برای من جای افتخار ویژه دارد که در واشینگتن با چنین رهبران برجسته‌یی در مورد این موضوع پراهمیت بین‌المللی، منطقه‌یی و به‌طور ویژه مربوط به آمریکا تبادل‌نظر کنم. مایه افتخار است که با این تعداد از رهبران سیاسی، نظامی و دولتی که امروز در اینجا گردهم آمده‌اند در گذشته کار کرده‌ام.
در زمانبندی این کنفرانس هیچ نقصی وجود ندارد.
شرایط در اشرف و در منطقه خاورمیانه دستخوش تغییرات قابل‌توجهی شده‌اند آن‌چنان که لغو نامگذاری را به‌طور روشن توجیه می‌نماید.
اما در منطقه خاورمیانه به‌طور خاص در تونس تیک‌تاک ساعت شنیده شد، در مصر تیک‌تاک ساعت شنیده شد و در ایران نیز تیک‌تاک ساعت شنیده میشود.
حضور ما امروز در اینجا نیز ضروری است چرا که زمان از اهمیت حیاتی برخوردار است. شاهد این ادعا 3400 مرد و زن در اشرف و آسیب‌پذیری آنان در آینده است. این آسیب‌پذیری نتیجه عملکرد آمریکا و اعضای کشورهای عضو ائتلاف (در عراق) و پیشرفت در عادیسازی روابط با عراق پس از صدام حسین است. اما ایجاد حاکمیت به‌طور روزافزون نباید از جیب ساکنان کمپ اشرف پرداخت شود. بازیگران منطقه‌یی، اتحادیه اروپا، سازمان ملل متحد و ایالات متحده باید بر روی دولت عراق فشار آورند تا با ساکنان کمپ اشرف به‌طور شرافتمندانه، با مبالات و همراه با احترام رفتار کند. یک موضوع مهم نگرانی، وضعیت انسانی اشرف است. این شرایط منزجرکننده است و باید بهبود یابد. حملات پیاپی پلیس عراق در نوبتهای زیادی تکرار شده‌اند: ژوئیه2009، اکتبر2010، نوامبر2010، ژانویه2011 و فوریه2011 و منجر به مصدومیت و تعدادی تلفات جانی نیز شده‌اند. آنچه بیشتر از هرچیز غیرقابل قبول است محدودیتهایی است که بر روی ساکنان کمپ اشرف در رابطه با برخورداری از خدمات پزشکی اعمال شده است. برای مثال، محدود‌نمودن دسترسی به پزشکان متخصص و جلوگیری از دسترسی به‌بیمارستان در برخی نمونه‌ها. به این موضوع پخش مستمر تبلیغات توسط 180 بلندگوی قوی به درون کمپ را اضافه کنید که منجر به ایجاد شرایطی میشود که زندگی را در آنجا فی‌الواقع غیرممکن می‌سازد. این حملات غیرانسانی باید خاتمه یابند و از تکرار آنها پرهیز شود.
رژیم ایران کینه خود از این کمپ و ساکنان آن را به تازگی با اعدام چند تن که به اشرف سفر کرده بودند نشان داد. برای عراق و ایالات متحده، ساکنان کمپ اشرف و مجاهدین بهترین وزنه تعادل علیه تروریسم و برنامه اتمی رژیم ایران به حساب می‌آیند. نباید اجازه داد که رژیم ایران که یک دولت حامی تروریسم بین‌المللی است و از ترور در افغانستان و خاورمیانه و عراق حمایت می‌کند مبدل به یک تهدید اتمی بشود. سازمان مجاهدین روابط، درک واشراف و آگاهی فرهنگی و یک کارنامه اثبات‌شده در رابطه با افشای اطلاعات مربوط به مسایل ناشناخته در مورد رژیم ایران برای جامعه جهانی و آمریکا دارد. هیچ سازمان داخلی یا خارجی دیگری وجود ندارد که این‌قدر در دستیابی به چنین اطلاعاتی مؤثر باشد.
ایستادن در کنار اپوزیسیون ایرانی از طریق مجاهدین یک وزنه تعادل نیرومند علیه رژیم است و تا امروز میزان موفقیت خود را نشان داده است. این اپوزیسیون هدف مهمی برای ملایان ایران به‌شمار می‌رود. رژیم با تعصبی خاص به‌دنبال شکار روابط مجاهدین در ایران و احتمالاً در عراق است.
مجاهدین و اپوزیسیون ایران بهترین گزینه‌ها در داخل ایران برای سرنگونی ملایان هستند. هیچ‌کس توقع قیام در تونس، مصر، لیبی، بحرین، و یا یمن را نداشت، اما با شفگتی این اتفاقات به‌وقوع پیوستند. مردم ایران که در تاریخ اخیر کشور خود حاکمان را سرنگون کرده‌اند، از سال1979 تا سال قبل، توانایی پاسخگویی دارند.
نکته دوم من در مورد لغو نامگذاری مجاهدین از لیست آمریکاست. متحدین ما، هم اتحادیه اروپا و هم انگلستان، نام مجاهدین را از لیستهای مشابه خود حذف کرده‌اند.
بنابراین نامگذاری باید لغو شود.
به‌جاست که وزیر امور خارجه خانم کلینتون، در اسرع وقت این تصمیم شرم آور را که به‌روشنی اشتباه دردناک است جبران کند.
در آخر و مهمتر از همه، شرایط برای نگهداری نام مجاهدین در لیست به‌طور قابل‌توجهی تغییر پیدا کرده آن‌گونه که لغو نامگذاری را موجه می‌سازد. این شرایط بسیار واضح و روشن است. افزایش قابلیتهای اتمی رژیم از شمار آنها است، آن‌گونه که ناسازگاری، گستاخی، و عدم‌تمایل به مذاکرات ماه گذشته در استانبول نشان داد. هیچ زمانی بهتر از زمان حال برای بازبینی نامگذاری توسط خانم کلینتون وجود ندارد. تمامی ابزار برای قانع‌کردن و یا وادار‌کردن رژیم شکست خورده‌اند. رژیم ایران از مجاهدین به‌خاطر محبوبیت و ماهیت آنها که به جدایی دین از دولت پایبند هستند هراس دارد. رژیم از مجاهدین به‌خاطر استقبال آنها از انتخابات آزاد و حکومت قانون واهمه دارد. رژیم از مجاهدین می‌ترسد چرا که این سازمان مبلغ آزادی مذاهب و کشوری عاری از تسلیحات اتمی یا کشتار جمعی است. رژیم از مجاهدین به‌خاطر حمایت آنها از آزادی بیان و آزادی مطبوعات می‌ترسد. اکنون رژیم از مجاهدین بیش از هر‌زمان دیگری وحشت دارد. با نگاهی به قیام تونس، مصر و ایران، اعتلای مجاهدین و رسیدن به قدرت از طریق تلاشهای مشروع، یک وحشت تمام‌عیار برای رژیم است.
این یک طنز خجالت‌آور است و در سطح بین‌المللی نیز گیج‌کننده می‌نماید که دولت آمریکا و رژیم ایران وقتی به نگاه‌داشتن نام سازمان مجاهدین در لیست می‌رسند با یکدیگر هم‌فکر و هم‌عقیده و همسنگرند. باید به این اغتشاش فکری پایان داد. ما باید نامگذاری مجاهدین را لغو کنیم.
