع‌تر علیه رژیم آخوندها شوند.
پریا کهندل ۸ساله بود که پدرش دستگیر شد. وی پس از آن مجبور شد که در سن نوجوانی به آلمان بیاید. امروز مقاومت برای این زن ۲۶ساله یک امر روزانه است. او می‌گوید وقتی به اینجا آمدم دو راه در پیش رو داشتم، یا به زندگی ساده خود ادامه دهم و همه چیز را فراموش کنم و به خودم بگویم که تو سهم خودت را پرداختی، اما الگوهای بزرگ و یک مقاومت تمام‌عیار را در برابر خود دیدم. من بسیار امیدوارم. آرزوی تغییر در کشورش وی را به دروازه براندنبورگ کشانده است.
شرکت‌کنندگان در این تظاهرات معترض رژیم حاکم و اعدام زندانیان سیاسی هستند و خواهان برقرار شدن دموکراسی در کشورشان می‌باشند.
نینا پسیان می‌گوید:
مردم ایران این رژیم را نمی‌خواهند، هدف ما تغییر رژیم است، ما شاهد اعدامهای گسترده در ماههای اخیر بوده‌ایم اما به رسیدن به یک ایران آزاد امید داریم.
بهرام نوری نیز گفت:
۹۵درصد مردم مخالف این رژیم فاشیستی هستند، ما خواهان آزادی و دموکراسی هستیم،
مردم پس از ۴۵سال از انقلاب چه امیدی دارند که مقاومت آنها باعث تغییر خواهد شد؟
مهدی اخیانی در این باره گفت:
ما یقین داریم که مردم ایران به مبارزه خود ادامه خواهند داد، آنها یک بار در گذشته طعم آزادی را چشیده‌اند، به این دلیل به هیچ‌وجه کوتاه نخواهند آمد.
گزارشگر: تظاهر کنندگان برای این مبارزه می‌کنند که سرانجام آزادی به ایران بازگردد
پریا کهندل می‌گوید:
در فارسی یک ضرب‌المثلی است که احساس ما را بیان می‌کند که می‌گوید: یک چشم گریان و یکی خندان. ما غمگینیم. شما اینجا عکس بسیاری از اعدام شدگان را می‌بینید، وضعیت حقوق‌بشر در ایران فاجعه‌بار است، اما از طرف دیگر، ما افتخار می‌کنیم که در ایران یک مقاومت شجاعانه وجود دارد و آماده پرداخت هزینه می‌باشد.
