میشل اولبک که در سال ۲۰۰۱ کتابی با درونمایه توریسم جنسی و تروریسم در جهان سوم نوشت، از عدم دریافت جایزه گنکورانتقاد کرد. در سال ۲۰۰۵ و با انتشار رمان «امکانات یک جزیره» نام اولبک در شمار نامزدهای دریافت این جایزه قرار گرفت؛ اما وی بازهم از دریافت این جایزه در آن سال ناکام ماند.
جایزه ادبی گنکور (prixGoncourt) معتبرترین، قدیمی‌ترین، مشهورترین و بحث برانگیزترین جایزه ادبی کشور فرانسه ست.

جایزه گنکور در پی وصیت ادموند دو گنکور، نویسنده و مورخ فرانسوی در سال ۱۸۹۶ برای یادبود برادرش ژول بنیان گذاشته ‌شد. مجمع ادبی گنکور در سال ۱۹۰۲ به طور رسمی تأسیس و نخستین دوره این جایزه در روز ۲۱ دسامبر سال ۱۹۰۳ اهدا شد. جایزه گنکور معمولاً به یک رمان اعطا می‌شود، این جایزه هر سال نصیب بهترین کتاب داستانی می‌شود که در طول همان سال منتشر شده باشد.
آلفونسو دوده، مسئول اجرایی این جایزه، جان انتوان نائو را به خاطر کتاب نیروی دشمن به عنوان اولین نویسنده‌ای که موفق به دریافت جایزه گنکور شده بود، معرفی کرد.
بر اساس نظر بنیانگذاران گنکور که امروزه به آکادمی گنکور مشهورند، اثری موفق به دریافت این جایزه خواهد بود که اصالت ادبی، تلاش‌های نوجویانه و به لحاظ شکل و محتوا، جسارت در آن وجود داشته باشد.
اعضای آکادمی گنکور ده نفرند و سه‌شنبه‌های اول ماه در تالار مخصوص خود که در طبقه نخست رستوران دورای پاریس قرار دارد، گرد‌هم می آیند. اگر یکی از اعضا استعفا دهد یا فوت کند، اعضای دیگر جانشین او را تعیین می‌کنند و عضو جدید در این رستوران صاحب چاقو و چنگالی می‌شود که نامش بر آن حکاکی شده است.
هر نویسنده تنها یک بار می تواند برنده جایزه گنکور شود اما «رومن گاری» نویسنده فرانسوی یک بار در سال ۱۹۵۶ برای رمان «ریشه‌های آسمان» و یک بار هم در سال ۱۹۷۵ به خاطر رمان «زندگی در پیش رو» و با نام مستعار «امیل آژار» برنده جایزه گنکور شد.
(سایت صدای آمریکا)