زمانی که در سال48 به سازمان پیوست، شناختی عمیق از اوضاع مبارزاتی و جریانهای مذهبی مدعی مبارزه با شاه داشت.‌احمد تفاوت راه انقلابی سازمان را با مدعیان سرخورده و مأیوسی که پس از سرکوب 15خرداد42 یأس و سکوت در برابر استبداد را تبلیغ می‌کردند، به خوبی دریافته بود.
اما آن‌چه که چهرهٌ ‌احمد را برای همیشه در تاریخ مبارزات خلقمان تابناک و جاودانه می‌نماید، نقش اخص او در بازسازی تشکیلات مجاهدین پس از ضربهٌ‌شهریور50 است. ‌در آن ایام، که به‌خاطر تهاجم مزدوران ساواک تمام کادر مرکزی و 90درصد اعضای سازمان به اسارت گرفته شده بودند تلاشی پیگیر، انگیزه‌ٌ یکپارچهٌ انقلابی و عزمی سترگ لازم بودتا تشکیلات مجاهدین در خارج زندان،بازسازی و واردعملیات نظامی شود. راستی سازماندهی نیروهای مصون‌مانده از ضربهٌ آن ایام و ادامهٌ‌ راه یاران به اسارت‌رفته، کاری بود کارستان که تنها در پرتو شور انقلابی و توحیدی کادرهای برجسته‌ یی چون مجاهد کبیر رضا رضایی و فرمانده کاظم  ذوالانوار و مجاهد کبیراحمد رضایی امکان‌پذیر بود. به این ترتیب پرشکوه‌ ترین فراز زندگی مجاهد کبیر احمد رضایی در یکی از خطیرترین سرفصلهای «بود و نبود‌»سازمان رقم خورد. ‌و او به شایستگی توانست از پس مسئولیتهای حساسی که بر دوش داشت برآید. اوج زندگی سراسر مبارزهٌ احمد در یازدهم بهمن‌ماه50 بود.‌ در آن روز، آن‌گاه که او در محاصرهٌ مزدوران ساواک قرار گرفت، ‌با رشادتی انقلابی بر آنان حمله برد و پس از یک درگیری خونین، با آخرین نارنجک باقی‌مانده‌اش خود را به میان آنان انداخت و در یک لحظه، با انفجار نارنجک،‌علاوه بر خود و سلاحش تعدادی از مزدوران را نیز منفجر کرد. ‌‌شهادت قهرمانانهٌ احمد در آن ایام تأثیر بسیار انگیزاننده‌یی بر جای گذاشت. احمد اولین شهید سازمان و اولین شهید نسلی بود که در برابر دیکتاتوریهای شاه «نه»‌گفت و کهکشانی از ستارگان خود را نثار آزادی خلق و میهن کرد و پرچم رزم و مقاومت تمام عیار را تا سرنگونی دشمن ضدبشری و استقرارحاکمیت مردمی برافراشت.  مجاهد کبیر رضا رضایی در یکی از نامه‌های به‌جا مانده از خود دربارهٌ شهادت قهرمانانهٌ برادر بزرگش، احمد، نوشته است: «شهادت احمد همان‌قدر که برای ما غم‌انگیز بود،  امید‌دهنده و راهگشا نیز بود.‌او به ما نشان داد که آن‌چنان قدرت و شرفی داریم که دشمن ناپاک را حتی در یک نبرد نابرابر به ضجه وا می‌داریم.‌خون احمد،‌با همهٌ‌عشق و کینه‌یی که در درون داشت،‌ امروز در رگهای ما جاری است و خاطرهٌ‌قهرمانی و فداکاری او به ما عزمی استوار می‌بخشد که تمام آرزوهای مقدس و انقلابیش را تحقق بخشیم و در خواندن سرود رزم‌آوری و پیروزی با او هم‌صدا شویم…».