خانم رئیس، سناتور پوچارلی عزیز،
سناتورهای محترم!
از توجه شما به حقوق‌بشر قتل‌عام شده مردم ایران قدردانی می‌کنم و از ابتکار عمل خانم سناتور پلگرینوی عزیز در تشکیل این جلسه تشکر می‌کنم.
در آستانه روز جهانی حقوق‌بشر پیمان مردم و مقاومت ایران برای به پیروزی رساندن آرمان حقوق‌بشر در ایران را تجدید می‌کنیم.
در برابر رژیمی که دشمن‌ترین دشمنان بشر در جهان امروز است، پیام مقاومت ما احیای انسانیت در زنجیر است. بیش از صد هزار شهید راه آزادی از جمله ۳۰ هزار زندانی قتل‌عام شده در سال ۶۷ بهایی است که مردم ایران برای همین آرمان پرداخته‌اند.
شهید بزرگ حقوق‌بشر ایران، پروفسور کاظم رجوی که تروریست‌های اعزامی رژیم، خونش را در نزدیکی کاخ ملل متحد در ژنو بر زمین ریختند، گفته بود ما تاریخ حقوق‌بشر را با خون خود می‌نویسیم. حسین نقدی نماینده شورای ملی مقاومت در ایتالیا که تروریست‌های رژیم او را در شهر رم به قتل رساندند، سر به‌پای همین آرمان نهاد.
در برابر رژیم اعدام و قتل‌عام که ۴۶سال است موجودیت خود را با انهدام حقوق‌بشر حفظ می‌کند، مقاومت ما برای برپایی جامعه‌یی به نبرد برخاسته است که در آن دیگر از اعدام و شکنجه اثری نباشد. کارزار نه به اعدام در داخل و خارج ایران، جنبشی در همین راستاست؛ نه به حلق‌آویز روزانه جوانان، نه به اعدام زنان و نه به حکومت حلقه‌های دار.
۴۵ هفته است که زندانیان سیاسی در ۲۵زندان هر سه‌شنبه برای مخالفت با اعدام اعتصاب غذا می‌کنند. در ۲۳ آبان زنان و مردان زندانی در اوین و قزل‌حصار فریاد زدند: هم‌صدا، هم‌پیمان تا لغو حکم اعدام ایستاده‌ایم تا پایان.
این صدایی است که در قیام سازمان‌یافته مردم ایران اوج خواهد گرفت و استبداد دینی را به‌زیر خواهد کشید. مردم ایران با نفی هر نوع دیکتاتوری چه شاه و چه شیخ، به سوی یک جمهوری دموکراتیک راه می‌گشایند.
نقض حقوق‌بشر جنگی است که هر روز همه جنبه‌های زندگی فردی، اجتماعی، فکری و فرهنگی ایران را مورد تهاجم قرار می‌دهد. یک سرکوب همه‌جانبه، سازمان‌یافته و دائمی که مواد ۳۰ گانه اعلامیه حقوق‌بشر را هر روز در‌هم می‌کوبد. از جمله با اسارت دست‌کم نیم میلیون زندانی سیاسی در ۴ دهه گذشته، به‌کارگیری ده‌ها نوع شکنجه نسبت به آنان و تیرباران و حلق‌آویز هزاران هزار مخالف سیاسی.
این بیلانی است که گزارشگر ویژه حقوق بشر ملل متحد در مورد ایران، آقای جاوید رحمان، در گزارش خود آن را «ارتکاب بدترین و فاحش‌ترین نقض حقوق‌بشر در حافظه زنده ما» توصیف کرده است.
روز دهم آذر قضاییه رژیم، ۶ زندانی سیاسی را به اتهام «عضویت در سازمان مجاهدین خلق ایران» به اعدام محکوم کرد. چهار نفر دیگر نیز در ماه‌های گذشته با همین اتهام به اعدام محکوم شده‌اند در ماه‌های پیش از این، شماری از زندانیان قیام و هم‌چنین هموطنان بلوچ، کرد و عرب و اهل سنت به اعدام محکوم شده‌اند.
تعداد کل اعدام‌ها در ۱۱ماه اخیر بیش از 8۷۰ نفر است. هزاران نفر دیگر زیر حکم اعدام قرار دارند. این محکومیت‌ها هر چند به‌بهانه‌های مختلف صورت می‌گیرد، اما از آن‌جا که انگیزه اصلی آن حفظ نظام آخوندهاست، اعدام‌های سیاسی محسوب می‌شود.
عفو بین‌الملل به درستی زندان‌های رژیم را «محل‌های کشتار» توصیف کرده است.[1]
از شروع کار رئیس جمهور جدید رژیم ۵۶۰ نفر از جمله ۲۰زن اعدام شده‌اند. در ۱۷مهر گذشته خود او صریحاً از اعدام‌ها دفاع کرد. تعرض جنسی به زندانیان زن یک فاجعه بزرگ را در این ۴ دهه شکل داده که هم‌چنان در جریان است. کمیته حقیقت‌یاب ملل متحد که موارد این تعرضات و سایر اشکال خشونت جنسی و مبتنی بر جنسیت را ثبت کرده، تأکید می‌کند که «تبعیض ساختاری فراگیر علیه زنان و دختران منجر به ارتکاب نقض جدی حقوق بشر توسط حکومت ایران شده که بسیاری مصداق جنایات علیه بشریت محسوب می‌شوند».[2]
تحمیل انواع محرومیت‌ها و بی‌عدالتی‌ها به زنان مثل تمام ۴۶سال گذشته استمرار دارد. ۱۲وزارت خانه و ۲۰ نهاد امنیتی و سیاسی دست‌اندرکار سرکوب زنان و تحمیل حجاب اجباری‌اند.
قانون مجرمانه و ضدانسانی و ضداسلامی جدید رژیم در مورد حجاب در تعارض با اعلامیه جهانی حقوق‌بشر و کنوانسیون‌های بین‌المللی از جمله کنوانسیون‌های مربوط به حقوق زنان است. خامنه‌ای با این قانون سرکوبگرانه که نیروهای سرکوبگر اعم از نیروی انتظامی، وزارت اطلاعات، پاسداران و بسیج و نیمی از وزارت‌خانه‌ها دست اندرکار اجرای آن هستند می‌خواهد جامعه و به‌ویژه زنان را که پیشتاز مبارزه با فاشیسم دینی هستند، به بند بکشد. پاسخ ما به این رژیم زن‌ستیز این است: نه به حجاب اجباری، نه به دین اجباری و نه به حکومت اجباری.
در ایران هر سال بیش از یک و نیم میلیون نفر دستگیر می‌شوند. در کشوری که زیر ساخت‌های اقتصادی و آموزشی و بهداشتی‌اش به‌طور گسترده در حال تخریب است و حتی قادر به تأمین برق مورد نیاز جامعه نیست، ساخت و ساز زندان و شکنجه‌گاه رونق دارد. با این حال تراکم زندانیان ۲ تا ۴ برابر ظرفیت اسمی زندان‌هاست.
یک سازمان غیردولتی در بیانیه‌یی که توسط دبیر کل ملل متحد منتشر شد، رفتار رژیم با زندانیان را «اشکال معاصر برده‌داری» توصیف کرده است.[3]
از فجیع‌ترین مجازات‌ها در مورد قربانیان فقر و ستم، قطع انگشتان دست آن‌هاست. در هشت آبان در زندان ارومیه انگشتان دست دو تن از اعضای یک خانواده را قطع کردند. پنج زندانی دیگر در همین زندان و هشت زندانی در تهران را هم در انتظار اجرای این مجازات ضدبشری نگهداشته‌اند.
کشور به یک زندان بزرگ تبدیل شده است. آزادی بیان ممنوع، آزادی رسانه‌ها ممنوع، آزادی اجتماعات و فعالیت احزاب و تشکل‌ها ممنوع است. دست کم ۲۰ نوع پلیس در کار این ممنوعیت‌ها هستند. یکی از آن‌ها به نام پلیس فتا سرکوب کاربران فضای مجازی را به‌عهده دارد. در هر استان دست کم ۱۷ نهاد در کار جاسوسی و سرکوب علیه مراجعه‌کنندگان به اینترنت‌اند.
حتی شهرداری‌ها و به‌ویژه شهرداری تهران، در عملیات دائمی سرکوب و کنترل جامعه نقش مستقیم دارند. حقیقت این است که حقوق‌بشر ایران، کما این که صلح و امنیت منطقه و جهان در گرو تغییر و سرنگونی رژیم آخوندی است. این هدف تنها به‌دست مردم و مقاومت ایران امکان پذیر است. جهان باید در کنار مردم و مقاومت ایران بایستد.
به‌نام مردم و مقاومت ایران از ایتالیا و اتحادیه اروپا می‌خواهم که روابط دیپلوماتیک و تجاری خود با رژیم آخوندی را به توقف اعدام و شکنجه مشروط کنند و به مصونیت سران رژیم از مجازات پایان دهند و براساس صلاحیت قضایی جهانی، برای خامنه‌ای و دیگر مسئولان جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی احکام بازداشت بین‌المللی صادر کنند.
رژیم آخوندی را به پذیرش یک هیأت تحقیق بین‌المللی برای بازدید از زندان‌های ایران و دیدار با زندانیان به‌ویژه زندانیان سیاسی وادار کنند و سپاه پاسداران مهمترین اهرم نقض حقوق‌بشر را در لیست تروریستی قرار دهند.
از کشور ایتالیا که طی این سال‌ها جلودار مبارزه با لغو اعدام در جهان بوده، می‌خواهم که برای جلوگیری از اعدام‌ها در ایران ابتکار عمل را به‌دست گیرد.
[1] خبرگزاری فرانسه – ۴ آوریل ۲۰۲۴
[2] کمیته حقیقت‌یاب ملل متحد، بیانیه مطبوعاتی، سازمان ملل متحد شورای حقوق بشر ۸مارس ۲۰۲۴
[3] ـ سایت سازمان ملل ۲۹اوت ۲۰۲۴
برگرفته از سایت مریم رجوی
