از نظر من این ابتکار 5000 شهردار مهم است. ما الان در شهرداری مانی آن وکسن در سالن « تهران» هستیم. شما موقع ورود به اینجا ملاحظه کردید که در سردر ورودی عمارت شهرداری شعار جمهوری ما « آزادی، برابری، برادری» نوشته شده است. فکر می کنم که این 5000 شهردار کاملاً در چارچوب این شعار عمل کرده اند. چرا که اشرف مانند یک جزیره دمکراسی و آزادی است. آن هم در یک شرایط محلی و جغرافیایی دشوار. با توجه به تعهداتی که مطرح شده این مهم است که شهرداران موضعگیری کرده اند. شهرداران منتخبین و برگزیده فرانسوی ها هستند. آنها در ارتباط مستقیم با شهروندانشان قرار دارند. بنابراین وقتی که به چیزی متعهد می شوند، سرمشقی است برای اهالی شهرشان که آنها نیز در این مبارزه، برای دمکراسی و آزادی درایران تعهدی بعهده بگیرند. در همین راستا بود که من این سالن را به نام تهران نامگذاری کردم به این ترتیب هر کس می تواند بفهمد که این دمکراسی و آزادی و برابری که ما در فرانسه ازآن برخورداریم، در بقیه جاهای دنیا اینطور نیست و مثلاً آنچه که امروز در ایران و در تهران زیر یوغ رژیم ملاها میگذرد نهایت وحشیگری و بیرحمی و ضد دمکراسی است.

رژیم ملاها یک رژیم فاشیست است. در حالیکه من گفتم که اشرف یک جزیره دمکراسی و آزادی است آن فاشیستها در جنون مرگبار خودشان دنبال این هستند که زندگی را در آن شرایط غیر ممکن کنند. بلند گوها علامت این است که آنها تحمل ندارند افراد به شیوه یی غیر آز آنان فکرکنند، تحمل ندارند یک روز فرا برسد که آنها از طریق دمکراسی و با رأی گیری با مخالفانشان رو در رو شوند. شما مجاهدین خلق می خواهید روزی برسد که درایران انتخابات آزاد برگزار شود و سازمان ملل بتواند بر آن نظارت داشته باشد. ولی ملاها تحمل چنین چیزی را ندارند و به همین خاطر است که نسبت به ساکنان اشرف چنین رفتاری درپیش گرفته اند.

زمانی ما تعداد اندکی بودیم که ازشما حمایت می کردیم و شما در کشور ما با مشکلاتی مواجه شدید ، ولی حالا هر کس به این نتیجه رسیده مبارزه ای که شما دارید، مبارزه ای برای همه بشریت و برای انساندوستی است و هیچ دموکراتی نمی تواند نسبت به آن بی تفاوت بماند. حال بحث اینست که به‌طور عملی چکار باید کرد ؟ به‌طور عملی باید سازمان ملل متحد و جامعه ملل اقدامات مشخصی را انجام دهند که این محاصره بشکند. و کاری کنند که دیگر هیچ تحریمی متوجه اشرف نباشد. این غیر عادی است، بیماری که در فاز نهایی سرطان قرار دارد و افراد دیگری به خاطر وجود یک تحریم در رنج باشند و این وضعیتی است که هیچکس با معیارهای دموکراتیک نمی تواند آن را تحمل کند.
 فکر می کنم باید هم اندیشه ها و هم قلب ها را بسیج کرد فکر می کنم شهرداران فرانسه بتوانند شیوه ای را پیدا کنند که مبارزه مجاهدین خلق برای آزادی درکشورشان که البته یک فعالیت مخفی و محرمانه نیست بتواند ابعاد رسانه ای مناسب خود را به مفهوم درست آن پیدا کند و به طوری که حتی یک شهروند فرانسوی نباشد که نسبت به آنچه در تهران ، درایران و در اشرف می گذرد، بی تفاوت بماند. فکر می کنم واقعاً در محل شهرداری ها که همه چیز تصمیم گیری می شود در زمینه اطلاع رسانی به افکار عمومی و رسانه ها ابتکاراتی انجام شود. به طوری که در فرانسه کسی نباشد که در مورد رنجی که هموطنان شما در کشور خودشان متحمل می‌شوند و فشاری که اشرف متحمل می‌شود ، نداند.
دوستان عزیز در اشرف، ما به لحاظ جغرافیا و مسافت از هم هزاران کیلومتر دور هستیم، ولی همان طور که میدانید ، بر تعداد ما که از شما حمایت می کنیم هر روز افزوده می شود و ما خود را با مبارزه شما بسیار عجین می دانیم و درد ها و مشکلات شما را درک می کنیم و می دانیم که رژیم ملاها میخواهد چه ظلمی را به شما تحمیل کند.. در کمال فروتنی، تعداد ما در اروپا و در سایر جاهای دنیا ، که خواستار شنیده شدن پیام مجاهدین خلق هستیم، بیش از پیش افزایش می یابد و میگوییم که جنبش مجاهدین خلق باید از لیست آمریکا خارج شود و حکم دادگاه فدرال واشینگتن در ژوئیه 2010 نیز همین را خواسته است. و این بسیار قابل توجه است.

ما در اینجا در غرب در پریود نوئل به سر می بریم. دانه های درشت برف در بیرون می بارد. ولی در ورای این تفاوت آب و هوا آنچه که به ما دلگرمی و پشتگرمی می دهد این است که بدانیم شما در آنجا رزمندگان آزادی و دمکراسی هستید. و به روزی ایمان دارم که بعد از رهایی از ظلم ملاهای فاشیست از ما استقبال خواهید کرد. دوستان عزیز پیشاپیش برای شما سال 2011 خوبی را آرزو می کنم. آرزو می کنم که امسال سال دمکراسی و آزادی باشد و تا آنجا که به ما و شما برمی گردد، سال برادری باشد و حتی جرإت می کنم به شما بگویم که به زودی همدیگر را می بینیم.

واقعیت این است که رژیم فاشیست ملاها به طور خاص شکننده است ، زیرا یکسال پیش ایرانیان قیام کردند، ساکنان تهران قیام کردند. جوانان در پیشاپیش صفوف آنها بودند. چه زن و چه مرد. طبعاً همه می دانیم که سرکوب هولناک و خونین بود و این همه ما و همه جهان را تکان داد. البته زنان و مردانی کشته شدند، شکنجه شدند، به دار آویخته شدند، زندانی شدند. ولی باید این رژیم فاشیست بداند هر چقدر هم که بیرحم باشد، هر قدر هم که وحشی باشد، هر چقدر هم که حقوق بشر را نفی کند، بالاخره یک روز سرنگون خواهند شد. روزهای این رژیم فاشیست به شمارش افتاده است. زیرا همه دنیا فهمیده است که این رژیم یک خطر نه فقط برای ایران، بلکه برای همه جهان و بهتراست بگوییم برای کره زمین است. بنابراین حتی در یک حساب ساده ، همه از این که دمکراسی و آزادی به ایران برگردد، منافع دارند.
یاد آوری می کنم که ما در اینجا در سالن تهران در شهرداری مانی آن وکسن هستیم و در پشت سر من این تابلوی بسیار زیبا قرار دارد که مریم رجوی به من هدیه داده است، و می بینید که این تابلو می گوید که « تهران فریاد آزادی سر می دهد» با این زن جوان که چهره خود را پوشانده تا شناسایی نشود، اما دست خود را به علامت پیروزی بالا برده است. و پشت سر او این جمعیتی که تصویر شده اند ، که صدایشان را نمی شنویم ولی می دانیم که آنها هم فریاد آزادی دارند. به امید اینکه هر چه زودتر این صداها و فریاد ها را نه فقط در اندیشه ها و قلب هایمان، بلکه در میدان آزادی در تهران هم بشنویم و آنجا این امید به واقعیت بپیوندند و شما مدافعان آزادی به پیروزی برسید، به خاطر منافع ایران و به خاطر منافع همه مردم دنیا.