در نتیجه، ملاقاتهای هفته گذشته در استانبول بین نمایندگان ایران و یک ائتلاف 6 کشوری می‌تواند تنها یک واگشت جدی تلقی شود. ایران، با فاصله زیادی از نرم کردن مخالفت دیرینه‌اش با تعلیق غنی‌سازی اورانیوم، از مذاکره با آمریکا و متحدین آن خودداری نمود و نماینده تهران حتی از ملاقات با اعضای هیأت آمریکا نیز سرباز زد. هیچ بحثی در مورد گفتگوهای بیشتر وجود نداشت.
اگر این رژیم به واقع از تحریمها احساس تهدید می‌کند، از سعید جلیلی، مذاکره کننده اصلی آن در استانبول، که هدف اظهاراتش شنوندگان داخلی و منطقه‌یی است، علائم اندکی از چنین چیزی وجود داشت.
آقای جلیلی تأکید کرد که هیچ گفتگوی جدی نمی‌تواند وجود داشته باشد مگر آن‌که آمریکا و متحدین آن چند پیش‌شرط، از جمله لغو تحریمهای سازمان ملل را برآورده سازند.
حتی اقدامات اعتماد سازی که تهران پیش از این با آنها راه آمده بود - - تبادل بخشی از ذخایر روبه افزایش اورانیوم غنی‌شده خود در عوض استوانه‌های سوخت برای یک رآکتور تحقیقاتی - - روی میز قرار نداشتند.
بهترین چیزی که دیپلماتهای غربی می‌توانستند در مورد این ملاقات بگویند این بود که این ائتلاف، متشکل از 5 عضو دائمی‌شورای امنیت سازمان ملل و آلمان، در رد موضع ایران قاطع و متحد بوده است. از آنجایی که ایران هیچ تلاشی برای مذاکره نکرد، این امر به سختی می‌تواند یک دستاورد محسوب شود.
این ملاقات شکست خورده شاید کسب حمایت برای تحریمهای بیشتر را برای دولت اوباما ساده‌تر کند، گرچه احتمالاً در رسیدن به یک قطعنامه دیگر شورای امنیت با نبرد دشواری روبه‌رو خواهد شد. مسأله بزرگتر این است که آیا استراتژی تلاش برای مذاکره با رژیم علی خامنه‌ای و محمود احمدی‌نژاد باید مورد بازبینی قرار گیرد.
از آنجایی که دولت روی این مشی سرمایه‌گذاری کرده، دائماً حمایت آمریکا از جنبش اپوزیسیون سبز، که در ماههای اخیر، فعلاً در حالت خواب وسکوت به‌سر می‌برد را کم اهمیت جلوه داده است. با این وجود، رفتار آقای جلیلی در استانبول نشان می‌دهد که این رژیم بیشتر نگران ظهور ضعیف در برابر اپوزیسیون داخلی خودش است تا عواقب مقابله جویی در برابر شورای امنیت سازمان ملل.
آمریکا می‌تواند با تلاش بیشتر برای حمایت از اپوزیسیون ایران، در نقطه‌یی روی رژیم فشار بیاورد که به واقع احساس تهدید می‌کند. می‌تواند یک پیام مهم نیز به ایرانیها بدهد: این‌که ائتلاف بین‌المللی دنبال مجازات آنها نیست بلکه دنبال تضعیف دولتی است که آنها از آن متنفر هستند....
