در این روزها و ماه‌ها و سالها، همه چیز عادی است، غرق شدن شهر در سیاهی آلودگی، مرگ تدریجی مردم، سوختن جنگل ها، از بین رفتن تالابها و دریاچه‌ها و خلاصه نابودی سرمایه‌های اصلی این کشور یعنی محیط زیست، آن‌چه مهم است این‌که دولتمردان برای هر بحرانی چاره دارند، از دستگاههای تهویه، قاطرهای آتش نشان، تعطیلی پی‌درپی روزها، هواپیمای آبپاش گرفته تا در خواست دعا از مردم!
هوای تهران آنقدر از آلودگی خودروها پر شد که تنها راه چاره تعطیلی پایتخت ماند و بس! تعطیلی اما چاره کار نبود و این بار ابر و باد و باران هم به کمک نیامدند و در نهایت باز هم مسئولین دولتی را واداشت تا طرحی نو دراندازند.
استاندار تهران به‌عنوان متولی اصلی مدیریت بحران آلودگی هوای شهر تهران از پرواز هواپیماهای آبپاش برفراز پایتخت و طراحی و ساخت «دستگاههای تهویه هوا» برای ۱۰۰ نقطه شهر تهران خبر داد و ابراز امیدواری کرد تا هوای آلوده هرچه زودتر تهران را ترک کند!
وحید نوروزی، نماینده شهرداری تهران در کارگروه کاهش آلودگی هوا هم با ابراز تعجب می‌گوید: هنوز نمی‌دانیم که این دستگاههای تهویه هوا جایی ساخته شده‌اند و یا از طریق طرح جامعی قرار است ساخته شود؛ از سوی دیگر میزان قدرتی که این دستگاهها دارند که می‌تواند با ایجاد باد میلیونها تن آلودگی هوا را در ۲۵ روز پایداری جوی تهران جابجا کند، چه میزان است؟
دکتر یوسف رشیدی، مدیر عامل شرکت کنترل کیفیت هوای تهران نیزبا اشاره به مصوبات اعلامی برای کاهش آلودگی هوای تهران گفت: به نظر می‌رسد آقایان مقیاس خانه را با مقیاس اتمسفر اشتباه گرفته‌اند!
وی با اشاره به این‌که در بحث هواشناسی نمی‌توان مقیاس اتمسفر را با مقیاس خانه مقایسه کرد، گفت: شاید بتوان در یک اتاق بسته هوا را از سمتی به سمت دیگر جابجا کرد. اما با توجه به این‌که اتمسفر باز است نمی‌شود فشار را در یک طرف خاص هدایت کرد و عملاً توزیع فشار و سرعت اتفاق می‌افتد.
مدیر عامل شرکت کنترل کیفیت هوای تهران با اشاره به این‌که هواپیماهای سم‌پاش در سطح چند ده متری زمین پرواز کرده و اقدام به سم‌پاشی می‌کنند گفت: دلیل اصلی این امر این است که آب پیش از رسیدن به زمین تبخیر می‌شود لذا اگر قرار باشد هواپیماهای سم پاش در ارتفاع بالا اقدام به ریزش آب کنند پیش از آن که آب به سطح زمین برسد کلاً تبخیر می‌شود، لذا نه تنها تاثیری در کاهش میزان آلاینده‌ها ندارد بلکه در تغییر اینورژن نیز موثر نیست.
باورش سخت است ولی واقعیت دارد! اظهارات تمدن، استاندار تهران که از راهکارهای کاهش آلودگی هوای تهران آن هم برای اولین بار در جهان پرده برداشته ادامه همان رویکردی است که معتقد است منوریل از مترو با صرفه‌تر است و قطارهای شهری باید به روی هوا بروند نه زیر زمین! این دولتمردان عزمی جزم دارند و اراده‌ای راسخ و از این رو طرح می‌دهند، لایحه می‌دهند و اگر سنگ هم ببارد آنها را اجرا می‌کنند، منوریل را به قم می‌برند و حتی اگر همه کارشناسان بگویند تخیلی و طنز است باز هم هواپیماهای یک موتوره کشاورزی را برای شستن آلودگی هوا به پرواز در می‌آورند.
ماجرا به اینجا ختم نمی‌شود، در کنار بحران آلودگی هوای شهر تهران که حالا اراک و قزوین و اصفهان و... را هم فراگرفته جنگلها هم در آتش می‌سوزند، جنگلهای زاگرس، کردستان و حالا هم جنگل ابر ولی از هواپیمای آبپاش خبری نیست، این بار قاطر و اسب و گالنهای پلاستیکی قرار است هکتارها جنگل در آتش گفتار را نجات بدهند.
مدیر کل محیط زیست استان سمنان با بیان این‌که باد اجازه مهار آتش‌سوزی در جنگل ابر را نمی‌دهد، گفت: به‌دلیل صعب العبور بودن از بیل و قاطر برای خاموش کردن آتش استفاده می‌کنیم. متأسفانه شب گذشته گزارش شد که بخشهایی از جنگل ابر دچار آتش‌سوزی شده است.
در این بین سرنوشت بی‌نظیرترین جنگل خاورمیانه آنقدرها هم مهم به نظر نمی‌رسد، چنان‌چه اگر مهم بود لودرها و بولدوزرها به پشتوانه مصوبه سفر استانی رئیس‌جمهور به جان آن نمی‌افتادند ، جنگل ابر یکی از شاهکارهای طبیعی جهان و یکی از دست نخورده‌ترین جنگلهای ایران به‌شمار می‌آید. بسیاری از کارشناسان و دوستداران محیط زیست احداث جاده علی آباد به شاهرود از داخل جنگل ابر را موجب نابودی این اکوسیستم منحصربه‌فرد می‌دانند.
به نظر می‌رسد محیط زیست موضوعی حاشیه‌ای و البته کم اهمیت برای دولت و حتی مسئولین سازمانی با همین نام است که اگر نبود امروز سازمان حفاظت از محیط زیست تنها در نقش تسهیل کننده امور عمل نمی‌کرد و تولید خودروهای غیراستاندارد، از بین رفتن جنگلها، دریاچه‌ها و تالابها، پارکهای ملی و... را به بهانه توسعه کشور و با پشتوانه مصوبه‌های دولت تماشا نمی‌کرد.
با این همه، همگان، ناباورانه پرواز هواپیماهای آبپاش بر فراز شهر تهران و حرکت قاطرهای آتش نشان را در دل جنگل ابر نظاره می‌کنند و با لبخندی تلخ بر وارونگی حکایت این روزها در فکر فرو می‌روند که اگر در روزهای آینده از باران و استجابت دعا خبری نشود چه بر سر مردم خواهد آمد؟
