شب به خیر از دعوتتان متشکرم, دوستان عزیز و مریم از شما متشکرم که بار دیگر این امکان را به ما دادید تا با شما در این امید, این اشتیاق و خوشبختی ناشی از زندگی با یکدیگر بر پایة احترام و گفتگو, شریک باشیم. احترامی که متأسفانه امروزه خیلی اوقات ناپدید میشود؛ وقتی در فرانسه افزایش اسلام ستیزی را میبینیم؛ وقتی به سراسر اروپا مینگریم و طرد دیگری را میبینیم. این نابردباری فزاینده, این انکار و این این طرز بدنام کردن افراد در انظار عمومی. پس در چنین دوران سختی در جامعة ما, از شما به خاطر این تعامل تشکر میکنم. از این گردهمایی و احترام, متشکرم.
و سپاس دیگر برای فراهم کردن امکان ابراز همبستگی با خلقها است؛ چه خلق عراق و به طور خاص ساکنان اشرف و چه خلق ایران و مقاومت ایران و چه خلق فلسطین. همبستگی با همة خلقهایی که امروز قربانی خشونت هستند و متأسفانه شکنجه, دیکتاتوری و ناملایمات بیشمار دیگری به آنها تحمیل میشود.
و در پایان, چون شما دربارة صلح صحبت کردید, میخواهم اینرا هم یادآوری کنم: بله! حق با شماست! شما از سازمان ملل میخواهید که برای حفاظت از خلقها مداخله کند؛ حفاظت از ساکنان اشرف و همچنین خلقهای فلسطین و جاهای دیگر. فقط میخواهم یادآوری کنم که اگر امروز همه دربارة صلح صحبت میکنند, صلح فقط در صورتی برقرار خواهد شد که عدالت در میان باشد. به همین دلیل, ما فقط در صورتی میتوانیم خواهان صلح بشویم و زندگی در صلح را بپذیریم که عدالت محقق شود.
بنا بر این جا دارد که همینجا طالب این عدالت؛ این عدالت بینالمللی باشیم. عدالتی را که نباید یک بام و دو هوا بشناسد؛ عدالتی که مصونیتی در آن به رسمیت شناخته نشود.
من میخواستم همراه شما در اینجا و در این شب ماه رمضان آرزو کنم و امیدوار باشم که بالاخره این خلقها که امروز تحت دیکتاتوری و خشونت و اشغال به سر میبرند, بتوانند فردا در عدالت و صلح زندگی کنند. با تشکر.