سرمقاله نویس کیهان ولی فقیه در بخش دیگری از سرمقاله خود، ادامه مذاکره را به قطع فشار علیه دیکتاتوری آخوندی، مشروط کرد و نوشت شرط بعد این است که: «آمریکا ثابت کند در مذاکرات جدی است. اسناد اخیرا افشا شده توسط ویکی لیکس به روشنی و صراحت تمام نشان می دهد که پیشنهاد تعامل با ایران از جانب باراک اوباما از روز اول دروغی بیش نبوده است...اظهارات چند هفته قبل جان ساورز تردیدی باقی نگذاشته است که غرب به مذاکرات فقط به عنوان یک ابزار ایجاد فشار در کنار ابزارهای دیگر نگاه می کند.
کیهان ولی فقیه ارتجاع، دخالت دیکتاتوری آخوندی در کشورهای منطقه از جمله عراق، افغانستان و لبنان را به عنوان اهرمی برای پیشبرد،توسعه و ماجراجویی اتمی به تیم مذاکراه کننده هسته یی رژیم توصیه کرد.
اگر بنا را بر این بگذاریم که 1+5 در وهله اول دشمن ایران است نه یک طرف قابل احترام مذاکراتی، آن وقت این قاعده صادق خواهد بود که حمله به دشمن در یک جنگ، حمله به استراتژی دشمن است. پس ضروری است ببینیم که استراتژی 1+5 در مذاکره با ایران چیست؟
* تداوم مذاکرات. دومین هدف 1+5 در مذاکرات ژنو 3 این است که هر طور شده ایران را وارد یک مسیر طولانی مدت مذاکرات در چارچوب مد نظرخود از طریق تدوین یک «مدالیته مذاکراتی» بکند. تغییری که در مذاکرات ژنو 3 ایجاد شده این است که 1+5 تصور می کند قادر خواهد بود ایران را متقاعد کند که برنامه هسته ای خود را به عنوان موضوع مذاکرات بپذیرد و به همین دلیل هم هست که غربی ها دائما تاکید می کنند به دنبال تداوم مذاکرات هستند
ایجاد یک فرمول حفظ آبرو از طریق احیای مکانیسم مبادله. به طور مشخص درباره برنامه هسته ای ایران، آمریکا و بقیه اعضای گروه 1+5 درپی آن خواهند بود که مکانیسم مبادله را به هر شکل ممکن احیا کنند. در اینجا بسیار مهم است که توجه کنیم نگاه غربی ها به مبادله چیست؟ طرف غربی بحث مبادله مواد هسته ای را دقیقا از روزی پیش کشید که از یک طرف مطمئن شد درخواست تعلیق غنی سازی از ایران یک مطالبه دست نیافتنی است و از طرف دیگر به لحاظ منطقه ای خود را بیش از هر وقت دیگری نیازمند تعامل با ایران یافت. بحث از مبادله وارد ادبیات مذاکراتی 1+5 با ایران شد برای اینکه در همان حال که آبروی غرب محفوظ مانده، راهی برای کوتاه آمدن و طلب همکاری از ایران، گشوده شود.
