واشینگتن پست 12/12/89گزارش داد:  بار دیگر آنها پلاکاردهایی را در دست داشتند که بر روی آنها نوشته بود، ”همه ما، یک ملت هستیم ”، ”خدمات بیشتر ”، و ”نه نه به فساد ”. اعتراضات کوچکی در چند شهر در سراسر کشور شکل گرفته، از جمله در بصره، ذیقار، و نجف. در بغداد، تدابیر سخت امنیتی اتخاذ شده بود و پلیس با تجهیزات ضدشورش با تظاهرکنندگان مواجه شد، و روشن نبود که آیا جمعیت، بعد از نماز جمعه، بیشتر خواهد شد یا نه. بسیاری از معترضین در میدان می‌گفتند، از این‌که آنجا بمانند و نظاره‌گر خشونتی باشند که به‌دنبال تظاهرات سراسری هفته پیش رخ داد، عصبی می‌باشند.
 مانند بار قبل، تمامی محله‌های بغداد -- به‌خصوص محله‌های سنی نشین -- توسط نیروهای امنیتی بلوکه شده و به مردم هشدار می‌دادند که به تظاهرات ملحق نشوند.
 خانم نزال العزاوی nidhal al-azawi ، که در منطقه دورا dora زندگی می‌کند گفت، صبح جمعه وقتی می‌خواست محل را ترک کند، یک سرباز به او گفت، ”اگر بگذارم بروی، به زندان خواهم افتاد ”.
 ”روز شرف ”و ”روز تاسف ” -- اشاره ای به سالگرد انتخابات پارلمانی -- به‌طور یک در میان ثبت شده‌اند، و این اعتراضات هم، به‌دنبال ”روز خشم ”هفته گذشته است، که ده‌ها هزار عراقی را به خیابانهای سراسر کشور آورده بود. تظاهرات مزبور به‌طور مسالمت‌آمیز شروع شد اما به انحراف کشیده شد، چرا که نیروهای امنیتی به سمت جمعیت آتش گشوده و حداقل 29نفر را کشتند. . .
 تا این نقطه، این جنبش، که اغلب غیرمتمرکز و فاقد رهبری است، مجموعه‌ای از پیروزیهای محلی را اعلام کرده است: سه استاندار استعفا داده‌اند. روز پنجشنبه هم، شهردار بغداد استعفا داد.
 علائمی وجود دارند که تظاهراتها ممکن است باعث شوند که رهبران سیاسی عراق، دست به تجدید نظرهایی بزنند. روز پنجشنبه، ایاد علاوی، قدرتمندترین رهبر سکولار کشور، که حامیان وی در میان آنهایی بوده‌اند که توسط نیروهای امنیتی هدف قرار گرفتند، از پذیرش منصبی در دولت نوری مالکی خودداری کرد.
 مقتدی صدر، که روابط نزدیکی با ایران دارد، در یک کنفرانس مطبوعاتی در نجف، به علاوی ملحق شد و از هوادارانش خواست که در حمایت از مردم لیبی بر علیه هرگونه مداخله آمریکا در آنجا، تظاهرات کنند. هر چند، صدر از هرگونه فراخوان مستقیم به مریدانش -- صدها هزار شهرنشینان فقیر-- برای ملحق شدن به تظاهرات کنونی ، اقدامی که برای مالکی فاجعه‌بار خواهد بود، خودداری کرد.
 هم علاوی و هم صدر، که زمانی دشمنان قسم خورده بودند، اکنون بخشی از ائتلاف حاکم و شکننده مالکی می‌باشند. مالکی، خودش، واکنش دوگانه‌ای به اعتراضات داشته است. از یک سو، سعی کرده است اعتراضات را ببندد، و برای این کار، نیروهای امنیتی، رهبران جامعه مدنی، خبرنگاران و سایر منتقدین را مورد تهدید قرار داده‌اند. قوانین منع تردد که اکنون اجرا می‌شود، به این معناست که مردم مجبورند در بسیاری موارد، ساعتها پیاده بروند تا به میدان تحریر برسند. . .
 از سوی دیگر، مالکی تلاش کرده است که با عراقیانی که به خیابانها می‌آیند، به سازش برسد و با آنها تعامل کند. وی برای این منظور، گفته است که حقوق خود را کاهش داده ، سهمیه‌های مواد غذایی فراهم خواهد کرد، و یک مهلت 100روزه به کابینه خود برای حل‌وفصل مشکلات تعیین کرد. . . .».