پس از سالها تقدیر چنین خواست که او در یک دیدار با خانم مریم رجوی در پاریس به قول خودش سر از پای نشناخته به این مقاومت بپیوندد و چهره جاودانی و ستودنی دیگری از خویش را عیان نماید. پایداری و عزم سترگش در راهی که برگزیده بود سند افتخار زرینی است که برای هر انسان ایرانی و بخصوص هنرمندان بسیار غرورانگیز است. زنی در بالاترین شاخسار گلستان موسیقی ایران، همه سرمایه هنری و فرهنگی و اعتبار و حیثیت سالیانش را بدون کمترین چشمداشتی در طبق اخلاص نهاد و به مقاومت و بویژه به مجاهدین اهدا نمود  که بدون شک این فراز به نقطه عطفی در حیات وی تبدیل شد. مرضیه شوریده، شیدا و قلندر همه زخم زبانها و تیرهای زهرآگینی را که دشمن و همدستانش بسوی او روانه می کردند  به جان خرید ولی یک لحظه از راهی که با تمام وجودش به آن ایمان آورده و در آن طی طریق می کرد باز نگشت. به این هم اکتفا نکرد در اوج درخشش و طلوع تازه هنریش تصمیم گرفت اروپا را ترک کند و به رزمندگان شهر شرف بپیوندند. حال دیگر با آنها همراز و همخانه شد و تا آخرین لحظه حیاتش با آنها ماند و خود را یک " اشرفی" مینامید. در نخستین دیدارش  با آقای مسعود رجوی عمیقا  شیفته و  واله منش و متانت و تواضع وی گشت. مسعود در خطابه ای در تالار بهارستان در اجلاس شورای ملی مقاومت آنچنان مرضیه را ستود که بقول همکار هنرمندم آقای منوچهرسخایی این سخنان گهربار بالاترین و زیباترین کلامی است که تا بحال در وصف هنر و جایگاه هنرمند و زنی به بزرگی مرضیه بیان شده است و طبعا سند افتخاری است برای همه هنرمندان متعهد و مبارز این مقاومت. مرضیه بارها علنا در همه جا اظهار می کرد مهر و محبت، تکریم و منزلتی را  که آقای مسعود رجوی وبه زبان خودش "سردار بزرگ" و خانم مریم رجوی و مجاهدین و دوستان شورایی و کلیه اعضای شریف این خانواده بزرگ مقاومت، نثارش کرده اند در تمام زندگیش تجربه نکرده. در این دیدارش از ارتش آزادی و اجرای کنسرت بر فراز تانکهای مقاومت و استقبالی که مجاهدین و مخصوصا مسعود رجوی از او به عمل آورده بودند،  می گفت: اگر دشمن شمع آجینم کند من از این مجاهدین و"سردار بزرگ" و خانم دست بر نخواهم داشت. اگر صدبار دیگر هنگامه (دخترش) را اسیر و زندانی کنند در کارم تردید نخواهم کرد و فقط روزی که  از این جهان چشم ببنندم پیکر بیجانم از آنها جدا خواهد شد و از این خانه بیرون خواهم رفت. و این ترانه را به نرمی زمزمه می کرد:
 اگر به آتشم کشی،
 وگر به غصه ام کشی،
 ترا رها نمیکنم من!
عشق بیکرانش به مجاهدین و رابطه خاص الخاصش با خانم مریم رجوی و مسعود رجوی حتی در همان حالت احتضار و لحظاتی ملکوتی که در حال پرکشیدن از این عالم ناسوت به عالم جاودان و لاهوت بود بسیار تکاندهنده و درس آموز است. این عالیترین رابطه معنوی و انسانی یک انسان متعالی است که در واپسین دم حیات نیز اینچنین با اخلاص و یگانگی و شیدایی درد دل میکند. خوشا بر مرضیه که نام بلندش و گلبانگ آسمانیش در همه ایران و بر فراز دلها و جانهای شیفته همچنان روان و پرطنین است.
دوست دارم که همه خاطرات دور و درازم را از مرضیه بنویسم.از همان اولین دیدارم در 8 سالگی که برایش در یک کنسرت در تالار فرهنگ کرمانشاه تار نواختم و مهر و محبت و تشویقهایی که از همان روز تا همه مراحل بعدی فعالیتهای هنری و مبارزاتی به من و همه هنرمندان این مقاومت  نثار می کرد، برای ثبت در سینه پردرد تاریخ موسیقی ایران یادداشت کنم. اما فعلا با وجود تالم خاطر این مهم را به آینده موکول خواهم کرد.
ضمن عرض تسلیت مجدد به آقای مسعود رجوی و خانم مریم رجوی و آرزوی صبر و شکیبایی برای آنها که می دانیم در فراق این یار سفرکرده چقدر متالم و محزون هستند، مایلم به عنوان یک شاهد و ناظر و صرفا یک ایرانی حقجو، از آنها که این گوهر تابناک هنر ایران را در این سالیان پر نشیب و فراز به اتم و اکمل وجه، با شایستگی و کمال در درون قلب و تخم چشم خویش نگاه داشتند و از گزند دشمنان حفظش کردند،  سپاسگزاری کنم. یقیننا این امر در زمره افتخارات این مقاومت است که اینچنین اصالتها در بالاترین نقطه به هم پیوند می خورند.
 از خواهر مجاهد خانم بدری پورطباخ رئیس دفتر خانم مرضیه و همه برادران و خواهرانی که در طول شانزده سال گذشته یک لحظه از بذل مهر و عشق و صفا و فداکاری و صمیمیت به ایشان و خانواده اش دریغ نکردند قدردانی کنم. تسلیت به اشرفیان عزیز و سرفرازمان که می دانم فراق مرضیه چقدر برایشان جانکاه است و سنگین. برای جامعه هنری ایران و بخصوص هنرمندان این مقاومت ضایعه فقدان مرضیه غم عظیمی است که فقط با تمسک به روح پر فتوحش  می توان آن را تحمل کرد. مراتب تسلیت خویش را به یاران و همسنگران شورایی به ویژه آقای دکتر منوچهر هزارخانی مسئول کمیسیون فرهنگ و هنر شورای ملی مقاومت از دوستان قدیمی و صمیمی خانم مرضیه که در این سالها  همراز  و غمخوار مرضیه بودند و نیز به همه اعضای شریف خانواده بزرگ مقاومت ایران تقدیم می دارم .
در همینجا با این بانوی عرصه های هنر و مبارزه میهنمان تجدید پیمان و میثاق کرده و متعهد می شویم تا تحقق خواسته او یعنی آرمان آزادی دمی از پای ننشینیم. او به این پیمان تا آخرین دم هستیش وفادار ماند و برماست که پرچم او را با افتخار تمام بر دوش بکشیم و راهش را ادامه دهیم . بدون تردید مرضیه را در فردای آزادی ایران عزیزمان در زیباترین نعمه ها و ترانه ها و بر لبان پر از لبخند میلیونها ایرانی که مرضیه آنها را عاشقانه می ستود باز خواهیم یافت و نامش را در کنار دیگر هنرمندان ملی و مبارز از جمله عارف قزوینی زیب دانشکده ها و هنرستانهای عالی موسیقی و تالارهای هنری خواهیم ساخت. یادش گرامی و راهش پر روهرو باد.
طاهرزاده  حمید رضا