مصاحبه با میلیبند در مورد گفتگو با ایران وتظاهرات ایرانیان
تلویزیون العربیه  4 بهمن 88
مجری: اعضای گروه 5+1 اخیرا  گامهای آینده  در رابطه با  پرونده هسته ای ایران را مورد بحث وبررسی قرار دادند اما بنظر نمی رسد که توافقی همه جانبه حاصل شد وصحبت از دو راه حل می شود واینکه به ایران فرصت بیشتری داده شود, شما اینرا چگونه تفسیر می کنید؟
میلیبند: به‌هیچ وجه اینطور نیست واین حرف درستی نیست. ما در مورد چندین مسیر به توافق رسیدیم اول التزام به برقراری ارتباط. ما با ایران بعنوان یک دولتی دارای پرونده اتمی تنظیم خواهیم کرد والان این کاری است که ایران انجام نمی دهد. ایران در مواجهه با آژانس بین المللی انرژی هسته ای وسازمان ملل می باشد وما در این اجلاس عقیده داشتیم که جوابهای ایران طی 3 ماه گذشته که پیشنهادات ارائه شده, کافی نبوده است وآنان بایستی به این امر اذعان کنند تا اینکه برخورد مناسبی با آنان صورت گیرد. دوم طرح پیشنهادی در مورد غنی سازی اورانیوم با درصد پایین در خارج کشور وبرگرداندن اورانیوم غنی شده با درصد بالا به ایران برای استفاده های پزشکی بود که پاسخ ایرانیها به این پیشنهادات ما را به این سمت سوق داد که به فکر تحریمهای بیشتری باشیم.
مجری: من با شما در این زمینه اختلاف دارم. در اکتبر گذشته بعد از جلسات ژنو ووین, ایران بایستی موضع خود را مشخص می کرد اما ایران خود را ملزم به این ندید ومجددا دست به مانور زد واحتمالا هم که در این کار موفق شد.
میلیبند: بسیار خب اجازه بده که با تو اختلاف داشته باشم. ما در سپتامبر گذشته گفتیم که ما در پایان سال وضعیت را بررسی خواهیم کرد وسپس جلسه ای در ژانویه داشتیم. ما می دانیم که اگر ایرانیان پاسخ ندهند بایستی به سازمان ملل مراجعه کنیم. رئیس جمهور اوباما در اینرابطه بسیار روشن وصریح بود. ما بایستی در پایان سال از وضعیت ایران یک ارزیابی داشته باشیم واز آن نیز کوتاه نیاییم. 
مجری: گروه 5+1 چه طرحها وپیشنهاداتی برای جلسه آینده اش خواهد داشت؟
میلیبند: ما الان بدنبال فشارهای بیشتری هستیم که بایستی اعمال کنیم. شما بایستی اینرا به یاد داشته باشید که تاکنون شورای امنیت 3 قطعنامه در رابطه با فشارهای بیشتری که می توان به ایران  اعمال کرد, صادر کرده است واین چیزی است که ما به آن خواهیم نگریست. الان من نظری در مورد آنچه که به آن خواهیم نگریست ندارم وفقط می توانم بگویم که برنامه اتمی ایران تهدید خطرناکی برای ثبات خاور میانه می باشد. ایران اگر به جهان ثابت کند که برنامه اش فقط در جهت اهداف غیر نظامی است می تواند به برنامه اتمی اش ادامه دهد. شما ملاحظه می کنید مردم ایران که به اعتراضات خود در خیابانها ادامه می دهند, نیز همین کار را می کنند چرا که از شیوه اداره کشورشان ناراضی اند. آنان بخاطر موضوع اتمی ایران تظاهرات نمی کنند. ساده ترین راه برای حل این موضوع این است که ایرانیان آنچنانکه وزیر خارجه شان به انگلیس دشنام داده دست از اینکار بردارند, بلکه آنان بایستی بصورت جدی موضوعات جدی ای را که باعث انزوای ایران از جامعه جهانی شده وتهدیدی برای منطقه محسوب می شود,  را مورد بررسی قرار دهند.
مجری: چرا ایران انگلیس را مسئول آنچه که در آن کشور رخ می دهد قلمداد می کند؟
میلیبند: من امیدوارم که پاسخی به این سؤال پیدا کنم. من شخصا جوابی برای آن ندارم. انگلیس در گذشته مرتکب اشتباهاتی شده وایران هم اشتباهاتی کرده است ومن تردیدی در بیان این موضوع ندارم واز روز اول تحویل گیری این پست من گفتم که هدفم رسیدن به یک راه حل با ایران بصورت جدی وشیوه های محترمانه می باشد. ما در ایران دارای نمایندگی دیپلماتیک هستیم که بعضا با محدودیتهایی مواجه می شوند اما ما به گفتگو با آنان ملزم هستیم وبهیچوجه از گفتگو نمی هراسیم. من فکر می کنم که حمله ایران به انگلیس منعکس کننده نگرانی های آنان وعدم احساس اطمینان شان باشد ونه اعتماد وقدرت. ایرانیها نیاز ندارند که بگویند انگلیس ترتیب برپایی تظاهرات را در ایران می دهد, این یاوه گویی است که انگلیس ترتیب دهنده تظاهرات دهها هزار تن از ایرانیان میهن پرستی است که اعتراض خودشان را نسبت به شیوه اداره امور توسط دولت شان که جزء حقوق شان بر اساس قانون اساسی ایران است, ابراز می کنند. یا اینکه گفته شود که دهها هزار ایرانی در تهران ودر شهرهای دیگر تظاهرات می کنند چون افرادی در این ساختمان به آنها می گویند که چنین کاری کنند؟ این توهین به هوش وذکاوت مردم ایران است.  مردم ایران مردمی متمدن وبا فرهنگ هستند که وحق دارند که بخشی از جامعه جهانی باشند وجامعه جهانی به آنان می گوید که می توانند بخشی از این جامعه باشند اما بایستی به قوانین جامعه جهانی اذعان کنند واین آنچیزی است که خاور میانه بدان نیاز دارد صرفنظر از اینکه بقیه کشورهای جهان چه می خواهند.
مجری: شاید که مشکل در گرو نرسیدن به توافق کشورهای 5+ 1 باشد . اطلاعات ما دال بر این است که چین با شما اختلاف دارد وروسیه نیز یک روز با شماست ویک روز مخالف است.
میلیبند: من فکر می کنم که این به مردم در سراسر جهان  اثبات می کند که  قبل از اینکه واقعیت به آنان برسد,  نبایستی به شایعات گوش دهند. ما الان گروه متحدی هستیم ومصمم هستیم که با یکدیگر کار کنیم وشما می توانید جهت آشنایی با نظر دیگران از آنان سؤال کنید.
مجری: شما موضوع وضعیت داخلی ایران را چگونه ارزیابی می کنید؟
میلیبند: من فکر می کنم که ابراز عقیده سالم وشجاعانه بسیاری از ایرانیان ومردم عادی وبرخی از روحانیون وسیاستمداران ما را به یاد بحث وجدل در این کشور قبل از انتخابات در ژوئیه گذشته می اندازد. حتما بیاد می آورید که در ماههای آوریل ومه سال گذشته تصویر خوبی از ایران ارائه می شد ومردم وکاندیداها حول آرا ونظرات شان به بحث وبررسی با یکدیگر می پرداختند, اما الان می بینیم که دولت سرکوب مردمش را بیشتر کرده است. من فکر می کنم من حق ندارم نوع حکومتی که باید در ایران باشد را مشخص کنم واین مربوط به مردم ایران است واین خطرناک است که اگر من از موضع دیپلماتیک در مورد شیوه زندگی کشورهای دیگر پیش بینی کنم اما من امیدوارم که منافع واقعی مردم ایران محقق شود. اینها موضوعاتی واقعی هستند که در احترام به انقلاب آنان وسنتهایشان تجسم می یابد واینکه آنان درک کنند که کسی تلاش نمی کند که به کشور آنان بی احترامی کند ودر واقع این خود آنان هستند که ارزش خودشان را پایین می آورند در حالیکه هیچ نیازی به اینکار نیست . متاسفانه بایستی بگویم که مردم حق دارند از انگیزه های حکومت شان سوال کنند وقتی که بقوانین بین المللی متلزم نیستند در حالی که دیگران به آن التزام دارند. ایران قربانی یک توطئه از طرف کشورهای خاورمیانه یا غربی نمی باشد بلکه قربانی گزینشهای دولتش است واین آن چیزی است که مردم بخاطر آن دست به تظاهرات زده اند. در سال 1979 تولید ملی  در ایران وکره جنوبی مساوی بود اما الان تولید ملی ایران نصف کره جنوبی است در صورتی که اینطور نیست که مردم ایران از مردم کره جنوبی هوش کمتری داشته باشند ویا اینکه خوب کار نمی کنند بلکه بدلیل تصمیماتی است که گرفته می شود. امروز تولید نفت ایران به میزان تولید سال 1979 پایین رفته است که اینهم بدلیل تصمیماتی است که دولت ایران اتخاذ کرده است.
مجری: آیا کانالهایی با گروههای مخالف ایرانی وجود دارد؟
میلیبند: در اینرابطه که  بخواهم در مورد گروههای مشخصی صحبت کنم ویا اینکه نظرم را در مورد کسانی که با آنها ملاقات کرده ام, بدهم من ذیربط نمی باشم. بعد از وقوع حوادث در ایران من ملاقاتی با سیاستمداران ایرانی و همتای ایرانی ام که او را در ایران ملاقات کرده بودم، نداشتم…»« ».