ایــران مــن، بپاخیــز!
رحمان کریمی
درجلگه باد و باران
درسینه، یاد یاران
اسبی کجاست تا بتازد
در کوه، در بیابان
سرمنزل امیـدم، دور است وبیکرانه
من مانده ام به غربت با انده شـبانه
ای روح من سفر کن!
در اشک، در ترانـه
منزلگــه امیــدم، ایــران نا امیــدم!
بس قصه های تلخت گفتند و من شنیدم
ای مادر گرامی! فریاد ازاین جدایی
هر چند که در کنـارت، جز رنج و غــم ندیدم
از سـینه ات دمـاوند، خون می چکد دمادم
خونابهً جوانان، دردا که کودکان هــم
ای قلب من خروشی، تا چند در خموشی
خورشید شعله ور شو، در روزگار ماتــم
آزادگان دیــروز، آوارگان امروز
مدّعیـان دیــروز، نامــردمان امروز
ایــران من بپاخیز! با دشمنان درآویز
داری نبرد دیگر، با ناکسـان امروز
هرجا که هستید یاران، ای جمع آشــنایان!
شیــراز یا که بوشــهر، تبریز یا که تهران
با یاد مـا بمانیـد، وین نکته را بدانیـد
بایــد شود گلســتان، ایران گشته ویران.
