قانون‌گذاران محترم،
ناظران و مدافعان ارجمند حقوق‌بشر!
در کوران اعدام و کشتار در زندان‌های ایران، این کنفرانس از اهمیت ویژه‌یی برخوردار است. این کشتار، جنگ خامنه‌ای علیه مردم ایران و آزمایشی برای جامعه جهانی است.
مایه خوشوقتی است که کمیته سوم مجمع عمومی ملل متحد در قطعنامه خود، به قتل‌عام زندانیان سیاسی در ایران در سال ۶۷، اشاره کرده است. این قطعنامه، پس از گزارش ژوییه ۲۰۲۴ گزارشگر ویژه پروفسور جاوید رحمان، گام مهمی است. در گزارش جاوید رحمان، برای نخستین بار ملل متحد، اعدام‌های دهه ۶۰ و قتل‌عام زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷را به مثابه نسل‌کشی و جنایت علیه بشریت به‌رسمیت شناخت.
در این لحظه من به یاد دکتر کاظم رجوی هستم که ۲۰ماه بعد از قتل‌عام ۳۰هزار زندانی سیاسی در سال۶۷، توسط فرستادگان جنایتکار رژیم در ژنو، به قتل رسید. او دادخواه خون قتل‌عام‌شدگان بود.
آن سربه‌داران در حال سپری کردن دوران محکومیت خود بودند و بعضاً آن را سپری کرده بودند. به‌رغم شکنجه‌های وحشتناک، آن قهرمانان بر سر موضع آزادی مردم ایران ایستادند و حلق‌آویز شدند. آخوندها نه نام و نه مزارهای آن‌ها را فاش نکردند. علاوه بر این، آن‌ها قربانی سکوت و سانسور جهانی شدند. زیرا دولت‌ها و مجامع بین‌المللی، مماشات با این رژیم را ترجیح دادند.
رهبر مقاومت ایران، مسعود رجوی، ۴هفته پس از قتل‌عام در سوم شهریور۶۷، در تلگرامی به دبیرکل وقت، حکم خمینی برای قتل‌عام و هم‌چنین دستگیری بیش از ده هزار نفر را فاش کرد. اما متأسفانه ملل متحد و جامعه بین‌المللی سکوت کردند و این سکوت و بی‌عملی رویه چند ده ساله آن‌ها شده است.
اعلامیه جهانی حقوق‌بشر و کنوانسیون منع شکنجه دستاوردهای آلام بشری است. باید این دستاوردها از زنجیر تجارت و مماشات رها شود و به خدمت سرکوب‌شدگان درآید و باید که مردم دردمند ایران، در حاکمیت این ستمگران، ملل متحد را پشتوانه خود احساس کنند.
دو سال پیش، آخوندهای حاکم ۸۶۵ نفر را حلق‌آویز کردند. سال گذشته هزار نفر و امسال تا امروز ۱۶۵۰ نفر و هزاران نفر دیگر در صف اعدام‌اند. از جمله زندانیان سیاسی مانند زهرا طبری یا جواد وفایی ثانی.
این کشتار ادامه‌دار، بخشی از استراتژی واحدی است که صدور جنگ و ترور و گسترش سلاح اتمی بخش‌های دیگر آن‌اند. تا وقتی که این رژیم می‌تواند به اعدام‌ها ادامه دهد، سیاست ناامن‌سازی منطقه و جهان را هم ادامه خواهد داد.
ما ملل متحد را فرامی‌خوانیم که ترتیبات ضروری را برای ارجاع پرونده نقض حقوق‌بشر ایران، به شورای امنیت سازمان ملل متحد انجام دهد.
سازمان ملل باید از دولت‌های عضو بخواهد که بر اساس صلاحیت قضایی جهانی، سردمداران رژیم و مسئولان جنایت علیه بشریت و نسل‌کشی را به‌دست عدالت بسپارند و بالاخره سازمان ملل باید رژیم ایران را برای بازدید ملل متحد و دیگر نهادهای مدافع حقوق‌بشر از زندان‌ها و زندانیان در ایران به‌ویژه زندانیان سیاسی، تحت فشار بگذارد.
امروز خامنه‌ای زندانیان سیاسی را در شرایط ضدانسانی به گروگان گرفته است. برخی مانند مریم اکبری منفرد، غلامحسین کلبی، سعید شاه قلعه و سعید ماسوری بین دو تا سه دهه است که در زندان‌اند.
اما همان‌گونه که در سال گذشته صیدنایا، زندان مخوف دیکتاتوری سوریه فرو ریخت، اوین و سایر زندان‌های خامنه‌ای نیز فرو خواهد ریخت.
دوستان عزیز!
ما برای یک ایران بدون اعدام و شکنجه مبارزه می‌کنیم و بی‌تردید ما با مقاومت سازمان‌یافته و قیام مردم ایران، این هدف را محقق می‌کنیم.
