ابتدا مایلم از خانم شهردار فلورانس برتو برای برگزاری نمایشگاه همبستگی با مقاومت ایران تشکر کنم.
با توجه به این‌که فردا روز جهانی کارگر است اجازه بدهید با درود به کارگران و زحمتکشان ایران که تحت دیکتاتوری مذهبی زیر خط مرگ مبارزه می‌کنند، درود بفرستم.
هم‌چنین تشکر می‌کنم از همه کسانی که در این جا حضور پیدا کرده‌اند تا همبستگی خود را با ارزش‌های مشترک ما یعنی جمهوری و دموکراسی و به‌طور خاص ارزش برابری و جدایی دین از دولت نشان دهند.
این نکته مهمی است. چرا که در ایران دیکتاتوری مذهبی سرکوب و اعدام را شدت بخشیده و بسیاری از زندانیان به مرگ محکوم شده‌اند.
سه روز پیش ما برای نجات جان زندانیان سیاسی رضا رسایی و حبیب دریس فراخوان دادیم و خواستار لغو حکم رذیلانه اعدام برای توماج صالحی هنرمند مردمی شدیم. . ۴۹ زندانی فقط در ۱۱ روز اعدام شدند
این احکام، روی دیگر سرکوب اخیر زنان برای مقابله با بحران‌هایی است که سراپای رژیم را فراگرفته است.
بیش از چهار دهه است که این رژیم زن‌ستیز در جنگ با مردم ایران است. خشونت‌های جنسی، شکنجه و اعدام‌ها، سهم هر روزه مردم ایران بوده است. طی این سالیان دهها هزار زن شکنجه یا اعدام شدند. ۳۰هزار زندانی سیاسی در قتل‌عام ۱۳۶۷ اعدام شدند.
۱۵۰۰ جوان معترض در آبان ۹۸ و ۷۵۰تظاهر کننده در قیام ۱۴۰۱ توسط دیکتاتوری مذهبی در ایران کشته شدند. اما رژیم نتوانست ارادهٔ ایرانیان را شکست دهد.
ما این‌جا در دو قدمی مقاومین پانتئون هستیم: از ژان مولن تا میساک مانوکیان با یارانش. اگر این مقاومت شجاعانه بخشی از تاریخ فرانسه است، ما آن را زندگی می‌کنیم. از زندانها تا خیابان، مردم ایران در حال مقاومت علیه رژیم آخوندی هستند.
مایلم در این جا اشاره کنم به شجاعت دختران و پسران جوان کانون‌های شورشی که با شعار زن، مقاومت، آزادی علیه سپاه پاسداران به مبارزه ادامه می‌دهند.
رژیم زنان را سرکوب می‌کند تا همه جامعه ایران را به گروگان بگیرد. اما مقاومت و مردم ایران به آن پاسخ داده‌اند که «نه به حجاب اجباری، نه به دین اجباری و نه به حکومت اجباری».
طی چهار دهه آزمایش، زنان تبدیل به نیروی پیشتاز در مقاومت شده‌اند. سازمان مجاهدین خلق ایران، سازمان محوری مقاومت، توسط یک شورای مرکزی تشکیل شده از زنان، رهبری می‌شود.
امروز دیگر رژیم تنها با حرکت‌های اعتراضی مواجه نیست، بلکه با یک ملت روبه‌روست که مقاومت می‌کند.
به همین دلیل، کمپین دروغ‌پردازی و اطلاعات غلط و به‌طور خاص یک دادگاه نمایشی غیابی علیه ۱۰۰تن از اعضای مقاومت به راه انداخته است.
رژیم (به این ترتیب) برای حذف فیزیکی آنها زمینه‌سازی می‌کند در حالی‌که آنها در اروپا و به‌طور خاص در اشرف۳، در آلبانی هستند.
این موضوع یادآور مقاومین قهرمان آفیش سرخ در فرانسه است که «شکنجه‌گران می‌خواستند آنها را با تهمت و تبلیغات اعدام مجدد کنند».
تبلیغاتی که می‌خواهد به طرف‌های خارجی القا کند که آلترناتیوی در مقابل این رژیم نیست و مردم ایران مجبورند بین دو دیکتاتوری انتخاب کنند: آخوندها یا شاه و به عقب برگردند.
این بهانه‌یی به‌دست کسانی می‌دهد که سیاست مماشات با رژیم ایران را پیش می‌برند. سیاستی که صلح و امنیت را در خاورمیانه و جهان به‌خطر انداخته است.
برای پرهیز از سرنگونی، رژیم بر آتش جنگ در منطقه می‌دمد. که مردم بیگناه را به‌کام مرگ می‌کشد.
تا وقتی که سر مار در تهران است. جهان از بن‌بست جنگ، بیرون نخواهد آمد. راه‌حل، سرنگونی رژیم تهران توسط مردم ایران و مقاومت سازمان‌یافته آنهاست.
آلترناتیو شورای ملی مقاومت که مدافع یک جمهوری دموکراتیک بر پایه انتخابات آزاد، جدایی دین و دولت برابری زن و مرد، لغو حکم اعدام و همزیستی مسالمت‌آمیز با همه کشورهاست.
سؤال این است که حکومتها و جامعه بین‌المللی چگونه در این نبرد می‌توانند مؤثر باشند؟ منافع همگان در این است که مبارزه مردم و مقاومت مردم ایران علیه استبداد را به‌رسمیت بشناسند و سپاه پاسداران را در لیست تروریستی قرار دهند. هفته پیش پارلمان اروپا طی قطعنامه جدیدی خواستار این اقدام شد.
زمان آن رسیده که دولتهای غرب، تصمیم بگیرند که برای آزادی در کنار مردم ایران و مقاومت ایران هستند یا در کنار این رژیم جنگ و کشتار و ترور. آنها باید به تاریخ پاسخ بدهند.
