اما حرف اصلی برنار هانری لوی اینست که این وقایع برای هیچکس اهمیتی ندارد. او مینویسد: "حکومتی که توسط متعصبان هدایت میشود و ممکن است به زودی صاحب سلاح اتمیشود، مثل گروههای مافیایی و گانگستری عمل میکند و بدون کوچکترین ملاحظه یا رودربایستی، دست به آدم ربایی و گروگان گیری میزند، اما باز هم همه، یا "تقریباً همه" ، این وقایع را عادی میدانند.
برنار هانری لوی که انتظار دارد افکار عمومی هم‌چنان به این موضوع علاقه نشان دهد، مینویسد: "حداقل انتظار داریم کسانی که میگفتند سکینه آشتیانی تحت مسئولیت فرانسه قرار دارد، هم‌چنان در این مورد واکنش نشان دهند… یا میشد انتظار داشت که شاهد یک واکنش دیپلوماتیک محکم باشیم، آخر با دستگیری دو خبرنگار آلمانی، دولت آلمان اینک مستقیماً در این پرونده در گیر شده است" …
نویسنده یادآوری میکند که دو روزنامهنگاری که قصد مصاحبه با پسر سکینه آشتیانی را داشتند، متعلق به نشریه آلمانی "بیلد" هستند.
او سپس میافزاید: "تمام سازمانهای مدافع حقوق بشر که از ماهها قبل برای سکینه بسیج شده اند و همه انجمنهای فمینیست که از هیچ تلاشی برای شناساندن چهره سکینه دریغ نکردند، باید بار دیگر راهی بیابند و ظلمی را که بر این خانواده میرود، به همه بنمایانند".
هانری لوی میگوید باید هر طور شده کاری انجام داد: "با نوشتن نامه به رئیس جمهوری و وزیر خارجه فرانسه، یا با ارسال نامه‌های اعتراض به مقامات قضایی ایران، نباید اجازه داد که بار دیگر سکوت حکمفرما شود و سرنوشت سکینه آشتیانی، پسر و وکیلش فراموش گردد".
در پایان، هانری لوی مینویسد: در این میان "تنها یک چیز غیرقابل تحمل است: بیحرکت ماندن و سکوت کردن" …